Παρασκευή βράδυ, ή μάλλον Παρασκευή αργά το απόγευμα. Ζέστη. Αν όχι αφόρητη, πάντως έντονη. Τα μαγαζιά, αυτά τα λίγα που έχουν απομείνει στο κέντρο της Αθήνας, ανοιχτά. Επίσης, είναι η ώρα που κάποιοι φεύγουν από τα γραφεία τους, κουρασμένοι, μπαϊλντισμένοι, προβληματισμένοι για τις κατραπακιές που τους έρχονται η μια πίσω από την άλλη. Ο λογιστής μόλις τους έχει ανακοινώσει πόσα (πόσα ακόμα, για την ακρίβεια) θα πληρώσουν φόρο. Το σαββατοκύριακο προβλέπεται ακόμα πιο ζεστό. «Ίσως τα καταφέρω, αν μη τι άλλο, να πάω για καμιά βουτιά», σκέφτεται ο Αθηναίος. «Προς το παρόν πάντως, τα ρούχα μου σχεδόν κολλάνε. Τουλάχιστον, θα πάω σπίτι να κάνω ένα καλό ντους».
Τι λέτε, κύριε; Τι το περάσατε; Και κυρίως, πώς θα περάσετε; Όποτε θέλετε θα διασχίζετε την πόλη; Ποιος νομίζετε ότι είστε; Αυτά τα «η πόλη ανήκει στους κατοίκους της», να τα ξεχάσετε. Η πόλη ανήκει σε όποιον προλάβει και... καταλάβει το κέντρο της. Το πρωί ειδικά «ανήκει» στους διαδηλωτές της, έστω και αν αυτοί είναι καμιά εικοσιπενταριά όλοι κι όλοι. Ρωτήστε όποιον ζει στο κέντρο της Αθήνας ή όποιον (επιμένει να) διατηρεί κατάστημα εκεί, και θα έχει να σας διηγηθεί σημεία και τέρατα. Λίγες είναι οι μέρες του χρόνου που να μην υπάρχει κάποιας μορφής διαδήλωση ή πορεία, η οποία βέβαια θα περάσει απαραιτήτως από την Πανεπιστημίου, από τη Σταδίου, από το Σύνταγμα, κ.ο.κ.
Γνωστά πράγματα αυτά, εδώ και χρόνια. Να, όμως, που επ’ εσχάτοις (όπως έλεγαν και οι παλαιότεροι) έχουμε ανοίξει μια ακόμα φάμπρικα: «Τα παιδία τρέχει» ή «Τρέξε, Λόλα, τρέξε». Στην αρχή τα πράγματα κινούνταν σε λογικά επίπεδα. Ο λεγόμενος Μαραθώνιος της Αθήνας, ο οποίος στο κάτω κάτω είχε το πλεονέκτημα να γίνεται επί της κλασικής διαδρομής, ήταν μια συμπαθητική ευκαιρία για κάποιους συμπολίτες μας να τρέξουν, έστω και μέρος της διαδρομής. Άσε που έδινε και τη δυνατότητα τουριστικής αξιοποίησής του, όπως συμβαίνει με κάθε τέτοιου είδους γεγονός. Να, όμως, που ο Μαραθώνιος άρχισε να γεννοβολάει. Να γεννοβολάει άλλους «Μαραθώνιους», αλλά και γενικότερα αγώνες δρόμου. Μεγαλύτερους ή μικρότερους, μαζικότερους ή λιγότερο μαζικούς, διανθισμένους με «επώνυμους» δρομείς ή σκέτους. Μάλιστα, όχι μόνο πολλαπλασιάστηκαν οι κάθε λογής αγώνες δρόμου, αλλά και επεκτάθηκαν ώστε να συμπεριλάβουν και τους «στενούς τους συγγενείς», τους ποδηλατικούς γύρους!
