Ανοιχτή επιστολή προς τον Πρόεδρο της ΝΔ, κ. Κυρ. Μητσοτάκη

Αγαπητέ κ. Πρόεδρε,

Ανήκω στους πολίτες εκείνους που με ιδιαίτερη ικανοποίηση και πολλές προσδοκίες είδαν την εκλογή σας ως Προέδρου της ΝΔ. Και ανήκω τώρα σε εκείνους που απογοητεύθηκαν.

Θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω τους λόγους.

Εδώ και εφτά χρόνια, αφότου και οι πλέον αδαείς κατάλαβαν ότι είμαστε μια χρεοκοπημένη χώρα, οι μεγάλοι ένοχοι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αντί να ομολογήσουν, ως όφειλαν, την αλήθεια και να ζητήσουν ταπεινά συγγνώμη, αποδύθηκαν σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια συσκότισης και παραπλάνησης, αποσιώπησης και μετάθεσης των ευθυνών.

Αντί να παραδεχθούν την ολοφάνερη αλήθεια ότι ο υπερτροφικός κρατισμός και ο υπέρμετρος δανεισμός που επέβαλαν ως μοντέλο ανάπτυξης στη χώρα υπήρξε η κύρια αιτία της χρεοκοπίας, ισχυρίστηκαν ότι η κρίση που μας χτύπησε ήταν μέρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Ο ισχυρισμός είναι τελείως ψευδής και ανιστόρητος.

Όπως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, ο καπιταλισμός αναπτύσσεται μέσα από κρίσεις. Τις ξεπερνάει όμως πάντοτε και με νέο δυναμισμό κάθε φορά συνεχίζει τη νικηφόρα πορεία του. Στη θανάσιμη σύγκρουσή του με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» που κράτησε ολόκληρο σχεδόν τον εικοστό αιώνα, βγήκε νικητής και πλέον, χωρίς αντίπαλο δέος, συνεχίζει ακάθεκτος την επέλαση για παγκόσμια κυριαρχία. Η δική μας κρίση είναι δομική και διαρκής και ξεκίνησε πολύ πριν ξεσπάσει η παγκόσμια οικονομική κρίση. Έχει αποδομηθεί η παραγωγική βάση της χώρας, έχει αποσαθρωθεί ο παραγωγικός ιστός. Τη χώρα μας έχει παραλάβει πλέον στις φοβερές δαγκάνες του ο αδυσώπητος νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης και πλέον μόνο ένας Θεός ξέρει πόσα χρόνια, πόσοι αγώνες και πόσες θυσίες θα χρειαστούν για να ορθοποδήσουμε.

Στην ουσία πρόκειται για μια καταστροφή χειρότερη του '22. Γιατί αν το '22 ένα εκατομμύριο Έλληνες της Μ. Ασίας έγιναν πρόσφυγες, σήμερα δέκα εκατομμύρια Έλληνες έγιναν πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Μια ολόκληρη γενιά καταδικάστηκε σε διαρκή φτώχια και εξαθλίωση, χωρίς καμιά προοπτική, χωρίς καμιά ελπίδα. Και το χειρότερο, το πιο ζωντανό, το πιο δυναμικό κομμάτι αυτής της γενιάς ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του προσπαθώντας να βρει στα ξένα μια θέση στον ήλιο.

Με την ανεύθυνη, ανερμάτιστη και καιροσκοπική πολιτική τους, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ διέπραξαν διπλό έγκλημα εις βάρος της χώρας. Αφενός μεν προκάλεσαν μια ανυπολόγιστη οικονομική και κοινωνική καταστροφή, και αφετέρου έστρωσαν το δρόμο για να περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς με βεβαιότητα ποιό από τα δύο εγκλήματα είναι πιο βαρύ.

