Η χώρα που πίστεψε τα ψέματά της

Σε μια κανονική χώρα η είδηση ότι 55χρονος συνταξιούχος συνελήφθη για τρομοφακέλους θα ήταν fakenews, γιατί κατά κανόνα δεν υπάρχουν 55χρονοι συνταξιούχοι. Στην Ελλαδάρα το «55χρονος συνταξιούχος» είναι συνήθεια. Και επειδή όταν βγαίνεις στη σύνταξη ως υπαστυνόμος στα 49 σου ο χρόνος περνάει δύσκολα, για να τον αντιμετωπίσεις γίνεσαι αγανακτισμένος στην πλατεία και στέλνεις σφαίρες και απειλές στους «γερμανοτσολιάδες» των μνημονίων, και μετά την επανάσταση του δημοψηφίσματος ή κάνεις κι εσύ κωλοτούμπα ή επιμένεις να «αγωνίζεσαι» και να ζεις με ψέματα. Πρέπει να διαλέξεις ψέματα. Τα δικά σου ή των άλλων. Διαλέγεις ποιον Πολάκη θα πιστέψεις.  Για όσο χρόνο τα συμφέροντά σας θα ταυτίζονται.

Τα χρόνια της χρεοκοπίας ακούσαμε ό,τι ψέμα και μεταλήθεια ζητήσαμε να πιστέψουμε.  Όσο πιο υπερβολικός ο μύθος, τόσο πιο δημοφιλής. Τα χρόνια πέρασαν, όλοι οι πρωταγωνιστές των «αγανακτισμένων» −γαλάζιοι, ροζ, μαύροι, πράσινοι, κόκκινοι− βολεύτηκαν, και οι υπόλοιποι αναρωτιούνται τι πήγε λάθος για αυτούς. Έτσι είναι στην αμεσοδημοκρατία, οι πρωταγωνιστές στην πλατεία μιλούσαν από 2 ως 3 ώρες καθημερινά, ενώ κάθε κομπάρσος από 3 λεπτά μια φορά και τέλος. Και οι κομπάρσοι απορούν τι πήγε στραβά. Τίποτα δεν πήγε στραβά. Οι ρεβολουσιόνας της μερέντας έμειναν με τη μερέντα, και οι ξύπνιοι καβάλησαν το κύμα και παρκάρουν τα θωρακισμένα βουλευτικά αυτοκίνητα στο υπόγειο της Βουλής. Στη Σοβιετία του Πολάκη ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει. Οι κομισάριοι καρέκλες, οι κομπάρσοι νέους φόρους!

Το δίκαιο θα ήταν η 13η Ιουλίου των 17ωρών διαπραγμάτευσης να γίνει επίσημη εθνική εορτή και αργία για όλους. Ως η ημέρα που η χώρα που πίστεψε στα ψέματά της έβγαλε έρπη. Και μαζί και η 5η Ιουλίου ως η ημέρα που η χώρα που πίστεψε τα ψέματά της απαίτησε να τα πιστέψουν και οι υπόλοιπες. Από τα πανηγυρικά πρωτοσέλιδα του δημοψηφίσματος για «61% όχι στη λιτότητα», φτάσαμε μια εβδομάδα μετά στα πανηγύρια της Αυγής ότι «7 στους 10 ζητούν να υπερψηφιστεί η συμφωνία» και «Τσίπρας: δεν δραπετεύω, είμαι εδώ για τα δύσκολα». Γιατί η κωλοτούμπα δεν ήταν μόνο δική του. Ήταν και της πλειοψηφίας όσων ψήφισαν όχι. Μοιραία, από το εξώφυλλο με τον Ντάισελμπλουμ που του κάναμε τα μούτρα κρέας με το «Όχι», φτάσαμε δύο χρόνια μετά σε πανηγυρικό πρωτοσέλιδο με Ρέγκλινγκ «Δεν πιστεύω ότι θα χρειαστεί 4ο μνημόνιο». Αυτά είναι! Η Ελλαδάρα δεν προσκυνάει.

Η Ελλαδάρα που τον Ιούλιο του 2015 με 70 εκ. ευρώ ταμειακά διαθέσιμα (όσο σχεδόν το ταμείο της ΙΚΕΑ) απειλούσε τις χώρες και τους πολίτες που την δάνειζαν (όταν δεν την δάνειζε κανένας Ρώσος, Αμερικάνος, Κινέζος, Ιρανός και όπου αλλού οι τσίπροκαμμενοι είχαν κοψομεσιαστεί παρακαλώντας) ότι θα αυτοκτονήσει και το κρίμα στο λαιμό τους. (Δεν συζητώ καν για όσους βαρουφίτσες πίστευαν ότι με 70 εκ. στην άκρη θα τινάζαμε την μπάνκα της ευρωζώνης στον αέρα!) Και μετά οι λεβέντηδες χόρευαν τσάμικα και σουλιώτικα στις πλατείες. Και απέτυχαν ακόμη και σε αυτό. Απέτυχαν να γίνουν καμικάζι, όπως απειλούσαν. Απέτυχαν στα ψέματά τους. Και αναρωτιέσαι πού να τρύπωσαν όλοι αυτοί οι καμικάζι; Μα πού εξαφανίστηκαν οι 3.558.864 ψηφοφόροι του Όχι την επομένη της κωλοτούμπας; Αυτοί που είδαν τις ψήφους τους να ακυρώνονται; Γιατί δεν αγανάκτησαν ούτε με αυτό;

