Τις κατσαρίδες τις πιάνω με το χέρι ή με ένα χαρτί και τις πετάω από το μπαλκόνι. Το αυτό γίνεται σχεδόν με κάθε έντομο που θα μπει στο σπίτι. Αν δεν μπορώ να το πιάσω, ανοίγω το παράθυρο, το σπρώχνω προς τα εκεί ώστε να βγει έξω. Δεν ισχυρίζομαι, φυσικά, ότι διακατέχομαι από ευγενικά αισθήματα. Απλώς σκέφτομαι ότι είναι κρίμα για ένα πλάσμα να χάνει τη ζωή του χωρίς λόγο ή όφελος. Βέβαια για τη Δημιουργία, τη φύση, το σύμπαν, δεν καίγεται καρφάκι είτε εξολοθρεύσεις ένα δισεκατομμύριο κατσαρίδες είτε θάψεις με τη μία εκατό εκατομμύρια ανθρώπους – αν δεν πρόκειται για πυρηνικό ολοκαύτωμα, το οικοσύστημα δεν θα κουνήσει βλέφαρο, το πολύ να χαμογελάσει και λίγο. Τέλος πάντων, εγώ δεν τα σκοτώνω. Πιθανότατα η συμπεριφορά μου εκπορεύεται από ένα εσωτερικό σύστημα αξιών που αντλεί αυταρέσκεια από την εύκολη καλοσύνη. Χαρίζεις στην κατσαρίδα τη ζωή και στον εαυτό σου μία θεϊκή ψευδαίσθηση. Όμως με τα μυρμήγκια δεν μπορεί να γίνει αυτό. Ναι, με τα μυρμήγκια που τα παιδιά μαθαίνουν πάνω τους να παριστάνουν τον Θεό. Με τα μυρμήγκια που συχνά κουβαλούν τις επικλήσεις στην αγαθή μας φύση − «εγώ ούτε μυρμήγκι δεν πειράζω». Δεν μπορείς να χαρίσεις τη ζωή σε μία γραμμή από μυρμήγκια που στοιχίζονται στον πάγκο της κουζίνας σου. Τα μυρμήγκια αναγκαστικά τα εξολοθρεύεις. Διότι ακόμα και αν θέλεις να τα σώσεις, δεν έχεις τον τρόπο να το κάνεις. Δεν μπορείς να πιάσεις ένα μυρμήγκι και να το μεταφέρεις έξω − το πιθανότερο είναι ότι θα το συνθλίψεις, θα έχεις το DNA του για καιρό μέσα στο νύχι σου. Και ακόμα και αν το πετύχεις για ένα μυρμήγκι, είναι αδύνατο να το καταφέρεις για είκοσι. Κάπως έτσι δεκάδες ψυχές μυρμηγκιών (δεν έχουν ψυχή τα μυρμήγκια;) χάνονται όταν ο ουρανός τους γίνεται άσπρος, ενώ εσύ, ως ο Μεγάλος Θεριστής του κόσμου τους, σκουπίζεις τον πάγκο με χαρτί κουζίνας. Καταλαβαίνει, άραγε, το μυρμήγκι ότι πεθαίνει;
Δεν υπάρχει καμία στατιστική για τον αριθμό των εντόμων που σκοτώνουμε. Δεν μπορεί να υπάρχει, είναι ανέφικτη η καταγραφή και, εκτός των άλλων, δεν θα μαθαίναμε και κάτι. Όμως ψάχνοντας, γενικώς, το θέμα, έπεσα επάνω σε ένα συγκλονιστικό άρθρο-μελέτη για τα ζώα που σκοτώνουμε κάθε χρόνο προκειμένου να γεμίσουμε το τραπέζι μας. Τα στοιχεία αφορούν τις Ηνωμένες Πολιτείες συνεπώς, λίγο πάνω-λίγο κάτω, κουμπώνουν με τις διατροφικές συνήθειες του δυτικού ανθρώπου. Κάθε χρόνο στις ΗΠΑ 7.7 δισ. ζώα πηγαίνουν από τη βιομηχανική φάρμα στο σφαγείο και από εκεί στο τραπέζι. Τα 7.3 δισ. είναι κοτόπουλα. Όχι πως οι αριθμοί στα άλλα είδη είναι αμελητέοι: σφάζονται 116 εκατ. γουρούνια και 34 εκατ. αγελάδες. Από τη θαλάσσια ζωή οι Αμερικανοί αφαιρούν κάθε χρόνο 46.9 δισ. άτομα. Συνολικά κάθε Αμερικανός καταναλώνει ετησίως 24.6 ζώα της ξηράς και 148.9 ζώα της θάλασσας. Θα ζήσει 80 χρόνια και θα φάει 13.800 πλάσματα μέχρι να τον φάει και τον ίδιο η γη. Αν θέλετε να χωρίσουμε τη ξηρά από τη θάλασσα, τότε τα 2.000 ζωντανά θα είναι στεριανά και τα υπόλοιπα του αφρού και του βυθού. Εννοείται ότι η βιομηχανία εκτροφής ζώων είναι η πιο ρυπογόνα δραστηριότητα. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι αν όντως θέλεις, ως ανθρωπότητα, να κάνεις κάτι για την κλιματική αλλαγή, καλό είναι να αρχίσεις από αυτό που σε θρέφει. Βγάλε το κρέας από τη διατροφή σου και μην κάνεις ανακύκλωση, δεν χάλασε ο κόσμος. Θα γίνει καλύτερο αν σε ακολουθήσουν και άλλοι. Ένας vegeterian (και όχι vegan, δηλαδή ένας που καταναλώνει ζωικά προϊόντα) που ζει στις ΗΠΑ σώζει κάθε χρόνο από 371 ως 582 πλάσματα. Αν από αυτά βγάλεις τα θαλασσινά, τότε η γενναιοδωρία του vegeterian απευθύνεται πρωτίστως σε κοτόπουλα και γαλοπούλες και ακολουθούν τα γουρουνάκια και τα γελάδια. Διόλου άσχημα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι εκεί, πάνω από τα σύννεφα, για να το εκτιμήσει. Όμως, εντάξει, ακόμα και αν δεν σου παίρνει βάρος από την καρδιά, στο παίρνει από τη χοληστερίνη.
15°