Περίμενα από σας, αγαπητέ κ. Πρόεδρε, ευθύς ως αναλάβατε τα νέα σας καθήκοντα να προχωρήσετε σε μια ανοιχτή και ειλικρινή συζήτηση με το λαό. Να εξηγήσετε στους πολίτες, χωρίς καμιά διάθεση συγκάλυψης, τι ακριβώς συνέβη στη χώρα μας, ποιο το μέγεθος της καταστροφής, ποια τα αίτια και ποιοι οι υπεύθυνοι. Να αποδεχθείτε τις βαρύτατες ευθύνες της ΝΔ και να ζητήσετε ταπεινά συγγνώμη − έστω και αν εσείς προσωπικά δεν είχατε καμιάν ευθύνη. Αντ' αυτού υποκύψατε στις επιταγές του κομματικού πατριωτισμού, προτιμήσατε την αφωνία, συμβιβαστήκατε με κατεστημένες νοοτροπίες και κατεστημένα συμφέροντα και μοιράσατε αφειδώς συγχωροχάρτια.

Στις κατηγορίες του ΣΥΡΙΖΑ, που δικαίως επέμενε στις ευθύνες της ΝΔ, απαντήσατε σεμνοπρεπώς ότι «έγιναν και λάθη για τα οποία μας τιμώρησε ο λαός».

Μόνος σας λοιπόν και χωρίς να ρωτήσετε κανέναν ορίσατε και το μέγεθος της ευθύνης και το μέγεθος της ποινής: προσωρινή απομάκρυνση από την εξουσία και ταχεία επάνοδος μετά τη βέβαιη και αναπόφευκτη αποτυχία και χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ.

Τέλος καλό λοιπόν και όλα καλά, μόνο που η παντοδύναμη κοινή λογική επιμένει να μη συμφωνεί μαζί σας. Και η κοινή λογική λέει ότι ένας πολίτης αποκλείεται να εμπιστευθεί ξανά έναν γιατρό που με τη λάθος διάγνωση και τη λάθος θεραπεία τον έφερε στο χείλος του τάφου...

Κατά ποια λογική λοιπόν περιμένετε, αγαπητέ κ. Πρόεδρε, να εμπιστευθεί και πάλι ο πολίτης τη ΝΔ;

Πιθανόν να θεωρείτε ότι μετά την αναπόφευκτη αποτυχία του Τσίπρα έρχεται αναγκαστικά η σειρά σας να αναλάβετε την εξουσία και να σώσετε τη χώρα. Νομίζω όμως ότι κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιος ακριβώς έχει σειρά. Μήπως θα έπρεπε να αναρωτηθείτε αν προηγούνται η έκρηξη, η ακυβερνησία, το χάος;

Περίμενα επίσης από εσάς, κ. Πρόεδρε, να αντικρούσετε αποφασιστικά τη λυσσαλέα συκοφαντική εκστρατεία των Συριζαίων κατά των εταίρων μας. Εκστρατεία που απέφερε πλούσιους καρπούς για τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες πιστεύουν ότι με τη συμμετοχή μας στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε βγήκαμε ζημιωμένοι!

Όμως δεν βγήκατε ποτέ να εξηγήσετε καθαρά στους πολίτες ότι πρέπει να είμαστε βαθύτατα ευγνώμονες στους εταίρους μας. Γιατί η αλήθεια είναι ότι από την Ε.Ε πήραμε όλα αυτά τα χρόνια περίπου ένα τρισ. ευρώ, εκ των οποίων 300 δισ. ήταν καθαρές εισροές και τα υπόλοιπα κούρεμα χρέους, χαμηλότοκα δάνεια κ.λπ.  

Αν είχαμε αξιοποιήσει κατάλληλα τα ποσά αυτά, θα είχαμε γίνει Ελβετία του νότου, πλην όμως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα κατασπατάλησαν σε μίζες προς εαυτούς και αλλήλους, σε παροχές σε «φίλιες» κοινωνικές ομάδες για την εξαγορά ψήφων. Παρά ταύτα ο Τσίπρας ζητάει τώρα και τα ρέστα! Πρόκειται για κλασική περίπτωση αχαριστίας και αγνωμοσύνης για την οποία δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε ποτέ να εξιλεωθούμε απέναντι στους λαούς της Ε.Ε.

