Θα ξαναγίνει της Κορέας;

Καλή ερώτηση. Το αξιοπρόσεκτο πάντως είναι πως ούτε οι στοιχηματζήδες ούτε το predictit.org θέτουν το ζήτημα αυτό στους επισκέπτες των σελίδων τους. Φόβος αυτοεκπληρούμενης προφητείας; Ίσως. Το βέβαιο είναι πως στην περίπτωση αυτή η γνώριμη φράση «όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά» δεν στερείται περιεχομένου.

Για να καταλάβουμε κάπως καλύτερα την εξελισσόμενη κατάσταση είναι απαραίτητο να εμπεδώσουμε πως η όλη υπόθεση δεν αφορά αποκλειστικά την Βόρειο Κορέα ή την οικογένεια Κιμ, μα ολόκληρη την ανατολική Ασία και τις τρεις μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις του πλανήτη. Οι ΗΠΑ σταθμεύουν στη Νότια Κορέα την Όγδοη Στρατιά τους, ενώ είναι και κυρίαρχοι οικονομικοί παράγοντες. Οι Κινέζοι επιθυμούν την διατήρηση του τωρινού καθεστώτος επειδή απλούστατα δεν θέλουν ένα νέο ενιαίο κράτος στα σύνορά τους, εφόσον αυτό δεν θα βρίσκεται υπό τον έλεγχό τους. Και τέλος οι Ρώσοι, οι οποίοι συνορεύουν με τους βόρειους μέσω μίας θεόστενης ακτογραμμής, επιδιώκουν να ασκούν επιρροή σε μία απομονωμένη χώρα με σημαντικότατη θέση και με στρατηγικά όπλα.

Αφορμή για την τρέχουσα ένταση είναι η δεδηλωμένη πρόθεση της Πιόν Γιάνγκ να εκτοξεύσει πυραύλους μέσου βεληνεκούς προς την αμερικανική στρατιωτικοποιημένη νήσο Γκουάμ. Σύμφωνα με τους βορειοκορεάτες, τα βλήματα θα πέσουν σαράντα περίπου χιλιόμετρα από εκεί, προφανώς σε διεθνή ύδατα, μετά από πτήση πάνω από ιαπωνικά εδάφη. Δεδομένης της γνωστής χαμηλότατης αξιοπιστίας και ακριβείας των όπλων αυτών δεν είναι περίεργη η αναστάτωση που έχει προκληθεί.

Αν και επιφανειακά προβάλλονται ζητήματα ασφαλείας κατοίκων στην ζώνη τροχιάς των πυραύλων, το πρόβλημα με τις εκτοξεύσεις αυτές εντοπίζεται αλλού. Εντοπίζεται στο ότι είναι το κερασάκι στην τούρτα, πέρα από τις πέντε ως τώρα πυρηνικές δοκιμές, τις αναρίθμητες εκτοξεύσεις πυραύλων κάθε βεληνεκούς (συν δύο διηπειρωτικών πρόσφατα), τις δοκιμές βλημάτων από υποβρύχια, τους τουλάχιστον 2.500 τόνους χημικών όπλων (οι τύποι έχουν ατομικές βόμβες, εκεί θα κώλωναν;), τα πάνω από 1.000 αεροσκάφη (παλιά, αλλά μια χαρά για καμικάζι), τα 17.000 πυροβόλα (η δύστυχη αχανής Σεούλ βρίσκεται υπερβολικά κοντά στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη) και το ένα εκατομμύριο ενεργών ενόπλων δυνάμεων. Με άλλα λόγια, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα αν παρατεντωθεί το σχοινί. Πάντως, μια κατάληψη του απίστευτα ορεινού βορρά μέσω χρήσης συμβατικών όπλων είναι προφανώς στρατιωτικά και πολιτικά αδύνατη. Το ανθρώπινο μα και υλικό κόστος θα ήταν εξωπραγματικό, ενώ μια κινεζική επέμβαση θα ήταν μάλλον βέβαιη.

