Η εβδομάδα του Forrest Gump 428

Η Αιώνια Ασυλία των Κατίδηδων Όταν ο απόηχος ενός γεγονότος γίνεται πιο αποκαλυπτικός και πιο πολιτικός από το ίδιο το γεγονός.

Το συμπέρασμα από την εξέλιξη της υπόθεσης Κατίδη είναι ξεκάθαρο. Αν πεις αμέσως 4 διαφορετικές δικαιολογίες (έστω κι αν είναι αλληλοαναιρούμενες) και βάλεις κάποιον να σου γράψει μια (λογικής έκτασης) επιστολή συντριβής, με πολύ λαϊκό έρεισμα, προσφυγιά και δάκρυ (έτσι ώστε να ξεχαστεί η αντίφαση με το tattoo «Get Rich or Die Trying») και αν ορκιστείς στη ζωή της μάνας σου (classic) θα τη σκαπουλάρεις. Ξαφνικά όλοι θα ταχθούν υπέρ σου.

Αυτό είναι το καλό με τις τηλεορασόπληκτες κοινωνίες. Μετράνε τα πάντα με την κλίμακα της AGB. Δικαιοσύνη είναι αυτό που επιθυμεί ο κόσμος. Και μετά την κλαψούρα, ο κόσμος επιθυμεί συγχώρεση. Ξαφνικά, όλοι όσοι εξοργίστηκαν, όσοι προσβλήθηκαν, είναι υστερικοί που ξεσπάνε πάνω στο «παιδί» που «ένα λάθος έκανε, μωρέεεε». Και φυσικά η μόνιμη επωδός: «Τα υποκριτικά κόμματα μπλαμπλαμπλά... που πέσαν να τον φάνε μπλαμπλαμπλα... οι δημοκρατίες δεν τιμωρούν μπλαμπλαμπα...».

Με άλλα λόγια, για άλλη μια φορά ούτε η άγνοια ούτε η ηλιθιότητα θα έχουν κάποιο τίμημα. Όσοι φρόντισαν να μάθουν κάτι, όσοι έμαθαν να παίρνουν ευθύνες και να επωμίζονται το κόστος των πράξεών τους, απλώς έχασαν. Sorry. Ας είχαν φροντίσει να εναρμονιστούν. Εδώ η πλειοψηφία, έχει τις δικές τις προτεραιότητες: Να καλοπιάσει το βλάκα.

Ας το πάρουμε, λοιπόν, απόφαση. Η ηλιθιότητα και η αχανής άγνοια (που επικαλέστηκε ο Κατίδης) είναι τα ιερά τοτέμ του σύγχρονου κόσμου. Η ηλιθιότητα, αποτελεί το υπέρτατο άσυλο, που κανένας δεν τολμάει να αγγίξει. Ο βλάκας τοποθετείται στο απυρόβλητο. Και ένας ολόκληρος μηχανισμός βρίσκεται πάντα σε ετοιμότητα για να τον προστατεύσει.

Όλα αυτά δεν ξεκίνησαν χθες, φυσικά. Μέσα σε ένα περιβάλλον όπου ο καθένας κυνηγάει πελάτες, τηλεθεατές και χειροκροτητές, ανεξαρτήτως ποιότητας, η κολακεία και το «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» έγιναν εδώ και χρόνια κυρίαρχη τάση του δημόσιου διαλόγου. Ολόκληρες γενιές μεγάλωσαν μέσα στη δικαιολογία και την αποποίηση κάθε ευθύνης. Τηλεπαρουσιαστές ήταν πάντα έτοιμοι να δικαιώσουν τον κάθε βλάκα, αρκεί να μην άλλαζε κανάλι.

Οι πολίτες μάθαιναν ότι «είναι πάντα εξαπατημένοι-προδομένοι από τους πολιτικούς (ενώ οι ίδιοι είναι πάντα αθώοι σαν ανήλικα παιδιά, οι καημένοι...). Πάντα κάποιος άλλος έφταιγε (ακόμα και οι ψεκασμοί). Αρκεί να μην παίρναμε την ευθύνη των πράξεών μας. Ε, μετά γιατί να φταίει ένας 20χρονος που χαιρετάει ναζιστικά;

Εξάλλου, είναι και ζήτημα τακτικής. Διότι, η τιμωρία θα τον στείλει στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής – αλλιώς δεν θα πήγαινε, την τιμωρία περίμενε. Ας τον βοηθήσουμε, λοιπόν! Την επόμενη φορά μάλιστα μπορούμε να του στηρίξουμε και το χέρι την ώρα που χαιρετάει ναζιστικά, προκειμένου να τον καλοπιάσουμε. Ίσως έτσι κερδίσουμε τη συμπάθειά του και ξανασκεφτεί την πολιτική του τοποθέτηση.

Γενικά, εφόσον όλοι ξέρουμε πως οι τιμωρίες κάνουν τον τιμωρημένο να μοιάζει ήρωας, μπορούμε να τις καταργήσουμε. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ακόμα και ένας καταδικασμένος καταχραστής μπορεί να βρει δικαίωση ως «Κολοκοτρώνης» (έτσι αποκαλούσαν τον Παπαγεωργόπουλο κάποιοι μετά το δικαστήριο), μόνο και μόνο επειδή πηγαίνει φυλακή.

Ακόμα καλύτερα. Την ίδια αθώωση μπορούμε να προσφέρουμε και σε όσους π.χ. μαχαιρώνουν μετανάστες. Κι αυτούς, με το να τους τιμωρούμε, δεν τους σπρώχνουμε στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής; Ενώ, αν τους αγκαλιάσουμε στοργικά, μπορεί να μας κάνουν τη χάρη να το ξανασκεφτούν. Μην είμαστε αυστηροί, παιδιά είναι...

Ως πότε λοιπόν θα ποινικοποιούμε το ιερό δικαίωμα να κάνεις ό,τι γουστάρεις και να εκφράζεσαι ελεύθερα; Ή τη νεανική ξενοιασιά να χαιρετάς ναζιστικά, χωρίς να έχεις την ευθύνη να μάθεις τι είναι αυτό που κάνεις;

Ας συγχωρεθεί λοιπόν ο Κατίδης. Ένας δικαιωμένος χρυσαυγίτης (ή απλώς «κάγκουρας») παραπάνω ή ένας παρακάτω, δεν έχει διαφορά. Ας τον κάνουν και «Πρέσβη κατά του ρατσισμού» όπως προτείνουν – έτσι κι αλλιώς δεν φαίνεται να χρειάζονται ιδιαίτερα προσόντα για να γίνεις κάτι τέτοιο (σε τόση υπόληψη έχουν προφανώς τις αντιρατσιστικές καμπάνιες, όσοι το προτείνουν).

Άλλωστε, πριν τιμωρηθεί, πρέπει πρώτα να τιμωρηθούν τα διεφθαρμένα κόμματα, να μπουν φυλακή οι κλέφτες και γενικά να επικρατήσει η Παγκόσμια Ειρήνη. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, κανείς δεν έχει δικαίωμα να μιλάει για ποινές και τιμωρία, γιατί είναι υποκριτής.

Μετάφραση. Αρχίστε τους ναζιστικούς χαιρετισμούς ελεύθερα. Κι αν σας πει κανείς τίποτα, απαντήστε με τον αιώνιο ύμνο της ατιμωρησίας και της αυτοαθώωσης: «Εδώ οι άλλοι έχουν κλέψει τόσα, εγώ θα την πληρώσω που δεν ήξερα;»