Επτά χρόνια τώρα λες και η πολιτική ζωή του τόπου γυροφέρνει αποκλειστικά γύρω από την εκάστοτε τροχιά της τρέχουσας αξιολόγησης. Θυμίζει λίγο το στίχο με τις γκόμενες, τις πρώην και τις επόμενες. Μετά από κάθε ολοκλήρωση των κύκλων, η πολιτική φαντασίωση καθηλώνεται, ξεφουσκώνει, λιώνει κάτω από το λιοπύρι εν αναμονή του επόμενου κύκλου. Κάπου εκεί εξαντλείται η πολιτική δραστηριότητα διανθισμένη κάθε φορά με μία δέσμη δημοσκοπήσεων. Το απαραίτητο αλατοπίπερο για να διατηρεί υψηλά επίπεδα αρτηριακής πίεσης.
Είναι προφανές πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Θα ανέμενε κανείς πως η πολιτική, όχι αυτή της διαχείρισης της τρέχουσας λογιστικής διαδικασίας (ένα πάνω, ένα κάτω), αλλά εκείνη της διερεύνησης των προσεχών στόχων μιας κοινωνίας σε καθεστώς απονεύρωσης, θα επιχειρούσε μία συνολική και συντεταγμένη αναδίπλωση. Θα προσπαθούσε να θέσει βασικά ερωτήματα για το πώς η κοινωνία θα αντιμετωπίσει την επόμενη φάση της ευρωπαϊκής ανασύνθεσης, πώς φαντάζεται την Παιδεία στο πλαίσιο της ψηφιακής κοινωνίας και της ενεργειακής επανάστασης, πώς η Υγεία ως κοινωνικό αγαθό διασφαλίζεται σε συνθήκες συρρίκνωσης του συλλογικού αποθέματος δημόσιων κονδυλίων, πώς η αλληλέγγυα οικονομία θα μπορούσε να καταλάβει ένα σημαντικό κομμάτι της οικονομικής δραστηριότητας φρενάροντας κατά το δυνατό τις ανισότητες.
Κοινωνίες με λιγότερο οξυμένα προβλήματα από αυτά της ελληνικής διερευνούν το τοπίο, προτείνουν ενέργειες, επιζητούν την ανταλλαγή απόψεων, επιδιώκουν σε μεσαίο και ανώτερο επίπεδο τη συζήτηση επί των νέων ιδεών. Εκεί, όχι εδώ. Η διασπορά του τρόμου από τη διαφαινόμενη επικυριαρχία του λαϊκισμού, ως μανδύα μιας σύγχρονης έκφρασης της ακροδεξιάς ρητορικής σε πλαίσιο κοινοβουλευτικής δραστηριότητας, είχε αποτελέσματα. Νέες δυναμικές εμφανίστηκαν στο προσκήνιο, συσπειρώσεις συγκροτήθηκαν, ανακατατάξεις σημειώθηκαν στο πολιτικό πεδίο και από τη Μεγάλη Βρετανία έως και τη βαλτωμένη Πολωνία κάτι άρχισε να κινείται. Δειλά δειλά. Βήμα βήμα. Εκεί. Όχι εδώ.