Περίμενα επίσης από σας, αγαπητέ κ. Πρόεδρε, να αποκαλύψετε και να καταγγείλετε με την πιο σκληρή γλώσσα την απάτη της «ηρωικής διαπραγμάτευσης». Να πείτε καθαρά και απερίφραστα ότι δεν επρόκειτο για διαπραγμάτευση αλλά για ωμό εκβιασμό εις βάρος των εταίρων μας, σε στιλ ένοπλης ληστείας: ή μας δίνετε αυτά που ζητάμε ή τα τινάζουμε όλα στον αέρα!

Περιοριστήκατε σε χαμηλόφωνη κριτική, ευχόμενοι συγχρόνως επιτυχία στη «διαπραγμάτευση».

Επιτυχία λοιπόν στον κυνικό εκβιασμό για τον οποίο θα έπρεπε όλοι οι Έλληνες να κρύψουμε το πρόσωπο από ντροπή!

Ανεχθήκατε τη μνημειώδη απρέπεια που διέπραξε ο Τσίπρας να πάει στην Κούβα και να αποτίσει φόρο τιμής στον εκλιπόντα στυγνό δικτάτορα.

Δικαίωμα του Τσίπρα ήταν να μεταβεί ως ιδιώτης στην Κούβα και να υμνήσει όσο ήθελε τον Κάστρο. Με ποιο δικαίωμα όμως μίλησε ως εκπρόσωπος της χώρας μας; Με ποιο δικαίωμα εξέθεσε και γελοιοποίησε διεθνώς τον ελληνικό λαό εμφανίζοντάς τον πρόθυμο θαυμαστή και υμνητή δικτατόρων; Είναι δικαίωμά του να πάει αύριο και να υμνήσει εξ ονόματος του ελληνικού τον παρανοϊκό δικτάτορα της Β. Κορέας;   

Αυτά αλλά και πολλά άλλα ερωτήματα θέτουν εκ νέου επί τάπητος το κρίσιμο ερώτημα τι είναι τελικά ο Τσίπρας, πού το πάει;

Την απάντηση την έχει δώσει προ πολλού ο ίδιος ο Τσίπρας, όμως εμείς δεν καταλαβαίνουμε ή κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.

Θαυμάζει και υμνεί τους δικτάτορες (μόνο όμως τους αριστερούς, γιατί οι δεξιοί είναι κακοί δικτάτορες...), θαυμάζει τα δικτατορικά καθεστώτα και θέλει να επιβάλλει στη χώρα μας ένα παρόμοιο καθεστώς. Θέλει να μετατρέψει τη χώρα μας σε Κούβα ή Βενεζουέλα της Μεσογείου, «έπαλξη» και «φρούριο» του αγώνα κατά του «διεθνούς ιμπεριαλισμού». Αυτή την υπόσχεση έδωσε με το «hasta la victoria siempre» (μέχρι την τελική νίκη) μιλώντας στη θλιβερή σύναξη των δικτατόρων και ημιδικτατόρων της Λατινικής Αμερικής. Και σε αυτόν ακριβώς τον στόχο τείνουν όλες οι εκ πρώτης όψεως ακατανόητες και ανεξήγητες μεθοδεύσεις του Τσίπρα. Η ατέλειωτη «ηρωική διαπραγμάτευση», η συστηματική αντιδυτική ρητορική, η επιχείρηση άλωσης των ΜΜΕ, η απροκάλυπτη προσπάθεια χειραγώγησης της Δικαιοσύνης, η μέσω φορολογικής επιδρομής εξόντωση της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης. Έτσι αποκτά και το πραγματικό της νόημα η απειλητική φράση του Τσίπρα «ή εμείς ή αυτοί». Πράγμα που στα απλά ελληνικά σημαίνει ότι μέσα στο πλαίσιο του δημοκρατικού μας πολιτεύματος δεν χωράμε όλοι. Οι αντίπαλοι δεν πρέπει απλώς να ηττηθούν εκλογικά, πρέπει να εξοντωθούν πολιτικά, πρέπει να αποβληθούν οριστικά από το πολιτικό προσκήνιο. Και να μείνουμε μόνο εμείς!

