Εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, η Ελλάδα έχει περιέλθει σε κρίση. Όχι μόνον κρίση οικονομική αλλά και κοινωνική. Η κρίση όμως αυτή δεν κράτησε τρία ή τέσσερα χρόνια αλλά δέκα! Το χρονικό διάστημα δεν μας επιτρέπει να την χαρακτηρίζουμε κρίση αλλά παρακμή.
Παρακμή ονομάζουμε την υποβάθμιση όλων των επιπέδων της κοινωνικής ζωής που είναι αποτέλεσμα της οικονομικής δυσπραγίας αλλά και του εκφυλισμού των θεσμών.
Η αλήθεια είναι ότι από ιστορικής πλευράς δεν διανύουμε τη δυσκολότερη φάση που έχει περάσει η Ελλάδα. Η διαφορά της σημερινής εποχής έγκειται στο μεγάλο χρονικό διάστημα της κρίσης. Για παράδειγμα στα χρόνια 1940-49 η χώρα βρέθηκε αντιμέτωπη λόγω του πολέμου και του εμφυλίου με την ολοκληρωτική καταστροφή, ενώ στη σημερινή κρίση βρίσκεται αντιμέτωπη με την μακροχρόνια καθημερινή φθορά. Από την ολοκληρωτική καταστροφή μπορεί να ξεφύγεις γιατί είναι τέτοιες οι συνθήκες που δεν σου αφήνουν άλλα περιθώρια παρά μόνον την ανάπτυξη. Από την μακροχρόνια καθημερινή φθορά και παρακμή όμως δεν μπορείς να ξεφύγεις εύκολα γιατί η παρακμή αφαιρεί λίγο-λίγο μέρα με την ημέρα από τους ανθρώπους την καθημερινή ευημερία χωρίς να τους αφήνει περιθώρια απόδρασης.
Μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος της παρακμής μας από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους πολίτες η κυβέρνηση. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πιστεύουν πως έχουν να κάνουν με μουζίκους και όχι με πολίτες, τους οποίους μπορούν να κοροϊδεύουν με ακατάσχετα ψεύδη. Το θράσος γεννά τυράννους. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο τριτοκοσμικό από τον συνδυασμό ψεύδους και θράσους σε μία κυβέρνηση.
Ένα μεγάλο χαρακτηριστικό της παρακμής μας έχει όνομα και επίθετο: Παύλος Πολάκης. Το λεξιλόγιο Πολάκη, με τις άναρθρες κανιβαλικές κραυγές, έχει γίνει το εθνικό λεξιλόγιο της κρίσης. Καταντήσαμε να μεταβάλουμε αυθαιρέτως την καθιερωμένη σημασία των λέξεων. Θεωρούμε την ανταλλαγή ύβρεων και πρόστυχων λόγων ως διάλογο. Όπως έγραψε και ο Θουκυδίδης: «Η τυφλή παραφορά εκρίθη ως ανδρική αρετή, ενώ η χάριν ασφαλείας περαιτέρω σκέψεις ως εύσχημος πρόφασις υπεκφυγής».
Αλλά μιλήσαμε παραπάνω για εκφυλισμό των θεσμών και διερωτάται κάποιος: Πού έγκειται ο εκφυλισμός των θεσμών;
Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε και σε ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα, στο ότι το «Χαμόγελο του Παιδιού» θα πληρώσει ΕΝΦΙΑ ενώ οι μονές του Αγίου Όρους έχουν απαλλαγεί από αυτόν.
Τέλος δεν μπορεί κάποιος που μιλάει για παρακμή να μην αναφερθεί στη διαχρονική προσπάθεια απόδρασης από αυτήν του λάου μας, στη μετανάστευση. Δεν μιλάμε μόνο για το φαινόμενο «Brain Drain» που έχει απογυμνώσει τη χώρα από τον ανθό του νέου μορφωμένου επαγγελματικού προσωπικού. Μιλάμε για τη μετανάστευση ανειδίκευτων εργατών που μεταναστεύουν σωρηδόν για να εργαστούν σε χώρες που γνωρίζουν σημαντική ανάπτυξη όπως π.χ. η Τσεχία και η Σλοβακία. Αν κάποιος επισκεφτεί τα λεωφορεία που κάνουν το δρομολόγιο «Αθήνα - Πράγα» θα δει το λεωφορείο να είναι γεμάτο με νέους έως τριάντα πέντε ετών που πάνε να εργαστούν στις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες της Βοημίας. Αν κάποιος περιέγραφε την παραπάνω κατάσταση πριν από είκοσι χρόνια το πιθανότερο θα ήταν να θεωρηθεί γραφικός, να όμως τώρα που οι καιροί άλλαξαν προς το χειρότερο.
Υπάρχει όμως και ένα καλό γιατί η μετανάστευση είναι μεγάλο σχολείο που μετατρέπει τον αδιάφορο νέο σε ενδιαφερόμενο πολίτη και τον καθιστά οπαδό των οικονομικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα αλλά τις μπλοκάρουν οι κρατικίστικες εμμονές.
Αυτή η Ελλάδα των νέων ανθρώπων που αρνούνται την καθημερινή φθορά της παρακμής, που δεν επαναπαύονται στην οικονομική στήριξη της οικογένειας αλλά αναζητούν με λύσσα νέες ευκαιρίες για το μέλλον τους, αυτή η Ελλάδα αξίζει προβολής. Όχι για να καταδειχτεί το μέγεθος της παρακμής αλλά για να επισημανθεί η μεγάλη θέληση που υπάρχει για να ξεφύγουμε από αυτήν.
5°
