Εκείνος ή εκείνη που συνέλαβε την ιδέα της κοπέλας με την πολύχρωμη μπουγάδα αποκλείεται να περίμενε τόση αρνητική αντίδραση. Η όλη σκέψη είναι μάλλον προφανής, η σκηνή συμβολίζει τον καθαρμό όλων των πολιτικών σχημάτων του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου και την φανέρωση τους μαζί, στην ίδια γραμμή, χωρίς πρώτους και τελευταίους. Κάποιοι πολύ ακριβολόγοι γέλασαν με την μπουγάδα που έχει μαζί λευκά και χρωματιστά (λες και βλέπανε διαφήμιση απορρυπαντικού). Άλλοι έκραξαν το παλιομοδίτικο λαϊκό μελό της όλης σκηνής, χρησιμοποιώντας τα ίδια λόγια που ειπώθηκαν για το τελευταίο νοσταλγικό τραγουδάκι της Μόνικα. Κι εγώ πάλι κόλλησα κάπου αλλού, εκεί που ο Σταύρος είπε ότι τα ρολά των μαγαζιών ανοίγουν περασμένες οκτώ. Κόλλησα επειδή θυμήθηκα πως η ηγεσία του Ποταμιού πάσχει ακόμη από τον εσωστρεφή ελιτισμό που την διέκρινε εξαρχής. Ήταν αναμενόμενη η άγνοιά τους πως εργοστάσια, χονδρέμποροι και μεταφορείς ανεβάζουν στροφές πολύ πριν ξημερώσει.
Είναι λοιπόν κεντροαριστερά το Ποτάμι; Προσωπικά τώρα το έμαθα επίσημα και σίγουρα δεν θα είχα συνταχθεί μαζί του αν το πίστευα το 2014. Για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου ένοιωθα πως με εξέφραζε η κεντροδεξιά, καθώς ανέκαθεν πίστευα στο μικρό κράτος, στον ελεύθερο ιδιωτικό τομέα, στον δυτικό προσανατολισμό και στην συνεπή εφαρμογή δίκαιων νόμων. Το ότι επίσης ήμουν υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων όπως και των διακριτών ρόλων κράτους και Εκκλησίας θεωρούσα πως δεν ήταν αντιφατικό, κρίνοντας από τους εμβληματικους Ντε Γκωλ και Θάτσερ. Ήρθε όμως κάποια στιγμή που πολλοί σαν κι εμένα απογοητευτηκαμε από την ΝΔ, κουραστήκαμε από την ενοχικότητα της έναντι της Αριστεράς, τον ριζωμένο κρατισμό της και την υποταγή της σε τάσεις ιδιαίτερα απαρχαιωμένες. Στραφήκαμε προς τον Μάνο, προς την Ντόρα, προς τον Τζημερο, προς τον... καναπέ και τελικά-μερικοί-αποφασισαμε να στραφούμε και προς το καινοτόμο Ποταμι.
Όλοι νομίζω βλέπαμε στο νέο κόμμα στοιχεία της Δεξιάς των ονείρων μας. Πιστεύαμε πως συμμετείχαμε σε ένα κίνημα που προάσπιζε την κοινωνική ανοχή από κοινού με την ενθάρρυνση του επιχειρείν. Πιστεύαμε πως ο νέος μας χώρος σεβόταν όχι μόνο τα δικαιώματα κάποιων ομάδων μα κι εκείνα τα γενικά, της ασφάλειας και της περιουσίας. Πιστεύαμε πως θα λειτουργούσαμε σε ένα περιβάλλον εσωτερικής δημοκρατίας, αξιοκρατίας και διαφάνειας ανήκουστα για ελληνικό κόμμα. Πολλά πιστεύαμε, όμως μετά το δραματικό πρώτο εξάμηνο του '15 είχαμε πια διαπιστώσει την αυταπάτη στην οποία είχαμε πέσει.