Η κοινωνία Ιούνιο μήνα έμεινε στήλη άλατος μετά από την «επιτυχημένη αξιολόγηση», ψιλοπίστεψε το εγχείρημα της διερευνητικής εξόδου στις αγορές, εμπέδωσε πως θα κρατήσει καιρό ακόμη αυτή η κολόνια της σταδιακής ανάκαμψης, αφουγκράστηκε τις ενδεχόμενες θετικές επιπτώσεις στην τσέπη του καθενός από το «τουριστικό Θαύμα 2017». Έφαγε κατάμουτρα ένα νομοσχέδιο για την Παιδεία προνηπιακού επιπέδου, είδε το «Αριστοτέλειο» να διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία από την οδό Τοσίτσα στην πρωτεύουσα, ανακάλυψε την ύπαρξη του Γκέτο στο Μενίδι, έμαθε πως τα έσοδα θα μειωθούν κατά 30% λόγω αύξησης φόρων. Τελικά γύρισε το κουμπί και παρακολούθησε την ηρωική έξοδο της Βαλαβάνη από το Survivor. Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στους Τσίπρα - Μητσοτάκη - Φώφη - Καμμένο. Μακάρι να συνέβαινε αυτό. Το πρόβλημα εμφανίζεται αδυσώπητα όταν οι κουβέντες των πολιτών γύρω από το τραπέζι και στα καναπεδάκια των καφενείων εξορκίζουν την Πολιτική και συζητούν για τη Βαλαβάνη. Ναι, ο Ντάνος θα μπορούσε να κατέβει στις Σποράδες και ο Μάριος στην Πάφο και να διεκδικήσουν τη λαϊκή ψήφο. Ενδεχομένως και να το κάνουν. Μήπως δεν έχει ξανασυμβεί;
Λένε πως ο Τσίπρας ζήτησε στήριξη από τη Φώφη. Για να απαλλαγεί η Κουμουνδούρου από το βρόγχο του Καμμένου. Λένε επίσης πως ζήτησε την ανοχή του Κυριάκου. Για να του δώσει τον απαιτούμενο χρόνο να αποσοβήσει κυκλική κίνηση από τους Καραμανλικούς. Λένε ότι το συνέδριο, αυτό της Φώφης, θα είναι σημαντικό. Μάλιστα την τελευταία στιγμή η Βαρονέσα της Χαριλάου έστειλε προσωπικές (!) προσκλήσεις στην Άννα και τον Φλωρίδη για λόγους προφανώς αστικής ευγένειας. Λένε ότι ο Βενιζέλος θα πάει στο συνέδριο. Προσέξτε. Σε επίπεδο πολιτικής επικοινωνίας το πολιτικό παιγνίδι εξελίσσεται γύρω από τα προαναφερθέντα. Αν αποτυπώσουμε αυτά τα δεδομένα σε ένα χάρτη της Αθήνας θα αντιληφθούμε πως η πολιτική δραστηριότητα εξαντλείται σε ένα τετράγωνο τεσσάρων τετραγωνικών χιλιομέτρων. Αυτό είναι όλο. Είκοσι άνθρωποι σε λίγα τετραγωνικά και περίπου πέντε επιχειρηματίες του νέου θεσμικού υποκόσμου με κάποια ΜΜΕ, τρεις εφημερίδες, τέσσερις ομάδες ποδοσφαίρου και πολύ ρευστό. Η επταετία της κρίσης με αριθμούς.
Οι δημοσκόποι ξαναέπιασαν δουλειά. Μια τα σκουπίδια, μια η εκποίηση του ΔΟΛ, μια το λουκέτο στην Πήγασος, μια ο κακός ο Ντράγκι, οι κακορίζικοι βάλθηκαν να μας τρελάνουν. Προσέξτε. Η πρώτη δίνει 36% στον Μητσοτάκη και είσοδο όλων, μα όλων των πολιτικών σχηματισμών στη Βουλή, και τη Φώφη με 14%. Δύο ημέρες μετά η άλλη δίνει στον Μητσοτάκη 31%, τη Φώφη στα τάρταρα και τους άλλους όλους εκτός Βουλής με εξαίρεση το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή. Ο τρίτος, δύο εικοσιτετράωρα μετά, δίνει 33% στον Μητσοτάκη, 15% στον Τσίπρα, ένα εξαράκι στη Φώφη, κάτι ψιλά στο ΚΚΕ και την Ακροδεξιά και όλους τους άλλους εκτός Βουλής. Από το 36% στο 31% και από το 23% στο 15% η διαφορά είναι τεράστια. Από το συνωστισμό στη Βουλή έως την αποψίλωση η εικόνα είναι παραμορφωτική. Ερώτημα. Ποιους τελικά ερωτούν και οι πολίτες πώς ακριβώς απαντούν; Λένε πως η Φώφη μετά από μία συνολική ανάγνωση των ευρημάτων υπέστη κάτι σαν κρίση πανικού με ολίγη από ίλιγγο, ενώ η Ζωή Κωνσταντοπούλου ομού μετά του ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεσμεύτηκαν για τάμα στην Τήνο το δεκαπενταύγουστο.
Από το Καστελόριζο έως «την κρίση των σκουπιδιών με καύσωνα» του 2017 φαίνεται να κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της Ιστορίας. Αμ δε. Το νερό ήταν σταγόνες και το αυλάκι πολύ απορροφητικό. Δεν έμεινε στάλα πια, παρά μόνον ο Βασάλος σε αντιπαράθεση με τον Μπο. Ο Κολομβιανός έγραψε για τα δικά του 100 χρόνια μοναξιάς. Πού να ήξερε πως υπάρχουν και χειρότερα και μάλιστα συμπυκνωμένα.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
12°
