Μήπως η δικαιοσύνη να έχει ανοιχτά τα μάτια της;

Δεν ξέρω αν ο Περικλής Μ. και η Ηριάννα Β.Λ. είναι αθώοι ή ένοχοι, και φοβάμαι και ότι με τα στοιχεία που έχουν δοθεί στη δημοσιότητα ούτε οι δικαστές μπορούν να είναι σίγουροι. Και όταν δεν μπορείς να αποδείξεις την ενοχή κάποιου, δεν μπορείς να τον καταδικάσεις. Και όλοι οφείλουμε να διεκδικούμε δίκαιη δίκη για τον Π. και την Η. όπως και για οποιοδήποτε άλλον. Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Από όσα έχουν γραφτεί στον τύπο σχετικά με τη δίκη, κανένας μας δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι ήταν μια δίκαιη δίκη. Το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι από όσους ουρλιάζουν για την ενοχή του Π. και της Η. και δηλώνουν τόσο ρηχά βέβαιοι για την καταδίκη τους, αμφιβάλλω ότι έχουν αφιερώσει έστω 2 ώρες να διαβάσουν τι αναφέρει η υπεράσπιση, τι αναφέρει η Η, τι αναφέρει ο Π, τι αναφέρει ο εισαγγελέας, τι αναφέρει η δημοσιογραφική έρευνα. 

Και είναι σίγουρο ότι κανένας μας δεν έχει διαβάσει τα πρακτικά της δίκης, σχεδόν δεν πρόλαβαν να τα διαβάσουν ούτε οι κατηγορούμενοι! Είμαι όμως σίγουρος ότι όποιος και να ήταν στη θέση τους θα απαιτούσε να έχει αυτός και οι δικηγόροι του τα πρακτικά της δικαστικής απόφασης την επομένη της ανακοίνωσής της, και όχι λίγο πριν την εκδίκαση της αίτησης αναστολής της. Επειδή μόνο η δικαιοσύνη κάνει τους πολίτες ίσους, οφείλουμε να διεκδικούμε για όλους το δικαίωμα σε μια δίκαιη δίκη. Οι εισαγγελείς του πληκτρολογίου ας αναρωτηθούν, όμως, με ποιο λογικό άλμα το μερικό δείγμα DNA σε ένα γεμιστήρα ή σε ένα βιβλίο αποδεικνύει συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση;  

Μέχρι πρότινος οι μόνοι που έστηναν δικαστήρια και έβγαζαν αποφάσεις μόνοι τους ήταν οι φασίστες (ανεξαρτήτως χρώματος) και οι τρομοκράτες. Κατηγορούν, κρίνουν, δικάζουν, τιμωρούν. Και έβρισκαν αποδοχή από ελάχιστους πολίτες. Μέχρι που ήρθε η εποχή της «αγανάκτησης» το 2011, και οι περισσότεροι ντυθήκαμε δικαστές με πλακάτ επικηρύξεων για «καταζητούμενους» πολιτικούς, και παραγγελίες για Γουδί και κρεμάλες. Καταδικάζουμε τους άλλους με βάση τις πεποιθήσεις μας, τις διαφορές μας, και τις πολιτικές μας θέσεις. Πού ανήκεις, είσαι εχθρός, καταδικάζεσαι, δεν θα σε ακούσω, ξέρω από την αρχή ότι είσαι ένοχος. Μοιραία σε μια χώρα σε αποσύνθεση, με πολίτες στα κάγκελα, είναι νομοτελειακά βέβαιο και ότι οι δικαστές της θα επηρεάζονταν. Αυτό που ξεχωρίζει το κράτος δικαίου από τους Πυρήνες της Φωτιάς, από τους χρυσούς ναζί, από τρομοκρατικές και φασιστικές ομάδες, είναι η λειτουργία της δικαιοσύνης. Και η αξιολόγηση των λειτουργών της από τους ίδιους τους δικαστές.

