Γεγονός: Πριν περίπου ενάμιση μήνα στον Ωρωπό, μέσα σε ένα παντοπωλείο εμφανίστηκε ένας μεσήλικας άντρας και ζήτησε να αγοράσει 2 ευρώ τυρί. Καθώς συμπλήρωνε τα ψιλά του για να πληρώσει σωριάστηκε στο πάτωμα. Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του από πείνα και εξάντληση.
Ένας φίλος επέστρεψε πρόσφατα από τη Γερμανία ύστερα από δίμηνη παραμονή. Στην πλειοψηφία τους, οι γερμανοί φίλοι και γνωστοί, όταν τον συναντούσαν, τον ρωτούσαν πώς είναι δυνατόν οι έλληνες να μην κάνουν ακόμα επανάσταση. Χρησιμοποιούσαν ακριβώς τη λέξη «επανάσταση». Οξύμωρο. Οι γερμανοί που ξεκίνησαν τη δυσφημιστική καμπάνια εναντίον των ελλήνων στον Τύπο, αλλά και ένα νέο οικονομικό πόλεμο στη Δύση, απορούν με αυτή την ελληνική «στωικότητα», την παθητικότητα και εγκαρτέρηση. Ας σημειωθεί εδώ, ότι πέρα από κάποιες εικόνες εξαθλίωσης που βλέπουν ενίοτε από τους δέκτες τους, όταν απελπισμένα χέρια απλώνονται για λίγες δωρεάν λαχανίδες και άλλα οπωροκηπευτικά, είναι ανυποψίαστοι (και λίγο νοιάζονται βέβαια), για το πραγματικό μέγεθος της βιαιότητας των προγραμμάτων λιτότητας και των σφοδρών ανατροπών, που εκμηδενίζουν και εξαθλιώνουν σε βάθος χρόνου μια ολόκληρη κοινωνία και έναν λαό. Ο φίλος, λοιπόν, έπεσε σε αμηχανία. Πώς γίνεται ύστερα από αυτή την ανατροπή κοινωνικών και οικονομικών όρων, τη φτωχοποίηση, την ταπείνωση και το αδιέξοδο, να μην αντιδρά κανείς.
Πράγματι, ποια είναι η απάντηση στο εύλογο αυτό ερώτημα; Εδώ και τέσσερα χρόνια, τουλάχιστον, πιεζόμαστε με το μαχαίρι στο λαιμό να κάνουμε βάναυσες θυσίες και να αποδώσουμε όχι μόνον ό,τι έχουμε αλλά και ό,τι δεν έχουμε. Ένας αγώνας άγονος, όπου όσο πιο αιματηρές οι θυσίες τόσο πιο απόμακρο το φως στο τούνελ.
Κι ενώ συμβαίνουν πράγματα εξωφρενικά, στα όρια του γκροτέσκ, οι αντιδράσεις είναι χλιαρές, άνευρες, σχεδόν ανύπαρκτες. Παρατηρείται, μετά το πρώτο σοκ και την αγανάκτηση, μια αποκλιμάκωση, μια αναδίπλωση στην επικράτεια του φόβου και του τρόμου.
Υπάρχει μια ανοχή αξιοπερίεργη, μια εγκαρτέρηση πάσχοντος ιερομάρτυρα που πιστεύει, ίσως στο βάθος, ότι αξίζει αυτά που παθαίνει, ότι πρέπει να πληρώσει (καθότι, άλλωστε, «μαζί τα φάγαμε»), και ότι πρέπει να υποφέρει για να εξιλεωθεί. Ας μην ξεχνάμε και ένα ιστορικό προηγούμενο: αιώνες μετά την άλωση της Πόλης, το λαϊκό αίσθημα της ρωμιοσύνης, ερμήνευε, με ανατολίτικο πνεύμα, την καταστροφή ως φυσικό συνεπακόλουθο, αφού: «ήταν θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει γιατί είχαν πληθύνει τα κακά κι οι μαύρες αμαρτίες.. κι έτσι ο Θεός εθύμωσε, μας πήρε στην οργή του..».
Ίσως, πάλι, να έχει επικρατήσει το σύνδρομο του θύματος, που αναπτύσσει αργά και σταθερά σχέση εξάρτησης και εθισμού από το θύτη-βασανιστή του. Άλλοι λένε ότι χάθηκε πια κάθε ταμπεραμέντο και ζούμε την τέλεια παρακμή και το τέλος.
Αρνητές(;) και των τελευταίων ψηγμάτων των πολιτικών μας ιδιοτήτων, παραδομένοι στην μοιρολατρία, την υποταγή και τον τυχοδιωκτισμό, δεν μπορούμε, βεβαίως, να προσδοκούμε θαύματα. Μέσα μας, ασύνειδα, ξέρουμε τι να περιμένουμε: τα χειρότερα. Επιβεβαιώνεται αυτό από τόσους και τόσους που διερωτώνται παθητικά: «να δούμε που θα φτάσει ακόμα αυτή η κατάσταση» ή διαπιστώνουν ότι «ακόμα δεν μπήκε πάτος στο βαρέλι».
Όμως το κουδούνι συνεχίζει να χτυπάει και κανείς δεν ανοίγει την πόρτα. Άνθρωποι νηστικοί πεθαίνουν απ’την πείνα, πεθαίνουν ενώ προσπαθούν να ζεσταθούν, πεθαίνουν γιατί δεν έχουν ιατρική περίθαλψη (όχι βέβαια ότι την βγάζουν καθαρή στα δημόσια νοσοκομεία και όσοι έχουν). Εκατοντάδες άλλοι αυτοκτονούν ζωσμένοι από χρέη. Ο Ισθμός της Κορίνθου έχει γίνει το τελευταίο διάστημα ένα θλιβερό τοπόσημο αυτοχειρίας. Μήπως, για να μπει ο πάτος στο βαρέλι, θα πρέπει να αναβιώσει η κατοχική εικόνα των θυμάτων στους δρόμους και τα πεζοδρόμια του κέντρου της Αθήνας.
