Η «μέρα της μαρμότας» αλα ελληνικά

Η «μέρα της μαρμότας», στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία, είναι η ιστορία ενός παρουσιαστή του δελτίου καιρού, ο οποίος παγιδεύεται στο χρόνο, ζώντας ξανά και ξανά την 2 Φεβρουαρίου, όταν ταξιδεύει σ’ ένα ανιαρό χωριό στην καρδιά του χειμώνα με αποστολή να καλύψει ένα ανόητο έθιμο της περιοχής που έχει να κάνει με το αν μία μαρμότα θα αναγγείλει τον ερχομό της άνοιξης ή θα τον αναβάλλει για 2 μήνες ακόμη. Ο παρουσιαστής συμβολίζει τον άνθρωπο χωρίς μέλλον.

Έχω την εντύπωση πως στην πατρίδα μας, την Ελλάδα, ζούμε τη δική μας μέρα της μαρμότας με τα ίδια γεγονότα να επαναλαμβάνονται ακόμα και ως φάρσα ξανά και ξανά. Μια «ημέρα της μαρμότας» αλα ελληνικά. Έχουμε δε συνηθίσει τόσο πολύ, που αυτός ο παράδοξος μιθριδατισμός μάς κάνει αδιάφορους ακόμα και για καταστάσεις που κανονικά θα έπρεπε να επιφέρουν έκπληξη ή και οργή.

Δεν νοείται πλέον πορεία χωρίς επεισόδια. Μάλλον, τα επεισόδια, οι κουκουλοφόροι και οι μολότοφ μπορούν άνετα να αποτελούν το φυσικό συμπλήρωμα μιας πορείας διαμαρτυρίας. Ακόμα και οι φράσεις των παρουσιαστών στα Μέσα Ενημέρωσης καταλήγουν σε κλισέ του τύπου «έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων» για κάποιον που αποδήμησε, για να μην αναφερθώ στα τσιτάτα και στις εκφράσεις των αθλητικογράφων.

Η «μέρα της μαρμότας», όμως, φαίνεται να επεκτείνεται και σε γεγονότα που συμβαίνουν στη διάρκεια κάθε χρονιάς, πληκτικά, πολλά χρόνια τώρα. Έτσι, μια καλή σχολική χρονιά θα ανοίξει συνοδευόμενη από απεργίες των εκπαιδευτικών για μισθολογικά αιτήματα και τα κενά στα σχολεία, που θα συμπληρωθούν τελικά λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Επίσης, δεν μπορούμε να μπούμε και στο πνεύμα των Χριστουγέννων, αν δεν πάρουν τη σκυτάλη με καταλήψεις οι φοιτητές των πανεπιστημίων.

Κάπου μετά την έλευση της νέας χρονιάς είναι η σειρά των αγροτών να κάνουν μπλόκα στην εθνική οδό. Ειδικά οι μεγαλοσυνδικαλιστές του θεσσαλικού κάμπου είτε κόκκινοι είτε μπλε δείχνουν να μην τους επηρεάζει το πέρασμα των δεκαετιών. Καθώς ο καιρός καλυτερεύει και μπαίνουμε πια στην τουριστική περίοδο, εκεί στην έξοδο του Πάσχα και πολύ περισσότερο στη διάρκεια του καλοκαιριού, οι εργαζόμενοι της ΠΝΟ θα ακινητοποιήσουν τα καράβια προκαλώντας τη σχετική ταλαιπωρία.

Στην καρδιά του καλοκαιριού επίσης, καθώς οι ορδές των τουριστών από τα πέρατα του κόσμου έρχονται για να θαυμάσουν τα μνημεία μας, είναι η κατάλληλη εποχή για το κλείσιμο της Ακρόπολης από τους συμβασιούχους του Υπουργείου Πολιτισμού.

Εκτός από τα γεγονότα, πολλές φορές επαναλαμβάνονται τα ίδια πρόσωπα για τις ίδιες θέσεις. Ας δούμε ένα παράδειγμα: στη θέση του Διοικητή ΟΓΑ, διαδέχθηκε το στέλεχος Α εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ το στέλεχος Β από τη ΝΔ. Όταν έγινε ο ΕΟΠΥΥ, το ίδιο στέλεχος Α ανέλαβε την καθοδήγησή του για να τον διαδεχθεί –τι πρωτότυπο– το στέλεχος Β της ΝΔ. Δείχνοντας τελικά –και χωρίς να αφορά προσωπικά τους δυο πρωταγωνιστές– ότι στη διάρκεια μιας δεκαετίας το προσωπικό της χώρας δεν βρίσκει καταλληλότερους για τις θέσεις αυτές.

Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Έλεος! Βαρέθηκα τέτοιες εκπλήξεις και τέτοια πρωτοτυπία. Θα προτιμούσα να κάνουμε τη χώρα μας μια κανονική χώρα και να ζούμε μέσα στην κανονική της ρουτίνα. Εσείς;