Το μέρος πίσω από το βουνό

Και τώρα τι; Πώς θα περνάνε οι προπονήσεις χωρίς τον Όλυμπο, χωρίς στόχο, χωρίς την ένταση και την προσμονή; Είναι ώρα να κατέβουν οι μηχανές βέβαια. Η χρονιά ήταν γεμάτη, τρεις μαραθώνιοι, ο Κλασικός, ο Ταΰγετος και ο Όλυμπος, 6 αγώνες βουνού,  Άνδρος, off trail Παρνασσός, Λέβαδος, Υμηττός, Τείχιο, Μονοπάτι Παρνασσού και ένα δεκάρι, άσφαλτος, στη Σίφνο. Για τα δικά μου δεδομένα υπερ-αρκετά. Τώρα ξεκούραση.

ΠΑΓΑΚΙΑ

Την προηγούμενη εβδομάδα έβγαλα τρία σκάρτα μισάωρα και το Σάββατο, με τα σαραντάρια, μια ώρα και δέκα λεπτά στον Λυκαβηττό, σε χαλαρό ρυθμό. Ξεκίνησα σχετικά πρωί, στις 7:30, πριν πιάσει η μεγάλη ζέστη, με ένα δοχείο νερού που είχα γεμίσει παγάκια. Έλιωσαν στα 40 λεπτά, το νερό ωστόσο παρέμεινε δροσερό και στη μία ώρα. Το συστήνω ανεπιφύλακτα για το καλοκαίρι καθώς μετά το πρώτο τέταρτο  το νερό κάνει για τσάι. Αυτές τις ημέρες διαβάζω πολλά άρθρα με συμβουλές για την ζέστη: καπέλο, ανοιχτά τεχνικά ρούχα που διώχνουν τον ιδρώτα, όλα πολύ σωστά. Το πιο ριζοσπαστικό που διάβασα ήταν στους New York Times που συστήνουν ένα κρύο μπάνιο πριν την προπόνηση ώστε να κατέβει η θερμοκρασία του σώματος. Έχει διαπιστωθεί ότι επιτρέπει να τρέξουμε περισσότερη ώρα πριν μας πει ο οργανισμός μας στοπ. Το ίδιο ισχύει και αν βρεχόμαστε στην διάρκεια της προπόνησης.  Έχουν γίνει μάλιστα και σχετικά πειράματα που δείχνουν ότι και οι δύο μέθοδοι είναι εξ ίσου αποτελεσματικές. Προσωπικά πάντως, επειδή συνήθως στις διακοπές είμαι Κυκλάδες, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο αποτελεσματικό από το μελτέμι.

ΖΑΓΟΡΙ

Ενώ θα ξεκουράζομαι πάντως, πολλοί φίλοι θα ετοιμάζονται για το Ζαγόρι. Τέσσερις αγώνες, 80, 44, 21 και 10 χιλιόμετρα στις 22 και 23 Ιουλίου. Όσο νάναι μια ζήλεια την έχω, είναι μία από τις πιο ωραίες διοργανώσεις της χρονιάς. Είχα την ευκαιρία να πάω το 2015 στα 44 χιλιόμετρα, ο πρώτος μαραθώνιος βουνού που έκανα στη ζωή μου και μια αξέχαστη εμπειρία.

