Τα μεγάλα ζητήματα της χώρας

Το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης μετά από πολύμηνη καθυστέρηση εντάσσεται με απόλυτη συνέπεια στη γνωστή κυβερνητική τακτική. Σε αντίθεση με τους προηγούμενους εθελόδουλους και προσκυνημένους, εμείς, ισχυρίζεται η κυβερνητική αφήγηση, διαπραγματευόμαστε σκληρά. Εμείς δεν υπογράφουμε ό,τι μας δίνουν. Εμείς τηλεφωνούμε στη Μέρκελ απευθείας και δεν συζητάμε με υπουργούς της (παρότι όταν είναι βολικό τους χαρακτηρίζουμε δημοσίως σεβάσμιους). Εμείς απειλούμε τους ανάλγητους εταίρους μας με παραπομπή του θέματος στη σύνοδο κορυφής.

Η αλήθεια βέβαια είναι δυστυχώς για την κυβέρνηση αλλά κυρίως για τη χώρα πολύ διαφορετική. Οι «απειλές» περί συνόδου κορυφής μόνο θυμηδία προκαλούν. Η Ελλάδα δεν έχει καμιά αντίστοιχη πολιτική και διαπραγματευτική δυνατότητα. Ακόμη δε και αν τη διέθετε, το αποτέλεσμα θα ήταν ταπεινωτικό. Οι διαρροές περί απευθείας τηλεφωνημάτων μεταξύ του έλληνα πρωθυπουργού και της καγκελαρίου εξαντλούνται στο γεγονός και δεν επεκτείνονται στο περιεχόμενο των συζητήσεων, καθώς απέναντι στον ελληνικό συνδυασμό επαιτείας και παλικαρισμών η γερμανική απάντηση παρουσιάζει διαχρονική σταθερότητα. 

Για άλλη μια φορά το αποτέλεσμα της «ηρωικής» διαπραγμάτευσης υπήρξε οδυνηρό. 10,7 δισεκατομμύρια ευρώ λιγότερα από τα διαθέσιμα αποθέματα της αρχικής δανειακής σύμβασης των 86 δις ευρώ είναι το αποτέλεσμα της μακράς πλην όμως πανάκριβης διαπραγμάτευσης. Αν η αξιολόγηση είχε κλείσει εγκαίρως το ποσό που θα εκταμιευόταν θα ήταν 29,5 δις και όχι 18,8 δις, που τέλικα θα λάβουμε. Εύκολα αντιλαμβάνεται ο καθένας το κόστος αυτής της απώλειας σε ό,τι αφορά την οικονομία και τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου προς ταλαίπωρους και συνεπείς έλληνες πολίτες. 

Από τον Ιούλιο του 2015 και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου το οποίο προκάλεσε η πρώτη «ηρωική» διαπραγμάτευση της νέας κυβέρνησης, έχουν περάσει τα 2/3 του χρόνου μέχρι τη λήξη του προγράμματος τον Ιούλιο του 2018, αλλά έχει εκταμιευθεί πολύ μικρότερο ποσό των 2/3 των 86 δις του προγράμματος. Καθίσταται δυστυχώς σαφές, με δεδομένο ότι εκκρεμεί και η τρίτη αξιολόγηση η οποία θα είναι και αυτή «ηρωική» (χωρίς να αποκλείεται το σκηνικό της ρήξης προκειμένου να παραχθεί ριζοσπαστικό αριστερό άλλοθι και αφήγημα για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες), ότι τα αδιάθετα και αναξιοποίητα κονδύλια για τη χώρα μας από το τρίτο μνημόνιο θα φτάσουν τα τριάντα δις ευρώ, τη στιγμή που για τη διάθεσή τους το ελληνικό κοινοβούλιο ψήφισε πολύ οδυνηρά μέτρα.

Παρ’ όλα αυτά το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης παρουσιάστηκε ως άλλος ένας εθνικός θρίαμβος, άλλη μια περήφανη νίκη της μικρής και καλής Ελλάδας που στο τέλος κερδίζει και που όπου να ’ναι βγαίνει από το αδιέξοδο. Η συμφωνία για το χρέος και η ποσοτική χαλάρωση, που αποτελούσαν τις κόκκινες γραμμές για την κυβερνητική συμφωνία και για τα οποία η αποτυχία υπήρξε δυστυχώς συνολική, εξαφανίστηκαν μαγικά από το κυβερνητικό αφήγημα και αντικαταστάθηκαν από τη «συμφωνία διεξόδου», όπως ονομάστηκε από τους κυβερνώντες η απόφαση του Εurogroup για την εκταμίευση μιας μόνο δόσης. Οι χειρισμοί αυτοί υποθηκεύουν το μέλλον των επόμενων γενεών και στερούν από τη χώρα κάθε δυνατότητα εξόδου από την επιτροπεία και ισότιμης παρουσίας στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ορίζοντα. 

