Λίγες φωτογραφίες έχουν καταφέρει να με διασκεδάσουν με τον τρόπο που με διασκέδασαν οι φωτογραφίες με τους αντικαπιταλιστές εξεγερμένους που βγάζουν σέλφι με τa iphone τους την ώρα που παίζουν την επανάσταση στο Αμβούργο. Επανάσταση που την κάνουν με τον μόνο τρόπο που μπορεί να σκεφτεί κάποιος που η πνευματική και ψυχική του ηλικία αρνείται να ξεπεράσει τα 16 έτη: καίγοντας, καταστρέφοντας και λεηλατώντας. Νομίζω πως στις φωτογραφίες αυτές περιγράφεται με τον καλύτερο τρόπο όλη η γελοιότητα αυτού του χουλιγκανικού κινήματος, που το μόνο που στην πραγματικότητα επιδιώκει είναι να διασκεδάσει, εκ του ασφαλούς πάντα, την ανία των μελών του.
Γιατί αν έπρεπε να μπει μια επικεφαλίδα σ’ αυτό που βλέπουμε κάθε φορά που οι χουλιγκάνοι του αντικαπιταλισμού αναλαμβάνουν δράση, αυτή μάλλον θα ήταν το «Η επανάσταση των φλώρων». Παιδιά που θέλουν να εκνευρίσουν τους ευκατάστατους γονείς τους και κατεστραμμένοι μεσήλικες κουμανταδόροι που πασχίζουν να αισθανθούν ηγέτες, επαναστατούν στην ασφαλή αγκαλιά της Δύσης. Επαναστατούν με τον ίδιο τρόπο που οι υπόλοιποι, λιγότερο ανήσυχοι, πάμε στο λούνα παρκ. Επαναστατούν γνωρίζοντας πως στις δυτικές χώρες η αστυνομία προσπαθεί να αντιμετωπίσει ακόμα και τους χουλιγκάνους όσο το δυνατόν πιο αναίμακτα. Γνωρίζοντας πως στη Δύση είναι πολύ πιο επικίνδυνο να οδηγείς παρά να επαναστατείς.
Αν έχετε καμιά αμφιβολία για την ασφάλεια που χρειάζονται οι εξεγερμένοι για να εξεγερθούν, προσπαθήστε να θυμηθείτε τι ακριβώς έγινε όταν η συνάντηση των G20 είχε γίνει στην Αγία την Πετρούπολη το 2013. Πολύ σωστά θυμάστε, δεν είχε γίνει απολύτως τίποτα. Γιατί οι κουκουλουφόροι τραμπούκοι μπορεί να είναι επαναστάτες, αλλά δεν είναι τίποτα κορόιδα να επαναστατήσουν εκεί που η αστική Δημοκρατία είναι μια κάπως γκρίζα έννοια και που η ζωή τους μπορεί να διατρέξει πραγματικό κίνδυνο.
Γι' αυτό, επειδή είναι χομπίστες (ακραίοι, αλλά χομπίστες), είναι και εντελώς ακίνδυνοι για το σύστημα. Πολύ επικίνδυνοι για τους ανθρώπους που μπορεί να βρεθούν στο δρόμο τους, αλλά για τον καπιταλισμό καθόλου. Άλλωστε είναι φανερό πως δεν θέλουν έναν άλλο κόσμο. Στον άλλο κόσμο δεν θα έχει iphone. Δεν θα έχει facebook και instagram. Δεν θα έχει αστυνομικούς που έχουν διαταγές να προσέξουν τη ζωή κάποιου που θέλει να τους κάψει ζωντανούς.
Αυτό που στην πραγματικότητα θέλουν είναι να διασκεδάσουν την ανία της μεσοαστικής τους (ή και μεγαλοαστικής και μικροαστικής) ζωής. Να «κινδυνεύσουν», αλλά όχι να κινδυνεύσουν στ’ αλήθεια. Όπως ακριβώς συμβαίνει στις πιο έντονες δραστηριότητες του λούνα παρκ. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει αλλά μέσα σου ξέρεις πως, εκτός αν σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του, το πολύ-πολύ να κάνεις εμετό από το ανακάτεμα. Κι όσο τα χρόνια περνούν, τόσο πιο πολύ θα δείχνουν αυτό που πραγματικά θέλουν. Και όλο και λιγότερο θα ενδιαφέρονται να κρύψουν ότι η σχέση τους με την πολιτική και την κοινωνία είναι η σχέση που έχουν οι χουλιγκάνοι των ομάδων με τα σπορ. Όσο τα χρόνια περνούν τόσο πιο πολλές επαναστατικές σέλφι με επαναστατικά iphone θα μας διασκεδάζουν.