Πιθανώς έτσι σκέφτεται κι ο νεαρός Κιμ και κλιμακώνει την ένταση, η απορία όμως είναι πού αποσκοπεί. Η χώρα του είναι μεν πάμπτωχη, αλλά είναι ξανά αυτάρκης στην παραγωγή τροφίμων, έχοντας αφήσει πίσω της τον λιμό του '96. Καλύπτει εν πολλοίς τις ανάγκες της με τοπικά παραγόμενα βιομηχανικά προϊόντα, ενώ εξάγει πρώτες ύλες (σιδηρομετάλλευμα και λιθάνθρακα) στην Κίνα και ειδικά όπλα σε διάφορους...περίεργους (Ιραν, Συρία) αλλά και θεωρούμενους ως... μη περίεργους (Αίγυπτος, Πακιστάν, Εμιράτα). Δεν έχει μόνο εκτεταμένο σιδηροδρομικό δίκτυο, μα και αντίστοιχα κινητής τηλεφωνίας και εσωτερικού ίντρανετ. Στις 15 ειδικές οικονομικές ζώνες της δραστηριοποιούνται κινέζοι, νότιοι και ευρωπαίοι μεταποιητές, απασχολώντας δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, ενώ ταυτόχρονα παρέχουν και πρόσβαση στην απολύτως τελευταία τεχνολογία. Μέχρι και αγωγός ΦΑ σχεδιάζεται να περνά μέσα από την επικράτειά της. Κοινώς, μια χαρά τα πάει για τα χάλια της, γιατί να ρισκάρει τόσο;

Διατυπωμένος στρατηγικός στόχος και των βορειοκορεατών είναι η επανένωση της διαιρεμένης χερσονήσου, χωρίς όμως «εξωτερικές παρεμβάσεις», και σαν τέτοιες βασικά προσδιορίζονται οι αμερικανοί στρατιώτες. Για άγνωστους λόγους, οι επιτελείς του Κιμ Γιονγκ Ουν θεωρούν πως θα έχουν το πάνω χέρι σε περίπτωση συγκρότησης ενιαίου κράτους, συνεπώς η μόνη που στέκεται εμπόδιο στα σχέδια τους-τα οποία σημειωτέον είναι ιδιαίτερα ευνοϊκά και για Πεκίνο και Μόσχα-είναι η Ουάσιγκτον. Άρα, σύμφωνα με αυτή την συλλογιστική, είναι προς το συμφέρον τους η επανέναρξη των διαπραγματεύσεων που καρκινοβατούν από την θητεία του Μπους νεότερου, και η κατάληξη τους σε συμφωνία πλήρους αποστρατικοποίησης της χερσονήσου. Θα προσφέρουν δηλαδή στους πολυπληθέστερους και 20 φορές πλουσιότερους νότιους λήξη των απειλητικών προγραμμάτων τους με αντάλλαγμα την απομάκρυνση των «ξένων». Θα τους βγει το τέχνασμα; Άγνωστο. Πάντως στην πόκα κερδίζουν εκείνοι που έχουν τις πιο βαθιές τσέπες, και δε νομίζω πως κάτι τέτοιο ισχύει για τους βορειοκορεάτες.

Κρίνοντας από τα παραπάνω άνετα συμπεραίνουμε πως ο νεαρός Κιμ σίγουρα είναι μυστήριος, όχι όμως και παράλογος. Παίζει ριψοκίνδυνο παιχνίδι, μα το θάρρος του είναι τελικά κατανοητό. Παρακολουθεί το παγκόσμιο ταμπλό και διαπιστώνει πως μετά τις ανατροπές Σαντάμ και Καντάφι και το χάος που τις ακολούθησε οι δυτικές δυνάμεις αποφεύγουν τις περιπέτειες, ενώ παράλληλα οι Ξι και Πούτιν έχουν σκληρύνει την στάση τους. Αδίστακτοι επίμονοι δικτάτορες, όπως οι Μαδούρο, Μουγκάμπε και Άσαντ, τυγχάνουν της ουσιαστικής ανοχής των ΗΠΑ, ΕΕ και Ιαπωνίας, με πολλούς εκκολαπτόμενους να έπονται. Κύριος αστάθμητος παράγοντας παραμένει μόνο ο μπουρδουκλωμένος και εκρηκτικός Ντόναλντ Τραμπ.

Ενδέχεται λοιπόν στο μέλλον να θυμόμαστε την σύγχρονη εποχή ως εκείνη όταν οι παραδοσιακοί παγκόσμιοι πάτρωνες της δημοκρατικής ισοπολιτείας έκριναν τελεσίδικα πως η προαγωγή και προστασία της δεν ήταν πλέον δική τους υπόθεση. Κι αυτό φυσικά αφορά και τους γνήσιους Έλληνες δημοκράτες. Ειδικά όσους επαναπαύονται.