Δεν αποτελούν όμως δυστυχώς το μοναδικό σοβαρό ζήτημα το οποίο βυθίζει τη χώρα μας καθημερινά και την καταδικάζει στη θέση του αδύναμου και εξαρτημένου παρία ο οποίος αδυνατεί να ανακτήσει την κυριαρχία του και συνακόλουθα την εμπιστοσύνη των εταίρων του, των αγορών και των επενδυτών. Η χώρα μας φλέγεται από ένα κατά την άποψή μου ίσης, αν όχι μεγαλύτερης σημασίας και ακραίας επικινδυνότητας ζήτημα. 

Η Ελλάδα είναι εδώ και καιρό ένα μη δικαιοκρατικό ευρωπαϊκό κράτος, και αυτή η βαριά αντίφαση κοστίζει ακόμη περισσότερο και από τις «ηρωικές διαπραγματεύσεις» της παρούσας κυβέρνησης.

Μόνο στο λεκανοπέδιο Αττικής με την ανοχή και τη συνενοχή πολλών υπάρχουν σήμερα δύο άβατα, εστίες βαριάς εγκληματικότητας και ανομίας. Τα Εξάρχεια και το Μενίδι αποτελούν ντροπή για κάθε ευνομούμενη σύγχρονη δημοκρατία. Η ανοχή απέναντι σε κάθε είδους τραμπούκους που βαφτίζονται σιωπηρώς από κάποιους κοινωνικοί κινηματίες και αγωνιστές και η παντελής έλλειψη βούλησης και επιχειρησιακής ετοιμότητας, συντηρούν θήλακες εμπορίας ναρκωτικών, όπλων και κάθε είδους παράνομης συναλλαγής στην καρδιά της χώρας. Ένα παιδί έχασε πρόσφατα τη ζωή του στο Ελ Ντοράντο του Μενιδίου.

Τουλάχιστον από το 2014 η ΕΛΑΣ ζητούσε από τις αρμόδιες υπηρεσίες της και υποδιευθύνσεις της δυτικής Αττικής να εντατικοποιήσουν τους ελέγχους στο Μενίδι, όπως αποκάλυψε έγγραφο της αστυνομίας με την ένδειξη ΕΠΕΙΓΟΝ. Αφορμή οι καταγγελίες των κατοίκων για διακίνηση ναρκωτικών και «άσκοπους» πυροβολισμούς». 

Στα Εξάρχεια το άβατο έχει πλέον κατοχυρωθεί. Οι αναρχικοί και οι διακινητές ναρκωτικών είναι απόλυτοι άρχοντες της περιοχής, ενώ τα περίπτερα μπροστά από το Πολυτεχνείο καίγονται κάθε λίγο από ανενόχλητους κουκουλοφόρους. Την ίδια στιγμή «κινήματα» πολιτών που κάποτε με τη συνεπικουρία στελεχών της σημερινής κυβέρνησης έσπαγαν και κατέστρεφαν δημόσια περιουσία και απέτρεπαν τη συλλογή δημόσιων εσόδων, συνεχίζουν τις «ριζοσπαστικές» παρεμβάσεις τους, καταλύοντας de facto τη νομιμότητα. 

Αν προσθέσουμε και το περιβόητο πανεπιστημιακό άσυλο, η ισχύς του οποίου είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για τους τραμπουκισμούς, τους τραυματισμούς και τις παρανομίες εντός των πανεπιστημίων, και το οποίο επανέρχεται με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, αντιλαμβανόμαστε ότι η χώρα είναι βαθιά παγιδευμένη. Επιχειρείται να μετεξελιχθεί σε ένα υβριδικό ευρωπαϊκό κράτος, στο οποίο κάθε λογής «συλλογικότητες» και ανεμπόδιστοι ιδιώτες δρουν και παρανομούν ανενόχλητοι, είτε γιατί αυτό αποτελεί επιλογή «αριστερής προοδευτικότητας», είτε γιατί με την ανοχή κάποιοι θεωρούν ότι αποφεύγονται ανεξέλεγκτες καταστάσεις. 

Βουλιάζουμε πολλαπλώς καθημερινά, αργόσυρτα και βασανιστικά. Όσο δε η χώρα θα ενσωματώνει στο συλλογικό της ενσυνείδητο την κουλτούρα της βίας, όσο θα είναι έρμαιο της καθημερινής ανομίας και των τραμπουκισμών, η κρίση θα παραμένει ζοφερή και παρούσα, ρουφώντας μας όλους στον πιο χαμηλό πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό παρονομαστή.