Ούτε μια σοβαρή αριστερά δεν μπορούμε να ’χουμε. Τους πρότεινε ο άλλος να βγάλουν ψεύτικα λεφτά σαν τη Μonopoly να κάνουν αυτοί πως μας πληρώνουν και μεις πως τους πληρώνουμε κι αυτοί ενθουσιάστηκαν και του ζήτησαν να γίνει υπουργός των Οικονομικών. Ουάου yes, το κινηματικό χρήμα… Και συ περίμενες αυτό το νηπιαγωγείο να σε σώσει και να σε οδηγήσει ξανά στη γη της επαγγελίας. Να διαπραγματευτεί με τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε και να τους τουμπάρει. Πόσο αφελής μπορείς να είσαι; Αλλά και πόσο επικίνδυνος;
Και δίστασαν και δεν το ’καναν, γιατί κάποιος μεγαλύτερος τους φόβισε. Τους μίλησε για ειδικό δικαστήριο και Γουδί. Τον ρώτησαν τι είναι το Γουδί και αυτός τους έκανε λίγη ιστορία και τότε σκιάχτηκαν και είπαν ν’ αλλάξουν δρόμο. Ούτε μνημόνια έσκισαν, ούτε νταούλια βάρεσαν, ούτε έφυγαν, αλλά ούτε ήρθαν τα πάνω κάτω. Ούτε στην πρώτη στροφή του δημοκρατικού δρόμου δεν μπήκαν. Γιατί έπρεπε πρώτα να βγουν απ’ την κουζίνα της Ανγκέλας, να πέσει πείνα, να παρελάσουν τανκς και οι πολιτοφύλακες στο δρόμο. Με στολές παραλλαγής. Δύσκολες δουλειές, και επικίνδυνες. Δουλειές όχι παρόλες. Ζωή όχι survivor.
Ποιος θα ξαναμιλήσει τώρα για όλα αυτά, ξανά - μανά με σχήματα και νέες θεωρίες; Ποια θα αποτολμήσει να ψελλίσει «μας δόθηκε η ευκαιρία αλλά κάναμε τους αδιάφορους γιατί κιοτέψαμε»; Ποιος θα ξεδιπλώσει τα σφυροδρέπανα του μέλλοντος, αγορασμένα μπιρ παρά από το στοκατζίδικο της ιστορίας; Και ποια θα κοιταχτεί μες στον καθρέφτη της χωρίς να κοκκινίσει; Δάχτυλο δεν θα τεντώσει πια κανείς μπροστά στα μούτρα μας.
Και έμειναν με τις αναλύσεις στο χέρι όλοι όσοι πίστεψαν ότι το είχαν και θα το έκαναν. Ότι τα ρυάκια του βολονταρισμού θα φτιάξουν το μεγάλο κόκκινο ποτάμι. Ένα κίτρινο είδα να φωλιάζει στις κόρες των ματιών τους κι αυτό ήταν ο φόβος. Ο φόβος του άσχετου που βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα. Ευτυχώς που ήταν ακόμα ενεργό αυτό το θείο και ευεργετικό κουμπί, το συναίσθημα του φόβου.
Τέλειωσε κι εδώ ίσως για πάντα το αέναο αίτημα «ενός άλλου κόσμου που είναι εφικτός». Του κόσμου της δουλείας. Της βίας, της ανέχειας, της ατομικής απαξίωσης, ο κόσμος ο κλειστός, ο απροσπέλαστος. Το χνάρι του χαφιέ. Ο κόσμος που κάποτε ζητούσαμε. Πώς το ’χε πει ο Μπενίτο Μουσολίνι; «Τα πάντα μέσα στο κράτος, τίποτα έξω από το κράτος, τίποτα ενάντια στο κράτος». Totalitarismo.
Τώρα προέχει η διαχείριση της ήττας. Πάλι ήττα, πάντα ήττα. Όχι με ξερονήσια, με ζωές κατεστραμμένες, με αιώνια καταδίκη. Αλλά με λεφτά, πολλά λεφτά και σπίτια και καταθέσεις στην εσπερία για να ’ναι σίγουρα. Δηλωσίας ή μύθος; Το όπλο δεν θα μείνει παραπόδα. Ίσως ακούμε κάποιες μπαταριές αλλά θα ’ναι για γάμο και χαρά. Είναι εκεί που «επιβάλλεται να πέφτουν κουμπουριές» να πέφτουν αθώοι, για λόγους εορταστικούς. Και να σκοτώνονται.
Μετά θα δούνε τι θα κάνουν. Έχουν κεφάλαιο πολιτικό, λίγη προίκα αφάγωτη. Θα τη βγάλουν στο σφυρί και ό,τι μαζέψουν. Αμετανόητοι υπάρχουν πολλοί για να τακιμιάσουν, κάποιοι και με το αζημίωτο. Είναι αυτοί από απέναντι, που έχουν αφήσει μέσα αδελφούς κι άλλους που τους γλίστρησαν και τους καρτερούν να σμίξουν πάλι. Να ροκανίσουν ό,τι απέμεινε. Οι τεθλιμμένοι συγγενείς της παλιάς αλλά πλέον φτωχής και μόνης σοσιαλδημοκρατίας. Dancing at the zompie zoo.
Προς το παρόν είπαν να βολτάρουν σε αντιεξουσιαστικές συγκεντρώσεις μπας και σώσουν κάτι που δε σώζεται. Αναζήτησαν το μηχάνημα ανανέωσης της κάρτας απεριορίστων επαναστατικών διαδρομών αλλά εις μάτην. Καφέ και νεράκι τους σερβίρισαν οι χτεσινοί τους «φίλοι». Κάποιοι και ψηφοφόροι τους. Λίγο άτσαλα είναι αλήθεια και δεν τους έπρεπε. Σε κανέναν δεν αξίζει αυτό, ούτε σ’ αυτόν που το δίδαξε. Ούτε σ’ αυτούς.
Είναι το τέλος εποχής για την αριστερά μας. Τέλος καλό, αν ρωτήσουμε την Ιστορία. Δεν έβγαλε λαγό απ’ το καπέλο. Εκτέθηκε στη βουλιμία της. Ανέδειξε το ψέμα της ως αρετή. Συνεργάστηκε με σύνολα απ’ το πιο σκοτεινό ημιυπόγειο, που τώρα θα την κατασπαράξουν. Οι σημερινοί ανοίκειοι εταίροι θα είναι οι πρώτοι που θα της τραβήξουν το χαλί. Που θα την ξεφωνίσουν. Αύριο, όταν θα σβήσουν τα φώτα της γιορτής, καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός και μετρηθεί τ’ ασκέρι.
Χαρμολύπη. Των νιάτων μας την εκδικήτρα ορμή την ξεφλούδισαν οι έσχατοι. Της άξιζε, δε λέω. Κάποιοι που αυλάκωσαν την ψυχή τους διαβάζοντας, αναρωτήθηκαν τις νύκτες της ξαγρύπνιας, τα μέτρησαν ξανά και κοντοστάθηκαν. Ένιωσαν τα πέτσινα, τα κούφια μα πόσο έντιμα και δυνατά ηχούσαν αυτά που τότες τους είχαν συνεγείρει. Τα νιάτα. Η αθανασία. Το δίκιο. Οι δίκες της Μόσχας. Η δημοκρατία. Τα Γκούλαγκ. Η γνώση. Ο Πολ Ποτ. Η πάλη των ιδεών. Η ομάδα της Σαγκάης. Ο άδειος ιστός του Κρεμλίνου. Το δάκρυ του Λεωνίδα.
11°