Με το Ζαγόρι η σχέση μου ξεκίνησε το 1981. Είχα πάει να επισκεφθώ μια φίλη μου, τη Νάσια, που σπούδαζε στα Γιάννενα και καθώς ήταν καλοκαίρι μου πρότεινε να πάμε να φάμε το μεσημέρι για πιο δροσερά στο Μικρό ή στο Μεγάλο Πάπιγκο, έχω ξεχάσει μετά από τόσα χρόνια. Η τουριστική ανάπτυξη δεν είχε έρθει ακόμα και καταλήξαμε στην αυλή ενός ηλικιωμένου ζευγαριού, έχοντας απέναντι μας τις τεράστιες ορθοπλαγιές της Γκαμήλας και από κάτω το φαράγγι του Βίκου. Είναι δύσκολο να περιγράψω την ομορφιά και την επιβλητικότητα του τοπίου. Προσθέστε και τις ιστορίες για την Δρακόλιμνη, για τους Σαρακατσάνους και για τα 100.000 πρόβατα που ανέβαζαν στο οροπέδιο, μου έμεινε απωθημένο να διασχίσω το φαράγγι και να ανέβω στο βουνό. Έτσι όταν στα 60 μου αποφάσισα να γιορτάσω την αλλαγή δεκαετίας με τον πρώτο μου βουνίσιο μαραθώνιο, το Ζαγόρι ήταν η αυτονόητη επιλογή. Βοήθησε και το ότι με 2600 υψομετρική, μου φαινόταν πιο εύκολος από τον Όλυμπο. Ήταν ο αγώνας που ευχαριστήθηκα περισσότερο από όλους τους άλλους, ίσως επειδή δεν ένιωσα την κούραση. Βοήθησε, νομίζω, το ότι σχεδόν μέχρι την μέση, η διαδρομή είναι ελαφρά κατηφορική καθώς διασχίζεις το φαράγγι του Βίκου.  Έτσι φτάνεις σχετικά ξεκούραστος για την μεγάλη ανηφόρα από το Πάπιγκο  ως το καταφύγιο της Αστράκας. Αυτό είναι και το πιο όμορφο κομμάτι. Ακολουθείς το φαράγγι, περνάς πετρόκτιστα γεφύρια και τρέχεις σε μονοπάτια μέσα σε πυκνή βλάστηση. Από πάνω σου, δεξιά σου, ορθώνεται η κάθετη σχεδόν πλαγιά της Γκαμήλας για πάνω από 1000 μέτρα κρατώντας μέρος της διαδρομής σκιερό.

ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Το μότο του αγώνα είναι «The place beyond the mountain». Είναι η μετάφραση της λέξης Ζαγόρι, το μέρος πίσω από το βουνό. Ομολογώ το κατάλαβα με διαφορετικό τρόπο όταν έφτασα στην κορυφή. Όσο φτάνει το μάτι σου βλέπεις ένα σύμπλεγμα αλλεπάλληλων γυμνών βουνοκορφών, μου φάνηκε σαν μια τεράστια αλπική έρημος. Ένας άλλος κόσμος πραγματικά. Μετά την κορυφή και λίγο πριν από την σκάλα του Τσεπέλοβου, κινείσαι στην πλαγιά ενός φαραγγιού, δεν είμαι βέβαιος για το όνομα, Μέγα Λάκκος νομίζω, που νιώθεις ότι συνεχίζει χωρίς ορατό τέλος. Αντίθετα από το φαράγγι του Βίκου, μοιάζει άγριο και δυσπρόσιτο, χωρίς εμφανή μονοπάτια, μου προκαλούσε δέος. Είναι η εικόνα που μου έχει μείνει περισσότερο.

Δυστυχώς η διαδρομή των 44 χιλιομέτρων δεν περνά από την Δρακόλιμνη. Το απωθημένο, ως προς αυτό, παραμένει. Περνά ωστόσο από την λίμνη Ρομπόζη όπου μπορέσαμε να διαπιστώσουμε την καταστροφή που κάνει η ελεύθερη βοσκή των αγελάδων. Λάσπη και σβουνιές παντού. Από την Δρακόλιμνη περνά ο αγώνας των 80 χιλιομέτρων, ο πειρασμός είναι μεγάλος, φοβάμαι όμως πάνω από τις αντοχές μου.

Δεν θα έδινα σωστά το κλίμα της διοργάνωσης αν δεν σημείωνα την αίσθηση που αποκόμισα ότι γιόρταζε όλο το βουνό. Οι αγώνες είναι έτσι σχεδιασμένοι που στην διάρκεια του διημέρου μετέχουν όλα σχεδόν τα χωριά της περιοχής, με σταθμούς τροφοδοσίας που λειτουργούν φυσικά με εθελοντές. Όπου κι αν πήγαινες μουσικές και πανηγύρια, αδύνατον να μείνεις αμέτοχος. Ραντεβού του χρόνου λοιπόν. Για φέτος ο πρώτος αγώνας που προγραμματίζω είναι αρχές Οκτωβρίου, το δεύτερο Off Trail  Παρνασσός. Περισσότερα στο επόμενο ποστ.