Ζητείται ελπίς, κύριε Καρανίκα

Εντυπωσιάζεσαι όταν ο στρατηγικός σύμβουλος του πρωθυπουργού επιλέγει με τηλεγραφικό τρόπο να περιγράψει την πραγματικότητά σου. Και προσπαθεί να αναλύσει τη σύγχρονη ελληνική ιστορία μέσα από το πηγάδι της ιδεολογικής του σύγχυσης, ονοματίζοντας ανθρώπους, αποδίδοντας χαρακτηρισμούς, στηλιτεύοντας συμπεριφορές, λες και οι άλλοι γύρω του είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για αυτό που είναι σήμερα ο ίδιος.

Θέλω προκαταβολικά να ζητήσω συγνώμη που δεν είμαι μέρος της επανάστασης που έχει στο μυαλό του. Δυστυχώς είμαι από αυτούς που δεν μπορούν, επειδή δουλεύω. Πλέον εντυπωσιάζομαι με όσους βρίσκουν τη δύναμη και κατεβαίνουν στα πεζοδρόμια, πιο πολύ όμως μου κάνουν εντύπωση αυτοί που βάζουν στην τσέπη ένα «δίκαιο» μισθό, έχοντας γεμάτα ψυγεία, υπερασπιζόμενοι μια ηθική που ονομάζουν αριστερά. Γενικά εντυπωσιάζομαι με τους ανθρώπους που μπορούν να σου υποσχεθούν ότι με «αριστερούς» ή «δεξιούς χειρισμούς» θα μεσολαβήσουν για να βρεις ένα νόημα στη ζωή σου, όποιο κι αν είναι αυτό – θα μεσολαβήσουν για να μιλήσεις και με το θεό ακόμα.

Βέβαια έχει κάθε δικαίωμα, όπως όλοι μας, να διατυπώνει την πραγματικότητα που καταλαβαίνει. Θέλω να συνδιαλαγώ μαζί του, να μοιραστώ τις σκέψεις μου έστω και με αυτόν τον τρόπο. Νομίζω πως όλοι το έχουμε καταλάβει δειλά-δειλά μέσα μας ότι οι ανάγκες μας δεν κρύβονται πίσω από λίγες μόνο λέξεις, ΝΑΙ ή ΟΧΙ, αριστερά, δεξιά. Ούτε μπορεί μια κοινωνία να πιστεύει σε μια επανάσταση του μίσους.

Όσο ο στρατηγικός σύμβουλος του πρωθυπουργού, κύριε Καρανίκα, από τη θέση που βρίσκεται και με τα κείμενά του αντανακλά αυτό το μίσος και την κακεντρέχεια, και πληγώνεται από την πραγματικότητα που διαλύει τα όνειρα και τις προσδοκίες του, τόσο τα πράγματα θα γίνονται καθημερινά όλο και πιο δύσκολα για όλους μας. Προσδοκoύμε από το μέλλον ένα κλίμα ομόνοιας και συνεργασίας. Δεν έχουμε πλέον ανάγκη από χαρακτηρισμούς, ούτε άλλα περιθώρια, χρειαζόμαστε προτάσεις, όχι βέβαια αυτές των προεκλογικών φυλλαδίων. Δεν αντέχουμε άλλο να ακούμε τι έκαναν οι προηγούμενοι, οι καιροί αλλάζουν. Αλλάξαμε και εμείς μέσα από αυτή την κρίση. Προσπάθησε να μας δεις κι αν σου φαίνονται όλα αυτά βουνό, άνοιξε διάπλατα τα παράθυρά σου και φύγε από τα ανήλια υπόγεια του Μαξίμου, φαίνεται ότι κανέναν δεν βοηθήσαν τόσα χρόνια. Και μην ξεχνάς πως η ελπίς δεν ήρθε, ζητείται ακόμα.

Υ.Σ. Όσο για τον Σαββόπουλο, την απάντηση θα την δώσει ο τρίχρονος γιος μου που προσπαθεί ενθουσιασμένος το τελευταίο καιρό να τραγουδήσει στο ρυθμό του Καραγκιόζη.

Φίλους και εχθρούς

στις μικρές (φρικτές) μου πλάτες

όμορφα να σήκωνα

σαν να ’ταν επιβάτες