Όποιος έχει διαβάσει τις «Περιπέτειες του Γκιούλιβερ», θα θυμάται ότι, κάποια στιγμή, ο ήρωας φτάνει σε ένα ιπτάμενο νησί που λέγεται Λαπούτα. Οι κάτοικοι του θαυμαστού αυτού τόπου είναι πολύ μορφωμένοι. Γνωρίζουν σε βάθος τα μαθηματικά, την αστρονομία, τη φυσική… Περνούν τις μέρες τους κάνοντας περιπάτους και συζητώντας ατέρμονα πάνω στις πιο λεπτές αποχρώσεις της φιλοσοφίας. Τα καθημερινά, χειροπιαστά προβλήματα τους αφήνουν παγερά αδιάφορους. Η μόνη δράση στην οποία επιδίδονται πού και πού είναι να πετροβολούν, από εκεί ψηλά, τους κατοίκους των άλλων χωρών.
Εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι η μυθική Λαπούτα του Γκιούλιβερ δεν είναι άλλη από την σημερινή Ελλάδα. Καταρχάς, εδώ υπάρχουν οι περισσότεροι και πληρέστερα καταρτισμένοι επιστήμονες. Οικονομολόγοι, πολιτικοί αναλυτές, ιστορικοί, σεισμολόγοι… Ό,τι ζητήσεις το έχουμε σε αφθονία. Μάλιστα, ο καθένας από εμάς δεν περιορίζεται στην επιστήμη του, αλλά είναι σε θέση να βάλει τα γυαλιά και στους ειδικούς των υπόλοιπων επιστημών. Όλοι μας έχουμε γνώμη επί παντός επιστητού, καθώς και την όρεξη να τη διατυμπανίζουμε μέχρι τελικής πτώσης.
Όταν, λοιπόν, προκύψει ένα θέμα, από το πιο σημαντικό μέχρι το πιο γελοίο, η συζήτηση ανάβει. Το φέισμπουκ παίρνει φωτιά, το τουίτερ κρασάρει. Τα επιχειρήματα εκτοξεύονται αδιάκοπα, αντιστρέφονται, επιστρέφουν πάλι πίσω...
Αυξήθηκε ή μειώθηκε επί Τσάβες το κατά κεφαλήν εισόδημα στη Βενεζουέλα; Είναι ο Μαζάουερ καλός ιστορικός ή δεν ξέρει πού πάνε τα τέσσερα; Δικαιούνται οι δημότες των βορείων προαστίων να ιδρύσουν τρομοκρατική οργάνωση ή αυτό αποτελεί αποκλειστικό και αναφαίρετο δικαίωμα των κατοίκων του Ρέντη; Έκανε καλά ο Νικ Κέιβ που μας ανέφερε σε ένα τραγούδι του ή είναι ένας μέθυσος και τελειωμένος; Καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται ή συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού καλό είναι να δέρνονται έτσι κι αλλιώς; Πόσα λεφτά πρέπει να χρεώσει ένας υδραυλικός σε ένα συγγραφέα για τον καθαρισμό της υδρορροής και πόσα για αλλαγή σιφονιού; Τι πιστεύετε για την «Ώρα της Γης»; Πότε τελείωσε η χούντα; Το ’73, το ’74 ή συνεχίζεται ακόμη; Και το κυριότερο: Δικαιούται ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος να εκδώσει ποιητική συλλογή; Και αν ναι, ποια η λογοτεχνική αξία των ποιημάτων του, γιο;
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η ενασχόληση με ασήμαντα θέματα –ή και με κάποια που είναι σημαντικά μέχρι η ακατάπαυστη φλυαρία μας καταστήσει κι αυτά ασήμαντα- δεν είναι γνώρισμα μόνο των Ελλήνων. Όλος ο δυτικός κόσμος ασχολείται με ανοησίες. Εδώ όμως το χασομέρι και η κενολογία έχουν βρει την Ιθάκη τους.
Είναι, βέβαια, λογικό να συμβαίνει αυτό. Βλέπετε, όσο εμείς ξιφουλκούμε για ώρες, για μέρες, για εβδομάδες, γύρω από το «φύλο των αγγέλων», όλα στη χώρα μας δουλεύουν ρολόι. Η ανεργία έχει πάψει να υφίσταται και οι εργοδότες περιμένουν υπομονετικά να πάμε να χτυπήσουμε κάρτα. Η φοροδιαφυγή έχει νικηθεί, η ακρίβεια το ίδιο. Τη γραφειοκρατία ούτε που την έχουμε ακουστά. Τον ρατσισμό τον ξέρουμε μόνο από τα βιβλία. Δεν υπάρχουν πια φτωχοί, όλοι ζουν με απόλυτη αξιοπρέπεια. Η παιδεία ζει ιστορικές στιγμές. Το κράτος πρόνοιας λειτουργεί υποδειγματικά, χαίρεσαι να πας σε νοσοκομείο...
Έτσι, μπορούμε κάλλιστα να αδιαφορούμε για τα ταπεινά, πρακτικά ζητήματα και να ζούμε αποκλειστικά στον κόσμο των ιδεών. Να ανταλλάσσουμε ευφυολογήματα, να ταμπουρωνόμαστε πίσω από τις εμμονές μας, να γράφουμε άρθρα (όπως αυτό εδώ), να ασχολούμαστε με τον Μπογδάνο….
Κι όταν βαριόμαστε, να ρίχνουμε, όμοια με τους Λαπουτιανούς και καμιά πέτρα στους άλλους, στους ξένους. Γιατί μην το ξεχνάμε. Αυτοί φταίνε για όλα. Αυτοί που μας φθονούν και μας επιβουλεύονται, αιώνες τώρα. Από την εποχή που εμείς χτίζαμε τους Παρθενώνες μας κι εκείνοι ροκάνιζαν τα βαλανίδια τους σκαρφαλωμένοι στα δέντρα.
