Η ωρολογιακή βόμβα του ΣΥΡΙΖΑ

Προ ημερών, έλαβα την τιμητική πρόσκληση του «Ιδρύματος Κωνσταντίνου Καραμανλή» για την εκδήλωση προς τιμή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Μέγαρο Μουσικής στις 6 Μαρτίου, για τη συμπλήρωση 15 ετών από το θάνατό του. Είχα την τιμή να συγκαταλέγομαι μεταξύ εκείνων, τολμώ να πω «συνεργατών» του, που είχε επιλέξει για την, μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών και την επάνοδό του στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 1974, αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Είμαστε μια φουρνιά νέων τότε, γύρω στα 40, που είχαμε δραστηριοποιηθεί κατά του δικτατορικού καθεστώτος, άλλοι παλιά στελέχη της νεολαίας, άλλοι, όπως εγώ, πρωτοεμφανιζόμενοι στην πολιτική.

Μας είχε εμπιστευθεί σημαντικές θέσεις, όπως εμένα στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος, τη Γεν. Γραμματέα στο Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και μετά, σε όσους δεν πολιτευθήκαμε με τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές της 17 Νοεμβρίου1974, στα κορυφαία όργανα του κόμματος, στη Διοικούσα και την Εκτελεστική Επιτροπή του κόμματος.

Με ξένισε αρχικά το γεγονός ότι εκτός από τη συζήτηση σε επιστημονικό επίπεδο με τους εξαίρετους ομιλητές και συντονιστή τον ακαδημαϊκό καθηγητή, Κ. Σβολόπουλο, γενικό διευθυντή του Ιδρύματος, το ΙΚΚ ως επιστημονικό σωματείο, κατά κάποιον τρόπο, πολιτικοποιούσε την εκδήλωση με τις ομιλίες επιλεγμένων πολιτικών αρχηγών. Άσχετα εάν και αυτοί εκκαλούντο για να τιμήσουν τον άνδρα, ομιλητές θα ήταν πλην του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά σημερινού προέδρου του κόμματος που ίδρυσε ο τιμώμενος και των κ.κ. Βενιζέλου και Κουβέλη, συνεταίρων του στην σημερινή κυβέρνηση, και, απορίας άξιον, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ., ακραιφνής πολέμιος της κυβερνήσεως αλλά και προσωπικά πολλές φορές αμετροεπής τιμητής των τριών προηγουμένων.

Η οργάνωση της εκδηλώσεως άψογη, η αίθουσα κατάμεστη και για μένα που συνάντησα παλιούς φίλους και συναδέλφους βουλευτάς παλαιάς κοπής, όπως αυτοαποκαλούμαι, συγκινητική.

Οι ομιλίες και των τριών πολιτικών αρχηγών ήταν απόλυτα μέσα στο πνεύμα και τα πλαίσια της εκδηλώσεως. Θα έλεγα μάλιστα ότι η καλύτερη ήταν αυτή του προέδρου της ΔΗΜ.ΑΡ. κ. Κουβέλη εκπροσώπου της εχέφρονος δημοκρατικής Αριστεράς, συνεχιστή της παράδοσης της ΕΔΑ του Λεωνίδα Κύρκου.

Ο κ. Τσίπρας, αντιθέτως, σταχυολόγησε από όλη την πολιτική διαδρομή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μόνο πράξεις από την περίοδο διακυβερνήσεως της χώρας μετά το 1974, που τις βάφτιζε σκοπίμως κατ’ επανάληψη «ριζοσπαστικές», για να αποπροσανατολίσει το ακροατήριο χρησιμοποιώντας την ίδια λέξη από το ακρωνύμιο του δικού του κόμματος. Πέραν της νομιμοποιήσεως του Κομμουνιστικού Κόμματος, μετά από 27 χρόνια, από την εποχή του εμφυλίου και την κατάργηση του προηγούμενο πολιτειακού καθεστώτος, απομόνωσε την έξοδό μας από το ΝΑΤΟ το 1974, την κρατικοποίηση της Εμπορικής Τραπέζης και άλλων ιδιωτικών επιχειρήσεων όπως της Ολυμπιακής Αεροπορίας, των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, των διυλιστηρίων του Ασπροπύργου, χωρίς βέβαια να αναφέρει τους ιδιαίτερους λόγους των αποφάσεων αυτών του Κωνσταντίνου Καραμανλή κατά την εποχή που πάρθηκαν.

Στην κατακλείδα δε της ομιλίας του είχε το θράσος να εξομοιώσει τον ριζοσπαστισμό ενός κατεξοχήν δημοκράτη πολιτικού ανδρός με τον ακραίο, επαναστατικό αντιδημοκρατικό ριζοσπαστισμό της δικής του αριστεράς. Περίπου «τι Καραμανλής, τι ΣΥΡΙΖΑ» μας είπε. Άνετος από το βήμα, με την ωραία χροιά της φωνής του και την άψογη εκφορά του λόγου του, ευειδής, ευφραδής και έξυπνος, με τη ρητορική ευστροφία, άνεση και θρασύτητα που έχει αποκτήσει στις καταλήψεις και από τα φοιτητικά αμφιθέατρα, «γοήτευσε» ένα αφελές τμήμα του ακροατηρίου που και τον χειροκρότησε. Νόμισε, ελπίζω μόνο προς στιγμήν στο περιβάλλον της ωραίας αίθουσας, ότι η ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος, που αποτελεί σήμερα στον τόπο ο ΣΥΡΙΖΑ με τον ετερόκλητο εσμό των βουλευτών του, βρισκόταν σε διαδικασία απενεργοποίησης.

Δεν θα είχαν παρά να ακούσουν, όπως έτυχε εγώ την επομένη 7 Μαρτίου, σε πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ ένα χυδαίο σε εκφράσεις εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ ονόματι Τσουκαλά, να λοιδορεί τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως λακέ του καπιταλισμού και των Αμερικάνων και υπεύθυνο για τον εκπατρισμό 300.000 Ελλήνων στην πρώτη επταετία του, προσθέτοντας «όπως σήμερα και ο Σαμαράς». Αλλά ας αναλογισθούν ότι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας τη μια μέρα υμνεί τον πρόεδρο Ομπάμα και την άλλη πενθεί τον Τσάβες, καταθέτει τη μια μέρα στέφανο στο μνημείο της Ρόζας Λούξεμπουργκ και τον Σπαρτακιστών στην Γερμανία και την άλλη θέλει να δει τον κ. Σόιμπλε (που καλά έκανε και δεν τον δέχθηκε) και ότι το κόμμα του από τότε που υπάρχει, ακόμη και σήμερα «χαϊδεύει τ’ αυτιά» και εγκληματιών κουκουλοφόρων. Αν κερδίσει τις επόμενες εκλογές και γίνει κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση θα είναι πιθανότητα η Χρυσή Αυγή και τότε γαία πυρί μιχθήτω. Ελπίζω ότι το ποτήριον τούτο θα το παρέλθει ο τόπος μας.

Προσοχή, όμως, ο κ. Τσίπρας είναι 38 ετών. Θα τον έχουμε, υγεία να ’χει, άλλα 50 χρόνια κοντά μας, με τις όποιες οβίδιες μεταμορφώσεις επιλέξει, ή στο κεφάλι ή στην πλάτη ή και στα πόδια μας.