Τους κρίσιμους εκείνους μήνες το Ποτάμι αναλώθηκε σε δημόσιες σχέσεις με τον-υποτιθέμενα-πανίσχυρο Τσίπρα, γυρνώντας την πλάτη στους ψηφοφόρους του εκείνους που ενδιαφέρονται όχι μόνο για τον κοινωνικό φιλελευθερισμό μα και για τον οικονομικό. Ταυτόχρονα, μια απροσδιόριστη εσωκομματική νομενκλατούρα είχε σηκώσει στεγανά, καθιστώντας ανώφελη την κάθε διατύπωση και ανταλλαγή προτάσεων. Τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς η δυσαρέσκεια φάνηκε στις κάλπες. Και τότε ο Σταύρος, αντί να αναζωογονήσει το κόμμα μέσα από ένα δημοκρατικό συνέδριο, το έστησε σε ακόμη πιο συγκεντρωτικές βάσεις, πρακτικά ματαιώνοντας τον κινηματικό χαρακτήρα που είχε κάνει το Ποτάμι να ξεχωρίσει και να ασκεί πολύ μεγαλύτερη επιρροή απ' ότι αναλογούσε στο κοινοβουλευτικό του μέγεθος. Η εκλογή Μητσοτάκη απλά επέσπευσε το μοιραίο.
Έχει φάει πολλή λάσπη ο Θεοδωράκης, και δυστυχώς εξακολουθεί να τρώει. Πρώτα ξεκίνησαν τα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τρολ, διαδεχόμενα πια από μπλε και πράσινους επικριτές. Πάντα ο αδύνατος αποτελεί προσφιλή στόχο. Όμως, παρά το όποια στραβά του ίδιου και του κόμματος του, δεν βρέθηκε κανείς να απορρίψει με επιχειρήματα τις θέσεις του, ως ανέφικτες ή κουτές. Στοχοποιηθηκε ως διαπλεκόμενος, κατηγορία τελείως γελοία για όσους γνωρίζαμε τα πενιχρά μέσα του Ποταμιού. Χλευάστηκε για τις σπουδές του, για το λέγειν του, για την αμηχανία του μέσα στο πλήθος, δηλαδή για στοιχεία ανούσια από πολιτική σκοπιά. Και τέλος απαξιώθηκε από ορισμένους για ασαφές πολιτικό στίγμα, λες κι η συνταγή που σήμερα χρειάζεται η Ελλάδα για να σωθεί μπορεί να είναι αποκλειστικά φιλελεύθερη, λαϊκοδεξιά ή κεντροαριστερή.
Τώρα λοιπόν τραβάει για την ηγεσία της ΔΗΣΥ. Ειλικρινά του εύχομαι να τα καταφέρει, αυτός άλλωστε ήταν ο φυσικός του χώρος κι όχι το καθαρό Κέντρο. Μ' εκείνον-ή κάποιον σαν εκείνον-στο τιμόνι μπορεί να δούμε επιτέλους στο απώτερο μέλλον μια κανονική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, μία μαζική δύναμη εποικοδομητική για τον τόπο. Πλέον, εισερχόμενος στο αναβαπτισμένο ΠΑΣΟΚ, ο ΣΘ αφήνει πίσω του και την κινηματική του απόπειρα. Το θέμα όμως είναι πως η κοινή απαίτηση για πολιτική αλλαγή μέσα από κάτι ευρύ παραμένει ισχυρή, και αποτελεί προϋπόθεση για την επιτυχία της. Ό,τι πιο οπισθοδρομικό, ό,τι πιο αρνητικό έχει κρυφτεί πίσω από τον Τσίπρα ώστε να διασωθεί, και η ήττα τούτων των δυνάμεων δεν θεωρείται δεδομένη. Θα αναβιώσει άραγε κανείς το ωραίο πνεύμα του Ποταμιού; Θα ανταποκριθεί κάποιος στις προσδοκίες εκείνων των πολλών που το είχαν πιστέψει; Θα δούμε κάποτε τους απογοητευμένους Έλληνες να σηκώνονται από τους καναπέδες για χάρη ενός κινήματος υπέρ της ατομικής προκοπής μα και της αλληλεγγύης
18°
