Γεμάτη η Ελλάδα από μνημεία. Τύμβοι αφιερωμένοι στους ήρωες της αρχαιότητας, ανδριάντες για τους αγωνιστές του '21, προτομές των μαχητών του Μακεδονικού Αγώνα, ηρώα για τους νεκρούς του '40, μαρμάρινες στήλες με ονόματα θυμάτων του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, και ταυτόχρονα μπρούτζινες συνθέσεις που τιμούν τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Οι μόνοι που δεν τιμώνται είναι οι αστοί που πλήρωσαν και πληρώνουν για την απελευθέρωση μα και για την ύπαρξη του κράτους αυτού. Μνημεία άφθονα λοιπόν σε πλατείες και πάρκα, κι ακόμη περισσότεροι δρόμοι με ονόματα ιστορικά, ονόματα που θα μας θύμιζαν κάτι αν δεν ήμασταν τόσο ανιστόρητος λαός.
Ε ναι, είμαστε ανιστόρητοι, πώς να το κάνουμε. Οι τραγελαφικές απαντήσεις των ερωτώμενων νέων ανθρώπων, αυτές που αναδεικνύουν τη γενική άγνοιά τους για το παρελθόν μας, είναι ο πιο γνωστός δείκτης της σύγχυσής μας για το παρελθόν. Γνωστός δείκτης, μα και βολικός για τους υπόλοιπους − νέοι είναι ακόμη, θα μάθουν κάποτε. Το δυστύχημα όμως είναι πως έχουν πρόβλημα και πολλοί ώριμοι και διαβασμένοι, όπως φανέρωσε η τεράστια συζήτηση γύρω από το διάσημο πλέον άρθρο του Καλύβα για τη Χούντα. Το πρόβλημά τους είναι πως δεν διαχειρίζονται τα ζητήματα του χθες με την ψυχραιμία της χρονικής απόστασης, αλλά με το πάθος νέων φοιτητών οι οποίοι νιώθουν προσβεβλημένοι όταν θίγονται τα... όσια και ιερά τους.
Οι Συριζαίοι έχουν βαθιά επίγνωση της θολούρας που επικρατεί στο μυαλό του νεοέλληνα − έχουν άλλωστε εργαστεί συστηματικά ώστε να την επιβάλλουν. Επί εβδομήντα χρόνια κατασκευάζουν εχθρούς και ήρωες, όπως έκαναν μετά το 1917 τα σοβιετικά ινδάλματά τους. Και μετά το '74 και την Κύπρο, όταν ανέλαβαν τον ουσιαστικό έλεγχο της Παιδείας, του Τύπου και του Πολιτισμού, λένε ό,τι τους κατέβει, όντες υπεράνω κριτικής.
Την Δευτέρα 3 Ιουλίου 2017 γίναμε μάρτυρες του τελευταίου επεισοδίου της αστείρευτης προσπάθειας της ελληνικής Αριστεράς να ξαναγράψει την εθνική ιστορία, ακόμη και αυτή των τελευταίων χρόνων. Το −υποχρεωτικά δημοκρατικό− εθνικοσοσιαλιστικό μόρφωμα που μας κυβερνά ανέγειρε ακόμη ένα μνημείο στον προαύλιο χώρο της ΕΡΤ. Το διάσημο πλέον «Μνήμες και Χρέος» αφιερώθηκε στους... νεκρούς της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Μέχρι και παπά έφεραν για τρισάγιο. Το έργο παριστά κάποιον που προσπαθεί απελπισμένα να ανοίξει μια πόρτα. Αναπόφευκτα σκεφτόμαστε όσους πασχίζουν να κρατήσουν ανοικτή την πόρτα των διορισμών στο Δήμο.
Τα ευτράπελα με τον Τσακνή να φωνάζει «Σκάσε» στη Ραχήλ Μακρή και η αυτοκαταστροφική σύγκριση με την εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι ασήμαντα. Το πιο ενδιαφέρον είναι η προπαγανδιστική μεθόδευση. Επειδή αναφερόμαστε σε γεγονότα του 2013 είναι φυσικά αδύνατο να καταπιούμε ένα τέτοιο παραμύθι, κι έτσι αναγκαστικά βαφτίζονται ηρωικά θύματα όσοι πέθαναν από φυσικά αίτια στα δύο χρόνια που ο φορέας δεν λειτουργούσε. Γελοίο; Όχι για ανθρώπους που ονειρεύονται να μας κατσικωθούν για πάντα.
Τις προάλλες ο Πολάκης, αυτός ο μόνιμος εκφραστής της πιο απροκάλυπτης χυδαιότητας της ΠΦΑ, απείλησε τους «φιλελέδες» με επιβολή Σοβιετίας. Ανήρτησε μάλιστα κι ένα γελοίο πόστερ με τους Καμμένο και Παππά σφιχταγκαλιασμένους ως τους ήρωες που επανέφεραν την Ελλάδα στο διάστημα. Εθνόσημο ο ένας, σφυροδρέπανο ο άλλος. Το ότι τα πρόσωπα αυτά χαίρουν της απολύτου εμπιστοσύνης και στήριξης του Τσίπρα μεταφέρει το θέμα από το πεδίο της γελοιότητας σε εκείνο του πολιτειακής απειλής.
Οι κυβερνώντες είναι Ε-ΠΙ-ΚΙΝ-ΔΥ-ΝΟΙ, πώς αλλιώς να το πούμε; Γι' αυτούς δεν είναι απλώς ατύχημα η ήττα στο Γράμμο, οι άνθρωποι εκτιμούν τη 17Ν, δίνουν άσυλο σε αντικοινωνικούς τραμπούκους, ενθαρρύνουν την πιο αισχρή προπαγάνδα, απαξιώνουν τη δικαστική ανεξαρτησία, συναγελάζονται με δολοφόνους όπως ο Μαδούρο. Γι' αυτούς η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι μανδύας προστασίας μα ανυπόφορος ζυγός, ανεπιθύμητο «θεσμικό εμπόδιο» για την ολοκλήρωση των στρατηγικών βλέψεών τους. Και μας το δείχνουν καθημερινά, με τις πράξεις και τον δημόσιο λόγο τους, με απροκάλυπτο θράσος και αλαζονεία.
Ξέρω πως πολλοί που διαβάζετε αυτές τις γραμμές συμφωνείτε με τις θέσεις μου, μα νιώθετε ανήμποροι. Φαίνεται πράγματι σχεδόν αδύνατο το να αναμετρηθεί κανείς με τόσο μίσος, με τόσο κομπλεξισμό, με τόση ψευδολογία.
Συχνά όλοι όσοι διατυπώνουμε τη γνώμη μας δημόσια καταλαμβανόμαστε από ένα αίσθημα απόγνωσης, όταν διαπιστώνουμε πόση απάθεια υπάρχει γύρω μας απέναντι σε μια τόσο προφανή απειλή για το πολίτευμά μας. Ας μην πτοούμαστε. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ξεστραβώθηκαν για το πρόσφατο παρελθόν, χάρη στις προσπάθειες λιγοστών αναζητητών της αλήθειας. Θα πρέπει να επιμείνουμε, αν δε θέλουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να διδάσκονται πως η ΕΡΤ έκλεισε με τανκς, πολυβόλα κι εκατόμβες νεκρών, ενώ εμείς θα σιωπούμε, κυριολεκτικά ανήμποροι...
14°
