Ηριαννάδα: 5 ερωτήσεις και άλλες τόσες απαντήσεις

Η ιστορία που έχει να κάνει με την Ηριάννα Β και Λ είναι ένα ακόμα έπος από το βασίλειο της γελοιότητας που ονομάζεται Ελλάδα. Ένα έπος που προσπάθησα να το καταλάβω συζητώντας με τον μοναδικό άνθρωπο με τον οποίο η οποιαδήποτε διαφωνία μπορεί σε κλάσματα του δευτερολέπτου να μετατραπεί σε συμφωνία: τον εαυτό μου. Παρακάτω ακολουθεί η περίληψη του διαλόγου μας.

Είναι αθώα η Ηριάννα;

Δεν έχω ιδέα. Αυτό το ξέρει μόνο η ίδια. Αυτό που ξέρω εγώ είναι πως αρκετοί και κάποιοι μάλλον σοβαροί (ναι, και νομικοί) συμπολίτες ισχυρίζονται πως η καταδίκη της βασίστηκε σε ενδείξεις που κανονικά δεν είναι αρκετές για καταδίκη. Εννοείται πως τα οπαδικά κείμενα υποστήριξης των «αλληλέγγυων» τα λαμβάνω υπόψιν τόσο όσο και όλα τα οπαδικά κείμενα, δηλαδή καθόλου. Ακόμα περισσότερο δεν λαμβάνω υπόψιν μου τα ποστ συναισθηματικής ευκοιλιότητας που, ως επιχείρημα αθωότητας, έχουν το νεαρό της ηλικίας ή τις σπουδές ή το ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο. Αλλά λαμβάνω υπόψιν τη γνώμη των ανθρώπων που η αντιπάθειά τους για τους τραμπούκους της «εξέγερσης» δεν αλλοιώνει την κρίση τους. Προσθέτω και το ότι δεν έχει πέσει στις οθόνες μου ούτε ένα κείμενο (εννοείται πως αναφέρομαι και πάλι σε κείμενα που δεν είναι γραμμένα από οπαδούς) που να επιχειρηματολογεί υπέρ της επάρκειας των στοιχείων.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι αποδείξεις ούτε αθωότητας ούτε δικαστικής πλάνης. Είναι όμως λόγοι να αμφιβάλλω για την ορθότητα της απόφασης. Και να σκέφτομαι πως όταν στο σχολείο κάποιος προσπαθούσε να μας εξηγήσει το γιατί οι αμφιβολίες είναι υπέρ του κατηγορούμενου λέγοντας πως είναι προτιμότερο να αθωωθούν δέκα ένοχοι παρά να καταδικαστεί ένας αθώος, δεν συμπλήρωνε πως υπάρχει μια εξαίρεση που αφορά τους συμπαθούντες τον τραμπουκισμό.       

Είναι σωστό να κρίνουμε αποφάσεις της δικαιοσύνης;

Στις αστικές δημοκρατίες, τις οποίες τόσο πολύ εχθρεύονται οι τραμπούκοι συμπατριώτες, οι πολίτες έχουν δικαίωμα να κρίνουν κάθε εξουσία. Και το κάνουν κάθε μέρα. Και κανείς δεν τους εμποδίζει. Η τελευταία φορά που στην Ελλάδα μπήκαν εμπόδια στην κριτική των εξουσιών ήταν η περιοδος '67-74 και όλοι (εκτός από κάποιους πιο σαδομαζοχιστές) συμφωνούμε πως αυτή ήταν μια μάλλον κακή περίοδος. Κάποιοι συμπολίτες ισχυρίζονται πως η κριτική και ο σεβασμός στη δικαιοσύνη δεν πάνε μαζί. Εμένα πάλι, μου φαίνεται πως όχι απλώς πάνε μαζί, αλλά πάνε και αγκαλιά. Γιατί σεβασμός στη δικαιοσύνη δεν σημαίνει ασχολίαστη αποδοχή κάθε απόφασης. Σημαίνει κατανόηση και αναγνώριση της ανάγκης κάθε απόφαση (ακόμα και αυτή που μας φαίνεται άδικη) να εκτελείται ή να αναιρείται στο δικαστήριο από δικαστές και όχι στο δρόμο από τάγματα εφόδου.    

