Και ναι, ακόμη μία πράξη της κωμικοτραγικής παράστασης έλαβε τέλος, επαληθεύοντας τις εκτιμήσεις των κυνικών μετά την ψήφιση του πρόσφατου ημιΜνημόνιου. Ένα χρόνο κράτησε κι αυτή η… υπερήφανη διαπραγμάτευση, 13 μήνες, με το κλείσιμο της να είναι μονίμως επικείμενο. Άλλαξε μήπως κάτι υπέρ μας στο διάστημα αυτό; Το θέμα του χρέους πάει για το 2018, όπως ίσχυε πάντα μετά το φιάσκο του 2015. Οι τρόποι ελάφρυνσης έμειναν ίδιοι, με μόνο πρόσθετο στοιχείο έναν πιθανό διαφορετικό συσχετισμό της ανάπτυξης με τις αποπληρωμές. Η απαίτηση για υψηλότατα πλεονάσματα σταθερή, με 3,5% μέχρι το ’22 (ετήσιο ποσό υψηλότερο από δύο ΕΝΦΙΑ), κι ένα ακόμη 2% ως το… κοντινό 2060, εφόσον φυσικά ισχύσουν οι προβλεπόμενοι φαντασμαγορικοί ρυθμοί ανάπτυξης. Εν τω μεταξύ, μέσα στο ίδιο διάστημα, η πραγματική οικονομία συνέχισε την κάθοδό της με αποτέλεσμα νέα λουκέτα, τα κόκκινα δάνειά συνέχισαν την άνοδό τους εις βάρος της καθαρής θέσης των τραπεζών, οι ιδιωτικοποιήσεις των Σαμαροβενιζέλων συνέχισαν να καρκινοβατούν και φυσικά οι δημόσιες υπηρεσίες συνέχισαν την αποδιοργάνωση τους.
Μα τότε γιατί όλη αυτή η φάρσα; Οι Έλληνες παρακολουθήσαμε ένα ακόμη σώου, ένα ακόμη ρεσιτάλ πολιτικάντικου οπορτουνισμού. Κατ’ αρχήν, μετά το Brexit, τα σαΐνια της κυβέρνησης πόνταραν σε ένα ντόμινο ανωμαλίας που θα συντάρασε όλη την Ευρώπη. Όμως με Τραμπ στις ΗΠΑ, Μακρόν στη Γαλλία, και με σίγουρη νίκη Μέρκελ στη Γερμανία, έγινε σταδιακά σαφές πως δε θα υπήρχαν σύμμαχοι. Παράλληλα, η ταχεία επικράτηση του Ερντογάν στο εσωτερικό της γείτονος έδρασε σταθεροποιητικά και ξανάκαψε το θεωρούμενο γεωπολιτικό ατού μας. Επίσης , η ανικανότητα να λειτουργήσουμε ως πορτιέρης της Ευρώπης, συνδυασμένη με τον έρωτα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για την Ρωσία, ακύρωσε την προσπάθεια να εμφανιστούμε ως εγγυητές της δυτικής ισχύος. Συνεπώς, στάθηκε αδύνατη για τους κυβερνώντες η αξιοποίηση προσδοκώμενων νέων συσχετισμών στην παγκόσμια σκακιέρα.
Αυτό που απέμεινε ήταν το δούλεμα της εγχώριας κοινής γνώμης, η διαιώνιση της σύγχυσης, ενός τακτικισμού που καλά κρατεί από τον Γενάρη του 2015. Με αλλεπάλληλα non papers και με συνεχές ανακάτεμα της πολιτικής ατζέντας, η ομάδα Τσίπρα επεδίωξε -και φυσικά σε ένα βαθμό κατόρθωσε-να παρουσιαστεί ως καλοπροαίρετο θύμα, ως αγνός υπερασπιστής των «λαϊκών» συμφερόντων έναντι των διάφορων «κακών», στοχοποιώντας άλλοτε τον Σόιμπλε, άλλοτε την Τρόικα Εσωτερικού κι άλλοτε το διαβόητο ΔΝΤ. Πολάκης, Σταθάκης, Καμμένος, Γαβρόγλου, Φωτίου, Τζανακόπουλος, το παρεάκι της ΕΡΤ, είτε με αναίσχυντα ψεύδη είτε με προβοκατόρικες τοποθετήσεις, υπερέβησαν εαυτούς στην προσπάθεια τους να κρατήσουν την κοινωνία διχασμένη, παραπλανημένη και ζαλισμένη. Στο τέλος κερδίζουν οι «καλοί» ξεστόμισε ο Τσίπρας, πάλι καλά που δεν φόρεσε και γραβάτα για να μας πείσει ότι κέρδισε. Θάφτηκαν η ελάφρυνση και η ποσοτική χαλάρωση, τώρα καμαρώνουμε επειδή προσφέραμε γη και ύδωρ απλώς και μόνο για να αποφύγουμε μια χρεοκοπία τον Ιούλιο. Ας είναι καλά ο γιός του Πάνου (εδώ γελάμε) με το πικάντικο τουητ του, άθελά του γελοιοποίησε ολάκερη την προπαγανδιστική καταιγίδα.
