Ο ένας ταυτίζεται με τον νέο πρόεδρο της Γαλλίας επειδή αυτοπροσδιορίζεται ως ορθολογιστής-μεταρρυθμιστής-εκσυγχρονιστής και δεν είναι πολύ μακριά του στην ηλικία. Ο άλλος θεωρεί πως οι δυο τους στην Ευρώπη είναι οι πιο συνεπείς εκφραστές του κέντρου πέρα από τη διαχωριστική κραμμή Αριστεράς-Δεξιάς. Δεν είναι μόνο αυτοί. Υπάρχουν και εκείνοι που φτάνουν στα Ηλύσια Πεδία μέσα από την επίκληση του "νέου". Από κοντά όσοι θεωρούν πως ανήκουν στο ίδιο χαράκωμα του αντιλαϊκισμού και επομένως τους ενώνουν κοινές μάχες. Με λίγα λόγια, στη χώρα μας και ανάμεσά μας ζουν αρκετοί κατά φαντασίαν Μακρόν που πιστεύουν πως δικαιώνονται ως πολιτικές προσωπικότητες μέσα από τη δική του επιτυχία και, επομένως, όπου ναι-ναι έρχεται το κύμα να τους σηκώσει.
Έχει έτσι κι αλλιώς στοιχεία γελοιότητας η συνήθης ελληνική ανάγνωση των εκλογών σε άλλες χώρες. Πάντα βρίσκουμε κάποια αναλογία με τα δικά μας και κάπως σαν να νομίζουμε ότι έχει σημασία ποιον στηρίζουν οι Ελληνες πολιτικοί αρχηγοί και ποιος μίλησε πρώτος στο τηλέφωνο με τον νικητή. Επίσης, ανάλογα με το αποτέλεσμα κάθε κόμμα προσπαθεί να βρει κάποια θετική αναφορά για τη δική του προσπάθεια και κάποια αρνητική για τον αντίπαλο.
Αυτού του είδους ο πολιτικός επαρχιωτισμός προφανώς θα κορυφωθεί με τις γερμανικές εκλογές του προσεχούς Σεπτεμβρίου. Η κυβέρνηση θέλει Σουλτς, η αξιωματική αντιπολίτευση χαιρέκακα παρακολουθεί τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι οι Σοσιαλδημοκράτες δεν έχουν τύχη παρά την αρχική δυναμική μετά την αλλαγή ηγεσίας. Παντελώς αδιάφορα όλα αυτά για τον παράδοξα οικείο μας Μάρτιν που αγωνιά για να έχει όσο το δυνατόν λιγότερο ελληνικό ζήτημα μπροστά του στην τελική ευθεία προς τις κάλπες.
Αλλά μέχρι τον Σεπτέμβριο ο χρόνος είναι πολύς και θα τον περάσουμε με τους Μακρονιστές και τους Μακρονικούς που αυτοπροβάλλονται σαν alter ego του, κάπως σαν η ελληνική εκδοχή του ή, το λιγότερο, σαν οι φορείς του πολιτικού του μηνύματος.
Έχουν την πλάκα τους όλα αυτά τα οποία μάλλον αγνοεί ο πρόεδρος της Γαλλίας που και αν τα ήξερε θα δυσκολευόταν να τα κατανοήσει. Αυτό που διαφεύγει σε όσους επικαλούνται το παράδειγμά του για να υποστηρίξουν ότι η εποχή του τυφλού αντισυστημισμού και της δημαγωγίας τελειώνει και ανοίγει ο κύκλος της κυριαρχίας της πολιτικής ειλικρίνειας, άρα έρχεται η ώρα τους, είναι ότι εδώ το βασικό που λείπει από τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις που προτάσσουν την ανάγκη να περάσουμε από τις αυταπάτες στον ρεαλισμό είναι ένας Μακρόν. Αυτός, δηλαδή, που θα νικήσει το λαϊκισμό απαντώντας σε κάποιες από τις θεμελιώδες αιτίες της ανάπτυξής του με πρώτη ανάμεσά τους την απόρριψη του παλιού πολιτικού συστήματος. Ο Μακρόν γκρέμισε τον παραδοσιακό γαλλικό δικομματισμό και ανταποκρίθηκε με θεαματικό τρόπο στη συλλογική απαίτηση για ανανέωση. Οχι μόνο αυτό, αλλά έδειξε πως έχει ενσυναίσθηση, απευθύνθηκε με σεβασμό και συγκατάβαση στους πολίτες που ακολούθησαν την Λεπέν και υποσχέθηκε ότι θα πρωταγωνιστήσει στην προσπάθεια αλλαγής της Ευρώπης, συμμεριζόμενος την απογοήτευση της γαλλικής κοινωνίας από την πορεία της ΕΕ.
Οι δικοί μας Μακρόν έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν για να μπορούν να τον επικαλούνται με αξιοπιστία. Ενα πρώτο βήμα θα ήταν να καταλάβουν ότι το πρόβλημα είναι οι ίδιοι. Υπάρχουν δυνατότητες να προσφέρει ένας πολιτικός και από τις πίσω θέσεις. Η σκηνή δεν χωράει άλλους νέους που μιλούν "παλιά" και παλιούς που μιλούν "νέα".
20°