Με τούτα και μ’ εκείνα, σχεδόν τις μισές Κυριακές του χρόνου (εξαιρείται το ντάλα καλοκαίρι), το κέντρο της Αθήνας είναι κλειστό. Και όταν λέμε το κέντρο, δεν εννοούμε βέβαια μόνο τους δρόμους γύρω από το Καλλιμάρμαρο. Εννοούμε όλο το κέντρο, με τις παραφυάδες του και τις καταβολάδες του. Και να Μαραθώνιος, και να αγώνας δρόμου στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη, και να αγώνας δρόμου για την ειρήνη και τον αφοπλισμό (όχι, αυτό μάλλον πρέπει να μου ’χει μείνει από τα νιάτα μου), και να αγώνας δρόμου που τον οργανώνει ο Δήμος ή δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος φορέας, και να, και να, και να...
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η ευγενής αυτή δραστηριότητα δείχνει τάση να επεκταθεί και σε εργάσιμες μέρες της εβδομάδας. Έτσι, την προηγούμενη Παρασκευή, στην οποία αναφέρθηκα ήδη, κλειστή η Ακαδημίας, κλειστή η Βασιλίσσης Σοφίας, κλειστή η Βασιλέως Κωνσταντίνου, κλειστή η Συγγρού, κλειστοί και άλλοι πολλοί δρόμοι, από τους οποίους απλώς δεν έτυχε να έχω άμεση εμπειρία και εικόνα. Αλλά και δυο μέρες αργότερα, την προηγούμενη Κυριακή, και πάλι κλειστό ήταν όλο το κέντρο της Αθήνας, αλλά και η Λεωφόρος Αλεξάνδρας και η Ιπποκράτους, από τις 6 το πρωί έως τις 11. Ήταν, λέει, ο Πρώτος Αγώνας Δρόμου Πεδίου Άρεως/Στις Γειτονιές της Αθήνας που οργάνωναν οι Αθηναίοι Δρομείς(;) μαζί με την εταιρεία ΖΟΤΕΝ(;). Την επόμενη Κυριακή ίσως έχει προγραμματίσει κάτι ανάλογο ο Σύλλογος Φιλανθών της Πλατείας Κολιάτσου. Ποιος ξέρει; Μάλιστα, ακόμα και ως πεζός όταν προσπάθησα την Παρασκευή να διασχίσω τη Βασ. Σοφίας, ένα λεβεντόπαιδο με πορτοκαλί σαλιάρα μού είπε ότι θα έπρεπε να περιμένω να περάσουν «όλοι οι δρομείς». Δεν μας..., ρε φίλε, είπα να απαντήσω, αλλά συγκρατήθηκα.
Δυο αναγκαίες, τέλος, διευκρινίσεις, εις επίρρωσιν της σχετικής επιχειρηματολογίας. Όσα προηγήθηκαν προέρχονται από άνθρωπο που αφενός έχει «κόψει» εδώ και χρόνια το αυτοκίνητο και πάει σχεδόν παντού με τα πόδια, και όχι από κάποιον που πηγαίνει ακόμα και μέχρι το περίπτερο, που λέει ο λόγος, επωχούμενος. Επίσης, προέρχονται από κάποιον που υπήρξε «την Κυριακή ερασιτέχνης αθλητής», όπως λέει και ο Καβάφης (αν και όχι «υπάλληλος σε εμπορορραφείον»). Έως πρόσφατα συνήθιζα κι εγώ να κάνω την Κυριακή μερικά χιλιόμετρα τροχάδην, στον Εθνικό Κήπο ή στον Λυκαβηττό, χωρίς ωστόσο να επιβαρύνω τους όρους διαβίωσης των συμπολιτών μου προκειμένου να κάνω εγώ το κέφι μου. Στο κάτω κάτω, για όποιον πραγματικά θέλει να αθληθεί τρέχοντας, υπάρχουν ωραιότατες διαδρομές στις παρυφές της Αθήνας: στον Υμηττό, στους πρόποδες της Πάρνηθας, στο Άλσος Βεΐκου, στο Άλσος Συγγρού, στο, στο, στο...
16°
