Ο Γιώργος Τράγκας είναι ο μεγαλύτερος σόουμαν της ελεύθερης δημοσιογραφίας των τελευταίων 25 χρόνων. Τόσο προικισμένος, που αν έχεις στο mute την τηλεόραση ή τον ακούσεις για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο θα πιστέψεις ότι πρόκειται για stand-up κωμικό. Και όχι για εκδότη, αρθογράφο ή τηλεοπτικό/ραδιοφωνικό παρουσιαστή.
Τον θυμόμαστε πάντα ταγμένο στη συντηρητική παράταξη. Να πανηγυρίζει, όμως, με ένα θεατρικό «έπεσε» στο ραδιόφωνο την ημέρα που ανατράπηκε ο Μητσοτάκης το 1993. Να συνεντευξιάζει «χωρίς αναισθητικό» τρανσέξουαλ τον καιρό που πούλαγε η Τζένη Χειλουδάκη. Να κλαίει σε τηλεοπτικό παράθυρο, το καλοκαίρι της σύλληψης των μελών της 17Ν, φέρνοντας στη μνήμη δολοφονημένο φίλο του εκδότη. Να διευθύνει καθημερινή εφημερίδα με πενιχρές κυκλοφορίες που θα ανέβαινε άνετα στο βάθρο αγώνων κρατικής διαφήμισης. Να εκδίδει περιοδικό που (όχι άσχετο με το προηγούμενο) σχετικά πρόσφατα κυκλοφόρησε με αποκλειστική συνέντευξη του, λατρεμένου του, πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή κι έναν υπέροχο τίτλο. Να είναι, παρολ’ αυτά, το μιντιακό σύμβολο της αντιμνημονιακής Ελλάδας την τελευταία τριετία μιλώντας για «γερμανικά κρεματόρια», αποκαλώντας τη Μέρκελ «γκιόσα του Βερολίνου» κι επαναλαμβάνοντας ότι η χώρα βρίσκεται υπό «καθεστώς ύπατης αρμοστίας».
Φράσεις που επανέλαβε στην πρεμιέρα της νέας του τηλεοπτικής εκπομπής «Ελεύθερος Σκοπευτής», την περασμένη Κυριακή. Εκεί τον είδαμε να ανακαλύπτει και τον Νόαμ Τσόμσκι, θέλοντας να στοιχειοθετήσει την άποψή του περί «κατάπτωσης της ελληνικής δημοκρατίας». Όπως τόνισε ο ίδιος στην εισαγωγή του, βρίσκεται σε «εχθρικό έδαφος». Εννοώντας, ίσως, ότι εξέπεμπε από το συγκρότημα του Φαλήρου – έδρα του Μπάμπη, του Άρη, του Πάσχου.
Ο ΣΚΑΪ θα ήταν η Νέα Τηλεόραση. Διαγράφοντας τον κίτρινο λαϊκισμό των 90s, λειτουργώντας «στα πρότυπα του BBC», προωθώντας φιλόδοξες ποιοτικές συμπαραγωγές όπως οι «Μεγάλοι Έλληνες», βάζοντας την τεχνολογία στην τηλεοπτική φαντασία. Τοποθετήθηκε στο γήπεδο του ιδιότυπου νεοελληνικού νεοφιλελευθερισμού σε μια δύσκολη γι’ αυτόν περίοδο, την εποχή της κρίσης. Τον είδαμε να υποστηρίζει με σθένος το Μνημόνιο (ή όπου η συνταγή αποδεικνυόταν λανθασμένη «τις διαρθρωτικές αλλαγές του»). Να (δι)ερμηνεύει την τρόικα. Να στηλιτεύει την «ανομία». Να αναρωτιέται τι δουλειά έχουν 16χρονοι στα Εξάρχεια. Να ευαγγελίζεται την ομφαλοσκόπηση του «Μαζί τα φάγαμε». Να στέκεται απέναντι στις απεργίες. Να αποδομεί το νεοελληνικό συνδικαλισμό και να ανοίγει μέτωπα. Με κόστος είναι η αλήθεια – η ραδιοφωνική κορυφή δεν έχει πια υψόμετρο 100.3. Και ύστερα ήρθε ο Νίκος Ευαγγελάτος. Και ο Γιώργος Αυτιάς. Και ο Κυριάκος Θωμαΐδης. Και, φυσικά, ο Γιώργος Τράγκας.
Η επανένωση ΣΚΑΪ-Τράγκα είναι μια διδακτική πολιτική αλληγορία. Έρχεται να αποδείξει πόσο αστεία είναι η αφετηρία της υστερικής εθνικής αφήγησης των τελευταίων ετών. Αντιμνημονιακοί - Μνημονιακοί. Ένα σφοδρό τρα(γ)κάρισμα. Στο οποίο, οι μεν αντιπροσωπεύονται από χαμαιλέοντες κωλοτούμπες που προσαρμόζουν σύριζα το ρεπερτόριό τους, τους δε καμώνονται κρατικοδίαιτοι «τεχνοκράτες» που προκειμένου να επιβιώσουν είναι διατεθειμένοι να συμμαχήσουν με την αντίφαση της ίδιας τους της ύπαρξης. Στη μέση (τους) γλεντάει ο Κομαντάντε Χόρχε.
4°