Στην ανοιχτή αυτή πρόκληση, αγαπητέ κ. Πρόεδρε, δεν δώσατε καμιά απάντηση ή, μάλλον, με την εμμονή σας στο αίτημα των εκλογών −αίτημα που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσατε να επιβάλλετε− δώσατε στον Τσίπρα και την παρέα του μια ακόμα διετία άνετης και ανεμπόδιστης παραμονής στην εξουσία.

Ξεκινώντας από την ορθή διαπίστωση ότι η διακυβέρνηση Τσίπρα είναι καταστροφική για τη χώρα, προβάλατε ως μόνη λύση τις εκλογές. Αλλά αφού πιστεύατε ότι οι εκλογές αποτελούν τη μόνη λύση, γιατί δεν κάνατε το αίτημα των εκλογών εγερτήριο σάλπισμα, σημαία μάχης; Προφανώς γιατί διαπιστώσατε ότι δεν είχε καμιά απήχηση στο λαό και, προφανώς, γιατί ούτε εσείς οι ίδιοι εκεί στη ΝΔ δεν πιστεύατε στην ορθότητα και την αποτελεσματικότητά του. Γι' αυτό και το εγκαταλείψατε έκθετο και ανυπεράσπιστο, εύκολη λεία στον πανίσχυρο προπαγανδιστικό μηχανισμό των Τσιπραίων.

Κι όμως, με επιστολές μου τόσο σε σας όσο και σε αρκετούς από τους στενούς συνεργάτες σας, είχα προτείνει μια άλλη λύση, είχα προτείνει να εξετάσετε τη δυνατότητα μιας άλλης κυβέρνησης από την παρούσα Βουλή. Δυνατότητα που πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι συγκεντρώνει σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας.

Την πρόταση αυτή όχι μόνο δεν θελήσατε να εξετάσετε αλλά ούτε καν ευδοκήσατε να απαντήσετε. Ούτε εσείς αλλά ούτε και κανείς από τους παραλήπτες της επιστολής. Και μόνο ένας από τους συνεργάτες σας έβαλε τον γραμματέα του να μου τηλεφωνήσει για να με ευχαριστήσει τυπικά για την επιστολή.

Σας απευθύνω την επιστολή αυτή, αγαπητέ κ. Πρόεδρε, γιατί εκτιμώ ότι η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και το δημοκρατικό μας πολίτευμα βρίσκονται σε κίνδυνο και θεωρώ ότι, όπως και ο τελευταίος πολίτης, έχω δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να σας εκθέσω μερικές σκέψεις που πιθανόν να σας φανούν χρήσιμες.

Παρότι αισθάνομαι βαθύτατα απογοητευμένος, δεν θέλω να αποτύχετε, δεν πρέπει να αποτύχετε. Γιατί είστε η τελευταία ελπίδα.

Αν αποτύχετε και εσείς, η ολοκληρωτική καταστροφή είναι αναπόφευκτη.

Και απευθύνω την επιστολή αυτή δημόσια γιατί δημόσια θα ήθελα και τη δική σας απάντηση. Συζητήσεις, διαβουλεύσεις και αποφάσεις πίσω από κλειστές πόρτες δεν έχουν πλέον κανένα νόημα. Η ώρα της μεγάλης κρίσεως όπου και θα κριθούμε οι πάντες, πλησιάζει. Τα πάντα θα πρέπει να ειπωθούν και να συζητηθούν μπροστά στο λαό, έτσι ώστε ο λαός, πλήρως ενήμερος για όλα, να πάρει τις μεγάλες αποφάσεις.

Παρακαλώ λοιπόν... ή μάλλον όχι, δεν παρακαλώ. Κουράστηκα πλέον να παρακαλώ. Απαιτώ. Απαιτώ να απαντήσετε δημόσια και, αν διαφωνείτε, να εξηγήσετε πού διαφωνείτε και γιατί διαφωνείτε. Να πείτε στους πολίτες τις δικές σας απόψεις και τις δικές σας εκτιμήσεις, τις δικές σας προτάσεις. Ποιες νομίζετε ότι θα είναι οι εξελίξεις, πώς νομίζετε ότι μπορούν να σας βοηθήσουν οι πολίτες στον δύσκολο αγώνα σας. Να κάνουν κουράγιο άλλα δυο χρόνια ώσπου να έρθει η ώρα των εκλογών; Και είναι βέβαιο ότι θα αντέξει η χώρα άλλα δυο χρόνια αυτόν τον αργό θάνατο; Είναι βέβαιο ότι μετά από δυο χρόνια θα είμαστε στην Ευρώπη, ότι θα λειτουργεί το δημοκρατικό μας πολίτευμα; Είναι βέβαιο πως, όταν αναλάβετε τη διακυβέρνηση, θα παραλάβετε χώρα ή ερείπια;

