Με αφορμή την περιπέτεια της υγείας του Σταύρου Θεοδωράκη ανακινήθηκαν συναισθήματα προηγούμενων καιρών. Μια που το Ποτάμι, από την αρχή της δημιουργίας του και της σύστασής του σε πολιτικό κόμμα, δέχτηκε ανελέητο πολιτικό bullying. Στον απόηχο αυτού του bullying, τώρα, έσπευσαν να δώσουν το «παρών» η Ραχήλ Μακρή και ο πρώην εργαζόμενος στους Γιατρούς χωρίς Σύνορα, μοιράζοντας ευχές για επιπλοκές και καρκίνους.
Δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς μαζί τους, έχουν περάσει στην ιστορία. Όμως οι τοποθετήσεις τους ανέσυραν μνήμες από εκείνα τα χρόνια, όχι και πολύ μακρινά, που το να έλεγες ότι θα ψήφιζες Ποτάμι, σε ένα συντριπτικό ποσοστό ειδικά σε ηλικίες 20 με 40, προκαλούσε ένα είδος αποστροφής, αηδίας, βδελυγμίας. Το Ποτάμι ήταν το κόμμα έξω από τα όρια του επιτρεπτού, υπήρχαν περιπτώσεις που ακόμα και η Χρυσή Αυγή ήταν προτιμότερη. Αδιανόητο μένος, το Ποτάμι και ο αρχηγός του κατατάχθηκαν σε νούμερο ένα εχθρoύς του λαού και το μέγεθος της επιρροής αυτής της ιδέας στη συλλογική συνείδηση της αντιμνημονιακής πλευράς, κυρίαρχης τότε, ήταν τέτοιο, που καταλήγει κανείς να σκεφτεί ότι όλο αυτό δεν ήταν παρά αποτέλεσμα κεντρικού σχεδιασμού.
Φάνηκε πως για το αντιμνημονιακό μπλοκ και την Κουμουνδούρου ήταν στρατηγικής σημασίας η «δολοφονία χαρακτήρα» του Ποταμιού. Έπρεπε να εξουδετερωθεί το προοδευτικό προφίλ ενός κόμματος, που θα μπορούσε, πράγματι, υπό άλλες συνθήκες και συντεταγμένες να αποτελέσει ένα είδος αντίπαλου δέους στο προοδευτικό πρόσωπο της αριστεράς, που το προασπιζόταν εν είδει μονοπωλίου – ένα είδος ψευδούς συνείδησης, όπως αποδείχθηκε, με στόχευση τη χειραγώγηση μέσω παραπλάνησης για την κατάκτηση της εξουσίας.
Τόσο για τους καιροσκόπους όσο και για τους ιδεολόγους που πίστευαν στην έλευση του σοσιαλισμού, το φιλελεύθερο πρόσωπο του Ποταμιού ήταν επικίνδυνα ενοχλητικό. Η κατασκευή του εχθρού στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία. Το κατηγόρησαν ότι δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο, ότι είναι ένα δεξιό νεοφιλελεύθερο κόμμα που συσπείρωσε το νεοφιλελεύθερο χώρο. Χωρίς ούτε ένα στοιχείο να έρθει ποτέ στη δημοσιότητα, χωρίς μισό επιχείρημα, πολύ γρήγορα το Ποτάμι ταυτίστηκε με τον Μπόμπολα, θεωρήθηκε πιόνι του συστήματος και των μεγάλων αδιαφανών συμφερόντων. Και οι ψηφοφόροι του Σύριζα ένιωθαν πιο κοντά στους ψηφοφόρους των Ανεξάρτητων Ελλήνων, πολύ πριν την κυβερνητική συνεργασία που ακολούθησε, παρά το γεγονός ότι ήταν πολύ πιο κοντά στους ψηφοφόρους του Ποταμιού ως προς το κοινωνικό τους προφίλ.
Εκ των υστέρων, στα χρόνια που μεσολάβησαν, όλα αυτά σταμάτησαν να έχουν τη σημασία που είχαν, οι Συριζανέλ άλλαξαν πρόσωπο και πρακτικές και το Ποτάμι έχασε μέρος της κοινοβουλευτικής του δύναμης. Εν μέρει εξαιτίας δικών του λάθος χειρισμών, εν μέρει επειδή το συνέθλιψε ο νέος εδραιωμένος δικομματισμός. Το να μιλήσουμε για τα λάθη και τις επιτυχίες του θα ήταν μια άλλη, μεγάλη συζήτηση. Προσωπικά, ως ψηφοφόρος του Ποταμιού, δεν νιώθω προδομένη από το κόμμα που ψήφισα. Δεν ξέρω αν οι ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων, πλην ΚΚΕ, μπορούν να το πουν αυτό. Και τελοσπάντων, ανεξάρτητα με το κατά πόσο είναι κανείς θερμός υποστηρικτής ή όχι του Ποταμιού και του αρχηγού του, αποδείχθηκε πως η παρουσία τους στη Βουλή ήταν και είναι εξαιρετικά σημαντική.
Αλλά και πάλι, από αλλού ξεκινήσαμε. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την κατάσταση της υγείας του Σταύρου Θεοδωράκη;
