Βασικά, είμαι Ολυμπιακός. Υποστηρίζω όμως και άλλες (ιστορικές) ομάδες ανά τον κόσμο: Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ρεάλ Μαδρίτης, Μπάγερν Μονάχου, Σεντ Ετιέν. Πολλοί φίλοι μου παραξενεύονται. Βλέπετε, υπάρχει μια «λογική» που λέει πως άμα είσαι Ολυμπιακός πρέπει να ακολουθείς συγκεκριμένες ομάδες σε κάθε χώρα: στην Αγγλία Λίβερπουλ, στην Ισπανία Μπαρτσελόνα (αυτή την υποστηρίζουν υποχρεωτικά και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ) κ.λπ. κ.λπ. Πρέπει να πρόκειται για ομάδες κόκκινες και από πόλεις-λιμάνια.
Δυστυχώς, η «λογική» αυτή επικρατεί σε πολλούς συμπατριώτες μας, ασχέτως ποδοσφαίρου και Θρύλου. Το κόμμα το οποίο ψηφίζουν, ή ο ιδεολογικός χώρος στον οποίο (θεωρούν πως) ανήκουν, καθορίζουν την άποψή τους για όλα τα θέματα. Όταν λέμε όλα, εννοούμε από το ΝΑΤΟ μέχρι τον Γιόζεφ Στάλιν και από τη Χαλκιδική έως το χαμό του Ούγκο Τσάβες.
Ας πάρουμε π.χ. κάποιον «Επαναστάτη» «Αριστερό» (και τα δύο σε εισαγωγικά – δεν είναι υποχρεωτικό πως συνδυάζονται, μπορεί να είναι και «Επαναστάτης Πατριώτης»). Οι απόψεις του για τα πάντα είναι προκαθορισμένες: Όλες οι απεργίες είναι δικαιολογημένες (ακόμα και αν γίνονται από άτομα που τσεπώνουν τριχίλιαρο το μήνα, γιατί «έτσι είχαν μάθει να ζουν»), όλοι οι αστυνομικοί είναι «μπάτσοι, γουρούνια δολοφόνοι», όποιος δεν πληρώνει εισιτήριο στο μετρό ή κλέβει την εφορία είναι λαϊκός ήρωας, η Χαλκιδική είναι η μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή στην ανθρωπότητα από την εποχή της Μποπάλ, ο Τσάβες υπήρξε ένα κράμα Ιησού Χριστού και Άγιου Βασίλη. Φυσικά, δεν αποκλείεται σε κάποια θέματα να έχουν δίκιο. Τι αξία όμως έχει αυτό από τη στιγμή που δεν πρόκειται για τις αυθεντικές τους απόψεις;
Δεν είναι εντυπωσιακό; Εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας πάνε ακριβώς στο άλλο άκρο από τον Κλιντ Ίστγουντ: Δεν έχουν άποψη για τίποτα. Υιοθετούν, χωρίς μάσημα, αυτό που θα τους πασάρει η άλφα εφημερίδα, ο βήτα μπλόγκερ, η γάμα Facebook περσόνα. Άπειρα ρομποτάκια στη σειρά που απλώς αναμασούν ιδέες τρίτων. Σφουγγάρια που απορροφούν, χωρίς πολλά πολλά, κάθε λιβελογράφημα και κάθε ράδιο-αρβύλα που θα ικανοποιήσει μια ιδεολογία που δεν είναι καν δική τους! Άνθρωποι έτοιμοι να βγουν στο δρόμο όταν τους πουν, να διαδηλώσουν για το λόγο που θα τους πουν, να φωνάξουν τα συνθήματα που θα τους υπαγορεύσουν και, στο τέλος, να σου κουνήσουν το δάχτυλο στη μούρη και να σε αποκαλέσουν «πρόβατο»!
Και το πιο απίστευτο: Τον τελευταίο καιρό έχει δημιουργηθεί και ένας αντίθετος πόλος. Ας τους πούμε «νοικοκυραίους» (είναι και της μόδας η έκφραση). Στο δικό τους κόσμο, όλες οι απεργίες είναι αδικαιολόγητες. Και τρία χρόνια να είναι απλήρωτος κανείς πρέπει να το βουλώνει και να συνεχίζει. Η αστυνομία οφείλει να τουλουμιάζει στο ξύλο ακόμα και συλληφθέντες, ενώ ο Τσάβες ήταν μετεμψύχωση του Αδόλφου Χίτλερ που κάθε πρωί έπινε το αίμα πέντε ανήλικων παρθένων για να φτιάξει δερματάκι. Είναι τυπική ελληνική αντίδραση. Σε κάθε λάθος δεν αντιστοιχεί κάτι σωστό, αλλά κάτι εξίσου λάθος. Σαν τον κακό διαιτητή που πατσίζει το μούφα πέναλτι που έδωσε σε μια ομάδα, καταλογίζοντας ένα ακόμα πιο μούφα υπέρ των αντιπάλων.
Η απάντησή μου είναι μία: Ολυμπιακός. Αλλά και Ρεάλ. Και Μαν Γιουνάιτεντ. Και Σεντ Ετιέν, κι ας είναι και πράσινη. Είναι οι ομάδες μου. Οι ομάδες που επέλεξα μόνος μου. Που δεν μου τις επέβαλε κανένας κερατάς!
5°
