Είναι μόνος του. Στον υπολογιστή του, στο ποδήλατό του, τραβώντας φωτογραφίες, σκαρφαλώνοντας στο βουνό. Είναι μόνος του ακόμα και όταν γιορτάζει γενέθλια φίλων ή όταν παίζει «πέντε επί πέντε» με συναδέλφους του. Είναι μόνος μέσα στην πολυκοσμία. Όσοι και αν βρίσκονται γύρω του είναι μακρινοί γιατί δεν ξέρουν την αλήθεια του. Ή ακόμα και αν την ξέρουν, προτιμούν να την ξεχνούν. Είτε γιατί δεν τους αρέσει αυτή η αλήθεια, είτε γιατί αποσιωπώντας την θεωρούν ότι δείχνουν την αποδοχή της. Ο Βασίλης ζει τα περισσότερα συναισθήματά του μόνος γιατί είναι ομοφυλόφιλος. Ερωτεύεται, απογοητεύεται, συγκινείται, θυμώνει, βρίζει, αγωνιά. Μόνος.
Και έχει συνηθίσει να είναι μόνος του. Νοιώθει πλέον ότι δεν έχει την ανάγκη των άλλων ανθρώπων επειδή πέτυχε –μετά από χρόνια προσπάθειας– να χαίρεται τη μοναξιά του. Εκείνος την ονομάζει αυτάρκεια και είναι σίγουρο ότι η αυτάρκεια τον κάνει ισχυρό. Όμως προτού την κατακτήσει, ο Βασίλης έζησε την απόρριψη ή και τη λύπηση, την κακόβουλη κριτική ή την καχυποψία. Οι συναισθηματικές εισροές του τον οδήγησαν στη μάλλον ορθολογική απόφαση να περιορίσει τις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του προκειμένου να αυτό-προστατευθεί. Το τίμημα δεν είναι όμως αμελητέο. Ο Βασίλης στερείται την ικανοποίηση που προσφέρει η εξωτερίκευση συναισθημάτων σε τρίτους. Κατάφερε να βρει τις άμυνες του απέναντι στα αρνητικά συναισθήματα τρίτων, όμως εγκλωβίστηκε πίσω από τις ασπίδες του και πλέον δε βλέπει κανέναν. Είναι πράγματι η δική του απόφαση, όμως ουσιαστικά δεν του δόθηκε επιλογή. Η κοινωνική δυσανεξία έναντι της σεξουαλικότητάς του τον οδήγησε σε μια ιδιότυπη απομόνωση. Και προφανώς κανένας δεν είχε το δικαίωμα να το κάνει αυτό στον Βασίλη.
Οι κοινωνίες οφείλουν να δίνουν ευκαιρίες επιλογών και η κοινωνία της απόρριψης, της λύπησης, της κακόβουλης κριτικής και της καχυποψίας δεν αφήνουν επιλογές. Δεν πρόκειται για την επιλογή της σεξουαλικότητας, αυτήν ο Βασίλης την έχει κάνει. Πρόκειται για την επιλογή της ανοιχτής συναισθηματικής επικοινωνίας του με τους συνανθρώπους του. Εκείνος θα ήθελε να μιλά για τον άνθρωπο που αγάπησε σε φίλους και συγγενείς, να τον γνωρίσει στους γονείς του, να αποκτήσουν μαζί μια δική τους οικογένεια, να αγοράσουν μαζί ένα σπίτι. Δεν το κάνει γιατί η κοινωνία δεν τον προσκαλεί να το κάνει. Δεν είναι απλώς ζήτημα ανοχής ή σεβασμού στην ταυτότητά του, είναι κάτι περισσότερο. Είναι υποχρέωση έναντι σε μια βασική ανθρώπινη ανάγκη: αυτήν της επικοινωνίας του καθένα μας με τους συνανθρώπους του. Η ζωή μακριά από τους γύρω μας είναι μισή. Και κανείς δεν δικαιούται να κόβει ζωές στη μέση με το αιτιολογικό ότι αφήνει την άλλη μισή.
Στην υποχρέωση αυτή είναι που ανταποκρίνονται ταπεινά κείμενα, κομματικές αφίσες, διαδικτυακές καμπάνιες, πόστερ στους συρμούς του μετρό ή παρελάσεις στο κέντρο της πόλης τις τελευταίες ημέρες. Δημιουργούν συνθήκες θετικής επιλογής. Όχι της σεξουαλικότητας, γιατί αυτή δεν είναι επιλογή, αλλά της ορθάνοιχτης επικοινωνίας με τους συνανθρώπους μας. Για έναν ομοφυλόφιλο η επιλογή του αυτή ευνοείται όταν είναι πολλοί εκείνοι που στέκονται «δίπλα του». Στεκόμαστε, Βασίλη.
13°
