H διάκριση αριστερά- δεξιά αναφέρεται στην πολιτική αλλά έχει ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Είναι υπαρκτή και δεν σβήνει εύκολα. Ούτε είναι αυτονόητο πως πρέπει να σβήσει –εκφράζει υπαρκτές διαφορές. Το κέντρο, κατά τη γνώμη μου, έχει αναφορά μόνο πολιτική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μία κακοήθεια της αριστεράς (με την κυριολεκτική και όχι μεταφορική-ιατρική σημασία του όρου). Αριστερά υπήρχε στην Ελλάδα σε όλη τη μεταπολίτευση αλλά ποτέ δεν ήταν αυτή η λούμπεν αθλιότητα που ακουμπάς και λερώνει.
Τα κόμματα έχουν μεν ιδεολογικά χαρακτηριστικά (όχι όλα) αλλά πρέπει να κινούνται κυρίως πολιτικά, ιδίως όταν πρόκειται να διασφαλίσουν την υπόστασή τους. Πρέπει να πιάνουν τον παλμό, τις αντιθέσεις και τα διλήμματα της συγκυρίας και να τοποθετούνται εντός αυτής. Αυτό που κυριαρχεί σήμερα, εδώ και καιρό, στο εκλογικό σώμα είναι ο θυμός εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να είναι βουβός, μπορεί να είναι υποτονικός, μπορεί να είναι θυμός παραίτησης και ήττας, αλλά υπάρχει. Και αυτός ο θυμός θα ζητήσει να εκφραστεί στις εκλογές. Σε περιόδους κανονικότητας, όταν δεν διακυβεύονται κρίσιμα πολιτικά ζητήματα, έχει κανείς την πολυτέλεια να εκχωρεί τη διακυβέρνηση της χώρας σε άλλους και να τοποθετείται ιδεολογικά αναζητώντας μια καθαρή υποδοχή της ψήφου του. Όταν τα πράγματα είναι δύσκολα, όταν αλλοιώνεται ο χαρακτήρας της ίδιας της δημοκρατίας, τα πολιτικά διακυβεύματα παίρνουν σαφώς προτεραιότητα έναντι των ιδεολογικών.
Όταν λοιπόν επί του πολιτικού διαβάζουμε το σύνθημα «Μπροστά και αριστερά» και βλέπουμε/ ξέρουμε, αυτούς που το εκφέρουν, αυτό που καταλαβαίνουμε είναι η φιλοδοξία να πάει κανείς να συναντήσει τον ΣΥΡΙΖΑ με ένα σύνθημα που θέλει να θυμίζει την επιτυχία Μακρόν από τον χώρο του κέντρου/της παλαιάς σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό σημαίνει πολιτικά σήμερα το «αριστερά», στροφή στον ΣΥΡΙΖΑ –κι όποιος το αρνείται απλώς κοροϊδεύει. Εκεί ακριβώς βρίσκεται η διαφορά μεταξύ της αναφοράς στην αριστερά και της αναφοράς στο κέντρο. Το κέντρο δεν κοιτάει προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο απλά.
Οι επόμενες εκλογές θα έχουν ένα δίλημμα: Πώς θα κυβερνηθεί η χώρα. Όχι μόνο σε επίπεδο κυβέρνησης αλλά και σε επίπεδο μπλοκ δυνάμεων στο κοινοβούλιο (π.χ., για τον εκλογικό νόμο). Χρειάζονται λοιπόν σαφείς απαντήσεις επί αυτού.
Εγώ προσωπικά θέλω να υπάρξει ένας μεγάλος φορέας ανάμεσα στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά με σαφή πολιτικό προσανατολισμό στα διλήμματα της συγκυρίας. Δεν θέλω να αγωνιώ μετά για το τι θα αποφασίσει ο ένας κι άλλος για τα κρίσιμα ζητήματα (π.χ., τον εκλογικό νόμο, την οποιαδήποτε μεταρρύθμιση κλπ) όπως αγωνιούσαμε για το τι θα αποφασίσει για το επίδομα γάμου η ΔΗΜΑΡ επί τρικομματικής.
Κι αν αυτοί που συνηθίζουν να μοιράζουν πρόσημα βιαστούν να μας χαρακτηρίσουν δεξιούς και ΝΔ να τους θυμίσουμε ότι ήταν οι ίδιοι που παλαιότερα μας χαρακτήριζαν Πασόκους και αντιμετώπιζαν το ΠΑΣΟΚ ως μίασμα -αυτό το ΠΑΣΟΚ πάνω στο οποίο έχουν τώρα αγκιστρωθεί ως σανίδα σωτηρίας. Αυτοί πήγαν στο ΠΑΣΟΚ, εμείς όχι. Όταν εμείς, χωρίς να είμαστε ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ και χωρίς κανένα προσωπικό όφελος, μάλλον με κόστος, υποστηρίζαμε τις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης ΓΑΠ (που δεν υποστήριζαν ούτε κάποιοι Πασόκοι), της κυβέρνησης Παπαδήμου και της κυβέρνησης Σαμαρά (που δεν υποστήριζαν ούτε κάποιοι ΝΔκράτες) άλλοι μυωπικά φρόντιζαν, στην καλύτερη περίπτωση, το μικροκομματικό τους όφελος, εν γνώσει τους ή όχι, εις βάρος της χώρας. Μπορεί να μην πείσαμε πολλούς όλα αυτά τα χρόνια, μπορεί να μην καταφέραμε πολλά, αλλά έχουμε την ικανοποίηση ότι σταθήκαμε από τη σωστή μεριά στις μεγαλύτερες μάχες και συμβάλλαμε στο μέτρο των δυνάμεών μας στο να κρατηθούν τα μείζονα. Σκεφτόμασταν χωρίς δεσμεύσεις αλλά σκεφτόμασταν πολιτικά κι αυτό θα κάνουμε πάλι. Αν θέλει ο μεσαίος χώρος τη ψήφο μας (ο πληθυντικός δεν είναι της μεγαλοπρεπείας –είμαστε, πιστεύω, αρκετοί που σκεφτόμαστε ανάλογα)- ας μην μας καλεί στην παρούσα πολιτική συγκυρία να βαδίσουμε αριστερά. Συνοδοιπόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα γίνουμε.
4°