Δεν ήταν κάποιος συγκροτημένος φόβος που τους δείλιασε για την αποτυχία του εγχειρήματος, ήταν ο φόβος του παπατζή για τα εξαγριωμένα κορόιδα που τους έραψε κοστούμι υπεύθυνων μνημονιακών σε μια βραδιά. Όταν παίζεις παπά ξέρεις ότι συμμετέχεις στο παιχνίδι ενός απατεώνα. Χάνεις γιατί είναι δεδομένο ότι σε κοροϊδεύει. Και οι περισσότεροι χορευτές του Όχι ήξεραν πού τελειώνει το παραμύθι. Και όλοι τους πίστευαν ότι οι ίδιοι ξέρουν​ τον παπά! Να πάρουμε μέτρα, ναι, αλλά εις βάρος των άλλων. Εμάς να μην πειράξουν τα μισθά και τις συντάξεις. Πώς το έγραφε ο σύντροφος Κυρίτσης; «Γι' αυτό ακριβώς ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο ο ΣΥΡΙΖΑ, για να μετακυλήσει όσο μπορεί τα βάρη στους "μενουμευρωπαίους", και αυτό ακριβώς κάνει». Και το έχαψαν. Γιατί διακυβέρνηση δεν είναι lifestyle σαγιονάρα-βερμούδα για dresscode και μερικά κωλοδάχτυλα στους Γερμανούς όντας κρυμμένοι πίσω από τις πλάτες άλλων. Η διακυβέρνηση πρέπει να μαζεύει λαλάκια για να πληρώνει μισθά και συντάξεις. Το ήξεραν και πριν. Οι κομπάρσοι νόμιζαν ότι θα ήταν αλλιώς. Αυτοί που, όταν εσύ ψήφιζες Ναι στην Ευρώπη για να πληρώνονται σε ευρώ και να μην πληρώνονται σε ΙOU (όπως σχεδίαζαν οι χρυσοκάνθαροι Κιμ και Βαρουφάκηδες για δημόσιους υπαλήλους και συνταξιούχους), σε έβριζαν ως προσκυνημένο.

Πέρασαν δύσκολα αυτά τα δύο χρόνια των 17 ωρών διαπραγμάτευσης και η «διαπραγμάτευση» μεταξύ ημών δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Μέχρι τώρα τη ζημιά την πληρώνουν αυτοί που την πλήρωναν πάντα. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Και του Ναι και του Όχι. Εκεί δεν υπάρχουν διαχωρισμοί. Γιατί οι «θα τα πάρουμε από τους πλούσιους, από τους εφοπλιστές και τα λαμόγια, από τις λίστες Λαγκάρντ» ξηγήθηκαν όπως και οι σαμαροβενιζέλοι πριν. Τα παίρνουμε από τον ιδιωτικό τομέα. Τα παίρνουμε και πάλι από τους ίδιους και τους ίδιους με 100% προκαταβολή φόρου! Και οι λίστες Λαγκάρντ, Μπόργιανς κ.λπ. αντί για δισ. που ψεκάζονταν ότι θα πάρουν, απέδωσαν μόλις 75 εκ.! Γιατί επιμένουμε να είμαστε η μόνη χώρα που αντί να επέμβει στα αίτια της χρεοκοπίας του μεγάλου πελατειακού κράτους, επέλεξε  να επιβαρύνει κι άλλο την ίδια φορολογική βάση και να κλείσει τις στρόφιγγες του οξυγόνου στην πραγματική οικονομία επιλέγοντας να προστατέψει τον πελατειακό κομματικό στρατό, επιβαρύνοντας και πάλι τους 1,2 εκ. άνεργους και 1 εκ. απλήρωτους εργαζόμενους.  

Ζούμε το τέλος της αγανάκτησης. Για αυτό και η αποτυχία του «Παραιτηθείτε». Ποιοι να πάνε και γιατί; Αυτοί που επιμένουν να δουλεύουν και να βάζουν πλάτη ακούραστα και ας τρώνε τον ένα φόρο μετά τον άλλο; Γιατί; Επειδή τους κάλεσαν 5-7 wannabe κάτι, κάτι οτιδήποτε, που κάποιοι από αυτούς ήταν μέχρι πρότινος  έξαλλοι αντιμνημονιακοί. Γιατί; Για να αγανακτήσουν και αυτοί στις πλατείες ή να ζήσουν και πάλι την μέρα της Μαρμότας; Οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν σε πλατείες  συνωστιζόμενοι με όποιον διαμαρτύρεται για ότι δεν τον εξυπηρετεί. Άραγε οι πάλαι ποτέ αγανακτισμένοι  βρήκαν τι έφταιξε, αγανάκτησαν μήπως και με τους εαυτούς τους ή μόνο με τους άλλους;  Όταν επιτέλους το αναρωτηθούν, τότε ίσως να έλθει και το τέλος των ψεμάτων.