Προφανώς η αξία κάθε κριτικής εξαρτάται από τον κριτή, και ακόμα προφανέστερα υπάρχουν κάποιοι συμπολίτες μας που καλό είναι να την αποφεύγουν: Τα στελέχη της κυβέρνησης.

Γιατί να αποφεύγουν την κριτική στη δικαιοσύνη τα στελέχη της κυβέρνησης;

Ξεκίνησα να γράφω κάτι για «ήθος» αλλά μετά είδα ότι θα το έβαζα στην ίδια φράση με το «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» και δεν ήθελα να μπλέξω με οξύμωρα, οπότε θα απαντήσω διαφορετικά. Με δεδομένο πως τα στελέχη της κυβέρνησης είναι φορείς μιας άλλης εξουσίας (στην πραγματικότητα ισχυρότερης, καθώς ορίζει τον επικεφαλής και της δικαστικής) η κριτική τους έχει, αναπόφευκτα, στοιχεία απόπειρας επιβολής. Το ίδιο και η διαβεβαίωση για το αποτέλεσμα μιας δίκης. Γι' αυτό κάθε φορά που κάποιος Πολάκης ή κάποιος Ξυδάκης ή κάποιος Κοντονής τα βάζει με μια δικαστική απόφαση ή προεξοφλεί μια μελλοντική, όσοι δεν συγκινούμαστε στη σκέψη του Στάλιν ή δεν νιώθουμε αλληλέγγυοι στον αγώνα του Νικόλα του Μαδούρο να παραμείνει στην εξουσία πάση αντιπολιτευτική θυσία, κάπως ανησυχούμε. Και μετά τρομάζουμε όταν συνειδητοποιούμε πως πάμε να μιλήσουμε για διάκριση των εξουσιών σε ανθρώπους που τις θέλουν όλες για τον εαυτό τους.

Πρέπει η δικαιοσύνη να λαμβάνει υπόψιν τις αντιδράσεις;

Φυσικά και όχι. Οι πολίτες έχουν δικαίωμα να πουν το μακρύ και το κοντό τους για κάθε απόφαση δικαστηρίου, αλλά οι δικαστές έχουν υποχρεώση να αδιαφορήσουν πλήρως και για το μακρύ και για το κοντό του καθενός και να πάρουν ανεπηρέαστοι την απόφασή τους. (Οι υποστηρικτές της κυβέρνησης αλλά και οι τραμπούκοι συμπατριώτες μπορεί να μην καταλαβαίνουν πώς ακριβώς λειτουργεί αυτό το σχήμα που οι άνθρωποι μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα και ταυτόχρονα να κάνουν τη δουλειά τους ανεπηρέαστοι, αλλά αν το καταλάβαιναν δεν θα ήταν υποστηρικτές της κυβέρνησης ή τραμπούκοι). Οτιδήποτε διαφορετικό θα ήταν μάλλον επικίνδυνο. Για να το πω όσο πιο απλά μπορώ, ένας δικαστής που θα καθόριζε τις αποφάσεις του ανάλογα με τα γούστα της κοινής γνώμης θα ήταν το ίδιο επικίνδυνος με εναν γιατρό που θα συνταγογραφούσε μετά από γκάλοπ στο τουίτερ.

Ποιο είναι το συμπέρασμα από όλα αυτά;

Έλα ντε... Προφανώς δεν ξέρω αν η Ηριάννα είναι αθώα ή ένοχη, ή αν θα έπρεπε να είναι ελεύθερη μέχρι να δικαστεί η έφεσή της. Και για τις αποφάσεις των σχετικών δικαστηρίων είμαι γεμάτος αμφιβολίες. Αλλά έχω και μια βεβαιότητα. Πως δεν θα μπορούσα δημοσίως να εκφράσω τις αμφιβολίες μου αυτές αν δεν ζούσα σε μια αστική δημοκρατία. Αν δεν ζούσα στο μοναδικό σύστημα το οποίο επιτρέπει να έχουν απαιτήσεις από αυτό και τη δικαιοσύνη του ακόμα και αυτοί που θέλουν να το καταλύσουν. Και μπράβο του...