Η επιστροφή της Κεντροαριστεράς

Στο πλοίο της επιστροφής είδα δελτίο ειδήσεων και κάπως έτσι “γύρισα” πριν φτάσουμε Πειραιά. Η “είδηση” ήταν ότι “οδηγός δάγκωσε λιμενικό” και το “ρεπορτάζ” είχε διάφορες μαρτυρίες από ανθρώπους που είδαν ή και δεν είδαν το επεισόδιο. Μετά τα πράγματα σοβάρεψαν γιατί μάθαμε ότι “τρακτέρ τράκαρε με αγριογούρουνο” και η “δημοσιογραφική έρευνα” έδειξε πόσο μεγάλους κινδύνους εγκυμονεί η διέλευση του ζώου από την άσφαλτο. Υστερα ακούσαμε Λοβέρδο στη Βουλή να χαρακτηρίζει “πολιτικό μαλάκιο” τον Κατρούγκαλο και στο σημείο αυτό εγκατέλειψα την “ενημέρωση” και ξαναβυθίστηκα στο αγαπημένο μου θέμα: Τι χώρα είναι αυτή...

Τα μνημόνια, ο Σόιμπλε, η λιτότητα, η ύψεση και το χρέος δεν έχουν καμία σχέση με το τόσο χαμηλό επίπεδο δημόσιου λόγου και συλλογικής σκέψης. Το σαθρό έδαφος προϋπήρχε της χρεοκοπίας, απλώς μετά έμεινε μόνο αυτό, γιατί κατέρρευσαν όλα τα κιτς οικοδομήματα που είχαν χτιστεί με δανεικά. Επεσαν και μας πλάκωσαν, ακόμη δεν έχουμε συνέλθει και περιμένουμε τη μεταφυσική λύση που θα μας σώσει από τα δεινά. 

Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, να σταθεροποιηθούμε και να αρχίσουμε να ζούμε κάπως κανονικά, χωρίς να πέφτει άλλο το βιοτικό μας επίπεδο και χωρίς να αυξάνονται πια οι οικονομικές υποχρεώσεις μας απέναντι στο κράτος, θα καταναλώνουμε σε μεγάλες ποσότητες ευτέλεια και ανοησία, τα βασικά υλικά με τα οποία χτίστηκε η εθνική μας αποτυχία. 

Κάπως έτσι θα σφαζόμαστε για το αν ο ναζισμός και ο σταλινισμός έβλαψαν εξίσου ή σε διαφορετικό βαθμό την ανθρωπότητα και για το αν ο Ανδρέας ήταν ψεύτης, περισσότερο ή λιγότερο από τον Αλέξη. 

Συμβαίνουν και αλλού, αυτά και άλλα χειρότερα. Η Αμερική έχει τον Τραμπ, η Γαλλία αντιμετώπισε τον κίνδυνο Λεπέν, η Αυστρία παρά λίγο να βγάλει ακροδεξιό πρόεδρο, η Ιταλία είχε τον Μπερλουσκόνι. Η δική μας ιδιαιτερότητα είναι ότι το κακό έχει απόλυτη ισχύ και τα σκεπάζει όλα, δηλαδή δεν έχουμε προβληματική πολιτική ελίτ αλλά αποτελεσματική δημόσια διοίκηση (π.χ. Ιταλία) ή ακατάλληλο ηγέτη αλλά στιβαρούς θεσμούς (π.χ. ΗΠΑ) ή τραπεζικά σκάνδαλα αλλά εθνική στρατηγική ανάπτυξης (π.χ. Κύπρος). Δεν έχουμε το χάλι μας αλλά και την πολιτική συναίνεση που πέτυχαν η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Πορτογαλία για την υπέρβαση της κρίσης. Ούτε βρισκόμαστε τυχαία σε αδιέξοδο, λόγω μιας αντίξοης διεθνούς συγκυρίας, το φτιάχνουμε μόνοι μας το αδιέξοδό μας και αν έπεφταν λεφτά από τον ουρανό ή από τα δέντρα, καμία πλειοψηφική δυναμική δεν θα υπήρχε για την αλλαγή του μοντέλου μας (του πελατειασμού, της αναξιοκρατίας, του παρασιτισμού, του κρατισμού, της φοροδιαφυγής). 

Για όλους αυτούς τους λόγους και για ακόμη περισσότερους, έχει πολύ μεγάλη σημασία να πάει καλά η προσπάθεια για τη δημιουργία της νέας Κεντροαριστεράς. Θα είναι κάπως σαν να πλενόμαστε και να αρωματιζόμαστε, σαν να ανοίγουν τα παράθυρα και να φεύγει η μπόχα. Γιατί όλοι οι υποψήφιοι αρχηγοί είναι πάνω από το μέσο όρο του πολιτικού προσωπικού, τουλάχιστον από άποψη προσωπικού πολιτισμού, ορθολογισμού, ευπρέπειας, ευρωπαϊκής αντίληψης και αισθητικής. Ολοι τους έχουν κάτι ενδιαφέρον να πουν, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, όλοι τους δεν προσβάλλουν τους πολίτες στους οποίους απευθύνονται με τα ελλείμματα και τα συμπλέγματά τους. 

Μπορεί ο ένας να υστερεί στο επικοινωνιακό και ο άλλος στο πολιτικό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχουν εμφανιστεί τραμπούκοι, κλόουν, αρλουμπολόγοι και φανατισμένοι λαϊκιστές. Μπορεί να σου φαίνονται πολλοί, να σε εκνευρίζει το ύφος του ενός και η φιλοδοξία του άλλου, όμως δεν πρόκειται να σοκαριστείς με την επιθετικότητα ή τη χυδαιότητά τους, γιατί δεν έχουν, δεν θα απορήσεις με τη βλακεία τους, γιατί δεν υπάρχει. Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να μην ενθουσιαστείς και να μη συγκινηθείς, το περισσότερο να ελπίσεις ότι κάτι μπορεί να αλλάξει ακόμη και σ’ αυτή τη χώρα που υπερασπίζεται με τόσο πάθος τις υστερήσεις της. 

Όλοι οι υποψήφιοι για την ηγεσία του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς κινούνται από ένα επίπεδο και πάνω, δεν διασύρουν τον κοινοβουλευτισμό και τη δημόσια ζωή, δεν βρίζουν και δεν φτύνουν τους αντιπάλους τους, δεν τσιρίζουν και δεν κοπανιούνται, δεν πιστεύουν στη “σοβαρή ακροδεξιά” ούτε  κλαίνε για “παππούδες” που “σφαγιάστηκαν” από κομμουνιστές το ’43…