Απαιτώ γιατί είμαι από τους παλαιότερους και συνεπέστερους οπαδούς της ΝΔ. Σε δύσκολους καιρούς και συγκεκριμένα το ‘87, όταν το ΠΑΣΟΚ αλώνιζε και οι πάντες έριχναν το ανάθεμα στην «επάρατο Δεξιά», αναφερόμενος στον κίνδυνο εκτροπής της χώρας σε τριτοκοσμικά μονοπάτια, έγραφα στη σελ. 218 του «Ευτυχώς ηττηθήκαμε, σύντροφοι»: «Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και ορατός. Και η μοναδική δύναμη που μπορεί να παρεμποδίσει και να ανακόψει αυτή την πορεία είναι η ΝΔ. Η μεγάλη αυτή δημοκρατική παράταξη, η πιο γνήσια προοδευτική και η πιο γνήσια πατριωτική στη χώρα μας. Και η πιο συκοφαντημένη. Σε κρίσιμες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας μας έπραξε το χρέος της. Είναι βέβαιο πως θα το πράξει και τώρα...»

Απαιτώ γιατί υπήρξα πολιτικός φίλος του πατέρα σας και σε δύσκολες στιγμές, όταν αδίστακτοι λασπολόγοι τον αποκαλούσαν αποστάτη και συνεργάτη των Γερμανών, βρέθηκα σταθερά στο πλευρό του. Κι όταν εν συνεχεία και από κοινού με τους ηγέτες της Αριστεράς παρέπεμψε −και δικαίως− τον Ανδρέα στο Ειδικό Δικαστήριο, τον στήριξα με όλες μου τις δυνάμεις.

Απαιτώ γιατί και στις κρίσιμες εκλογές του ‘93 ανταποκρίθηκα και πάλι στο κάλεσμά του και βρέθηκα σταθερά πλάι του.

Απαιτώ, τέλος, γιατί ο πατέρας μου, όπως και τόσοι άλλοι αγωνιστές της Αντίστασης, στήθηκε στο σκοπευτήριο της Καισαριανής γιατί αγωνίστηκε προκειμένου να ξαναγίνει η πατρίδα μας ελεύθερη και δημοκρατική. Προκειμένου να λειτουργήσει το δημοκρατικό μας πολίτευμα και να γίνει ο μεν κ. Παυλόπουλος (ναι, σωστά καταλάβατε, εννοώ τον πολιτικό που το 2008 άφησε την Αθήνα να καεί και τώρα, καταπατώντας ωμά τον όρκο του, παρακολουθεί απαθής το αντισυνταγματικό όργιο των Τσιπραίων), να γίνει, επαναλαμβάνω, ο μεν κ. Παυλόπουλος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εσείς δε Πρόεδρος της ΝΔ και εν δυνάμει πρωθυπουργός.

Η ιστορική συγκυρία σάς έφερε, αγαπητέ κ. Πρόεδρε, μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι: Ή θα προχωρήσετε σε επαναστατικές ρήξεις και τομές, παραμερίζοντας όλους εκείνους που μέσα στη ΝΔ βραδυπορούν ή αδυνατούν να συντονίσουν το βήμα τους με τον βηματισμό σας, προσελκύοντας όμως ταυτόχρονα και μυριάδες άλλους που θα σας εμπιστευθούν και θα σπεύσουν να συστρατευθούν μαζί σας, ή θα μείνετε στην ιστορία ως ο πολιτικός που δεν τόλμησε. Και αυτό θα είναι κρίμα και για σας και για την πατρίδα.    

Με πικρή απογοήτευση αλλά και ειλικρινή εκτίμηση,

Τάκης Λαζαρίδης