Κάποιοι συμπολίτες, ενοχλημένοι από τα γέλια που προκαλεί η εικόνα των εξεγερμένων με τα iphone, ξεκίνησαν διαδίδοντας ότι οι φωτογραφίες ήταν προϊόντα επεξεργασίας και, όταν κατάλαβαν ότι το παραμύθι δεν περνάει, διαμαρτυρήθηκαν λέγοντας πως είναι υποκριτικό να ζητάμε από αυτούς που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο να απέχουν από την τεχνολογία. Και όντως θα ήταν πολύ υποκριτικό, αν τα γέλια είχαν να κάνουν με τη χρήση της τεχνολογίας. Το iphone όμως, όπως και τα ακριβότερα μοντέλα των άλλων εταιριών −γράφω για τον βλάκα που πρώτος θα πει «δεν ηταν iphone, ήταν Samsung»−, πρώτα και πάνω από όλα είναι ένα σύμβολο πλούτου και κοινωνικής θέσης. Η κατοχή του δεν καλύπτει μόνο επικοινωνιακές ή τεχνολογικές ανάγκες, αλλά (κυρίως) ψυχολογικές. Είναι περίπου ό,τι είναι για τα αυτοκίνητα η Μερσεντές ή το Άουντι. Θα γελούσαμε αν βλέπαμε έναν εξεγερμένο κουκουλοφόρο να μπαίνει στην καινούργια του GLA και δεν θα το κάναμε επειδή χρησιμοποιεί αυτοκίνητο. Με τον ίδιο τρόπο, γελάμε και τώρα με τους μπάχαλους του Αμβούργου. Όχι γιατί χρησιμοποιούν smartphone, αλλά γιατί χρησιμοποιούν ΑΥΤΟ το smartphone. (Δεν θα προσπαθήσω να επιχειρηματολογήσω στο γιατί χωρίς τον καπιταλισμό μάλλον δεν θα υπήρχε τόσο μεγάλη πίεση για τεχνολογική εξέλιξη και άρα μάλλον δεν θα υπήρχε καν smartphone. Θα έπρεπε μετά να πω πως ακόμα και η τεχνολογική εξέλιξη στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν αποτέλεσμα της πίεσης της καπιταλιστικής Δύσης και μετά θα έπρεπε να εξηγήσω ότι δεν συζητάμε αν αυτή η πίεση είναι καλή ή κακή, απλώς την περιγράφουμε, και γενικά υπαρχουν πράγματα που αν κάποιος τα αρνείται δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσεις να του τα εξηγήσεις)
Κάποιοι άλλοι (ευτυχώς λιγότεροι) συμπολίτες πιπίλισαν την καραμέλα της αστικής πρωτοπορίας. Ότι δηλαδή, ναι μεν οι μπάχαλοι είναι κυρίως παιδιά με οικονομική άνεση αλλά έτσι γινόταν πάντα. Η πρωτοπορία των εξεγέρσεων ήταν οι άνθρωποι που είχαν τον χρόνο και το χρήμα όχι απλώς να καταλάβουν ότι κάτι δεν πάει καλά με τον κόσμο, αλλά και να οργανώσουν αντίδραση. Παρότι ο Σπάρτακος μάλλον θα διαφωνούσε, η παραπάνω διαπίστωση ανταποκρίνεται σε πραγματικά ιστορικά περιστατικά. Σε όλα όμως η πρωτοπορία ακολουθήθηκε. Δεν έμεινε μόνη της να καίει, να καταστρέφει και να τραμπουκίζει. Και σίγουρα δεν αναλώθηκε στο να παίρνει πόζες για να διαλέξει την καλύτερη και να την ανεβάσει στο instagram γράφοντας κάτι σαν «Jonathan is feeling rebellious in Hamburg» ή «Η επανάσταση άρχισε. Στα μούτρα σου, μπαμπά». Και μπράβο της.