Πριν λίγα χρόνια σχεδόν όλοι μας ήμασταν σίγουροι για την ενοχή του κου Τάσου Θεοφίλου, τελικά αθωώθηκε για το σύνολο των κατηγοριών, αλλά έμεινε 5 χρόνια μέσα φυλακή άδικα (με βάση την απόφαση). Η δικαιοσύνη χωρίς να αλλάξει κάτι στα αποδεικτικά στοιχεία, άλλαξε απόφαση. Μπορεί ο Θεοφίλου να μη μας αρέσει σαν φάτσα, μπορεί να μη μας αρέσουν όσα λέει, μπορεί να τα θεωρούμε μπούρδες ή και όχι, αλλά αυτά δεν καταδικάζουν κάποιον για έγκλημα. Αυτός όμως έζησε 5 χρόνια φυλακή. Πώς θα του επιστρέψουμε τα 5 χρόνια της ζωής του; Άραγε διδαχτήκαμε κάτι από αυτό; Ή έτσι το ίδιο εύκολα είμαστε έτοιμοι να καταδικάσουμε τον επόμενο; Και αλήθεια, πώς ένα κράτος δικαίου διορθώνει τα λάθη του;    

Αντίστοιχα ο κος Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ σύρεται σε επαναλαμβανόμενες δίκες για κάτι που έχει μετρηθεί και ξαναμετρηθεί και έχει αποδειχθεί σωστό και ακριβές, και το έχουν αποδεχτεί όλοι οι κυβερνώντες χωρίς αστερίσκους. Και ενώ αυτοί που ξεκίνησαν την παπαρολογία για φουσκωμένο έλλειμμα το έχουν κάνει κολοτούμπα, οι μανιακοί του παραμυθιού συνεχίζουν το κυνήγι. Και κανείς δεν κυνηγά αυτούς που δραπέτευσαν από την εξουσία αφήνοντας έλλειμμα 15,6%. Πριν 5 χρόνια επίσημα η ΝΔ και οι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ αναφέρονταν σε πειραγμένα στοιχεία, τώρα λένε πάμε παρακάτω, αλλά η εισαγγελέας ξανά και ξανά επιμένει. Πώς προστατεύουμε κάποιον από το ψέμα που φτιάξαμε;

Προχθές ο υπουργός Δικαιοσύνης δήλωσε ότι με άλλη σύνθεση το δικαστήριο ίσως να αθωώσει την Ι. και τον Π. Μπορεί έτσι να είναι. Αλλά με τα ίδια στοιχεία, ανεξαρτήτως σύνθεσης, το δικαστήριο θα έπρεπε να πάρει την ίδια απόφαση. Εάν αλλάξει απόφαση, χωρίς να αλλάξουν τα στοιχεία, τότε το δικαστήριο έχει κάνει λάθος. Άγνωστο σε ποια απόφασή του. Οι αποφάσεις δεν είναι θέμα ερμηνείας των στοιχείων κατά το δοκούν, είναι αντικειμενικές στοιχειοθετήσεις. Το σίγουρο είναι ότι με άλλη σύνθεση στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, οι λειτουργοί της δικαιοσύνης να ήταν περισσότερο ελεύθεροι και ανεξάρτητοι να πράξουν το καθήκον τους χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις.

Δεν έχει νόημα να μπαίνουμε σε τριπάκια τύπου νοικοκυραίοι vs μπαχαλάκηδες, φραπεδοτσεγκεβάρες vs πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Το μόνο πραγματικό δίλημμα που έπρεπε να μας αφορά είναι: δικαιοσύνη vs αδικίας, δίκαιη δίκη vs κακοδικία. Δεν έπρεπε να μας νοιάζει τι «δικαστικές» αποφάσεις έβγαλαν προχθές ο Κοντονής, ο Άδωνης, ο Γρηγοράκος και οι υπόλοιποι πολιτικάντηδες μετρώντας ψηφαλάκια. Ούτε ότι οι ούγκανοι τα έσπασαν στην Ερμού στο όνομα της ΗΒΛ και του ΠΜ και παρά τη θέλησή τους. Τους ούγκανους να τους συλλάβουν για τις καταστροφές, και να τους βάλουν να αποζημιώσουν σε όσους προκάλεσαν ζημιές. Τον Κοντονή και Ξυδάκη και Γεωργιάδη κ.λπ. να πρόσεχαν αυτοί που τους ψήφισαν, είναι δική τους ευθύνη. Δεν ζητάμε απονομή δικαιοσύνης με βάση τα συμφέροντά μας. Η δικαιοσύνη είναι αξία, δεν είναι τίτλος. Και ας σκεφτούμε γιατί η δικαιοσύνη να χρειάζεται μάτια δεμένα κλειστά για να επιτελέσει το έργο της. Με ανοιχτά μάτια δεν θα ήταν εξίσου γενναία και αντικειμενική ως οφείλει να είναι;