Και τι άραγε σκοπεύει να κάνει ο εθνικός μας κανακάρης μετά το καλοκαίρι; Ότι κάνει από την αρχή, θα αγωνιστεί με λύσσα για ν' αποφύγει αυτό που απεχθάνεται, το να κυβερνήσει φυσιολογικά. Θα συνεχίσει να συντηρεί την ανωμαλία για όσο καιρό μπορέσει, πάντα ελπίζοντας πως κάποιοι θα του προσφέρουν την αναγκαία οικονομική και πολιτική προστασία ώστε να μας μετατρέψει σε Κούβα της Μεσογείου. Λέτε πως ξέφτισε αυτό το σχέδιο? Πλανάστε. Το σχέδιο αυτό δε θα ξεφτίσει ποτέ στα μυαλά αμετανόητων Τροτσκιστών ή ότι τέλος πάντων είναι αυτοί οι τύποι. Δε θα ξεφτίσει επειδή απλούστατα αδυνατούν να συλλάβουν κάποιο άλλο, κάποιο που να ταιριάζει στη σύγχρονη πραγματικότητα, κάποιο που αναπόφευκτα θα τους μετατρέψει σε... εκφυλισμένους σοσιαλδημοκράτες. Φτου σκόρδα.
Μέχρι πότε λοιπόν θα παραμείνουν γαντζωμένοι στην γλυκιά εξουσία; Δύσκολο να ξέρουμε. Τέσσερα ακόμη μεγάλα ζητήματα εκκρεμούν, η ΔΕΗ, το ασφαλιστικό, η τραπεζική ρευστότητα και το εργατικό δίκαιο. Στο πρώτο, η καταστροφή στο Αμύνταιο, έργο της ανικανότητας των κομματικών εγκάθετων, ίσως επιταχύνει την αναπόδραστη πώληση. Στο δεύτερο, το ανοσιούργημα Κατρούγκαλου έχει ήδη αποδειχθεί ως αυτοκαταστροφικό, με τις εισπράξεις του ΕΦΚΑ να κατρακυλούν μήνα με τον μήνα. Στο τρίτο, η επ' αόριστον διαιώνιση των capital controls ωθεί τους εξωστρεφείς να κρατούν τα διαθέσιμα τους έξω, η δε υπερφορολόγηση σκουπίζει τις εναπομείνασες ιδιωτικές καταθέσεις. Και τέλος, στο τέταρτο ζήτημα, η ταχεία καθολική υιοθέτηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης ορίζει πλέον το τοπίο, με τον παραδοσιακό συνδικαλισμό να οδεύει σε απόλυτη απαξίωση. Με άλλα λόγια, οι εξελίξεις τρέχουν πολύ πιο γρήγορα από τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, και το πιο πιθανό είναι πως το τέλος της δήθεν ΠΦΑ θα έρθει ως συνέπεια αποκλειστικά δικών της ενεργειών, θα πέσει θύμα της ανικανότητας και των ιδεοληψιών των δικών της ανθρώπων.
Όταν έρθει αυτή η στιγμή, οι επόμενοι θα κληθούν να απομακρύνουν κάθε κρυμμένη... νάρκη, παλιά ή καινούργια. Δηλαδή κάθε νοσηρό νομοθέτημα, δομή, πρακτική ή νοοτροπία, κάθε στοιχείο της κοινωνίας, της οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης που υπάρχει για να συντηρεί παγιωμένα συμφέροντα και για να κρατά την χώρα κολλημένη στο ’70. Βαρύ φορτίο. Οι τωρινοί θεατρίνοι, ως εκφραστές των πλέον συντηρητικών δυνάμεων, δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα και προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν υπάρχει άλλη οδός, πως οι φόροι δε γίνεται να μειωθούν, πως οι υπάλληλοι δεν επιτρέπεται να μετακινηθούν, πως οι συντάξεις των ΔΕΚΟ δεν μπορούν να μειωθούν, πως τα άβατα ανομίας δεν ξεριζώνονται, πως οι χαϊδεμένοι του κράτους δεν θίγονται. Δυστυχώς, αυτά για τα οποία μάχονται οδηγούν την Ελλάδα στην διάλυση. Όταν λοιπόν έρθει η ώρα όλοι μαζί, οι επόμενοι με εμάς, οφείλουμε να δώσουμε ένα οριστικό τέλος σε τούτη την παράσταση, εκτός φυσικά αν προτιμήσουμε να είμαστε κομπάρσοι σε μία τραγωδία...
13°
