Απ’ ό,τι πρόσεξα, ο Γιάννης είναι το αστέρι, ο Θανάσης όμως είναι ο σταρ. Ας είναι ευλογημένα αυτά τα υπέροχα πλάσματα που μας βγάζουν κάθε τόσο από τη μιζέρια μας. Η εμφάνισή τους το Σάββατο στη Στέγη ήταν μια κοινωνική προσφορά με τα όλα της, πόσο μάλλον που συνοδεύτηκε από την ανακοίνωση υποτροφίας για παιδιά μεταναστών, δεύτερης γενιάς. Ο Γιάννης και ο Θανάσης λειτουργούν σαν πάροχοι αισιοδοξίας και εισηγητές της μείζονος προσπάθειας, σε μια χώρα που απόκαμε να προσπαθεί και ξέμαθε να ελπίζει. Μοναδική της ευχαρίστηση είναι να κορφολογεί τις επιτυχίες των άλλων στις οποίες ελάχιστα συνέβαλε, αλλά τι τα θες; Παντού και πάντα, οι χαρισματικοί θα αισθάνονται ευεργετημένοι, γιατί αυτός είναι ο φόρος τους απέναντι σε Θεούς κι ανθρώπους.
«Αν νομίζεις ότι είσαι μέτριος, τότε είσαι μέτριος» είπε κάποια στιγμή ο Γιάννης και αμέσως η εγερτική δύναμη της φράσης πότισε ολόκληρη την αίθουσα και χύθηκε στους υπολογιστές μας, ημών που παρακολουθούσαμε την εκδήλωση σε live streaming. Η στιγμή ήταν τόσο ευφορική που δεν επέτρεψα στον εαυτό μου δεύτερη σκέψη. Την αφήνω να αναπτυχθεί τώρα, που μείναμε μόνοι μας. Εμείς κι εμείς. Εσύ, εγώ, ο ένας κι ο κανένας. Και για να μην τα πολυλογούμε, τι κακό έχει δηλαδή η μετριότητα αν δεν της φουσκώσεις τα μυαλά ότι μπορεί να διαπρέψει κι αν δεν της σπάσεις τα κόκαλα εξωθώντας την να λακτίσει σε κέντρα; Μια παράλογη αιματοχυσία ψυχών τε και σωμάτων, ένας βολονταρισμός αστήρικτος κι ανελέητος μας έχει πάρει και μας έχει σηκώσει, ιπτάμενα αντικείμενα αγνώστου ταυτότητος, που δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τις πραγματικές μας δυνατότητες. Η κυβέρνηση συριζανέλ αποτελεί κορυφαίο σύμπτωμα αυτής της νόσου, σας έχω όμως και χειρότερα, όπως τα προσωπικά δράματα που τελούνται εν κρυπτώ, στην κοινωνία και στα σπίτια μας.
Ήτανε στραβό το κλίμα το ’φαγε κι ο Πάουλο Κοέλιο, ο οποίος προπαγανδίζει το υστερικό κυνήγι του ανέφικτου, αποσκορακίζοντας την απώλεια και καταργώντας την λειτουργία του πένθους, αυτήν που θα μας γλίτωνε από το μαρτύριο του φθόνου και της τρέλας.
Θυμάμαι μια τόση δα μικρή νουβέλα του Τσέχωφ. «Ψυχούλα» είναι ο τίτλος της και την έχω αγοράσει τρεις φορές γιατί λεπτή σαν φλοίδα που είναι η ράχη της, χάνεται μέσα στο στριμωξίδι της βιβλιοθήκης μου. Είναι για ένα κορίτσι που δεν θα ήθελα να είμαι, μικρό, ασήμαντο, περιθωριοποιημένο που όμως έζησε καλά, πολύ καλύτερα απ’ αυτό που προσπάθησα να γίνω. Της πάω κάθε μέρα λουλούδια, σαν κι αυτά τα υπέροχα που της έβαλε η Τζούλια Τσιακίρη στο εξώφυλλο του βιβλίου. Αναζητήστε το. Κυκλοφορεί ακόμη, ανάμεσά μας.
12°
