Πολιτικές τρικυμίες «εν κρανίω»

Σκέφθηκα αντί να γράψω κάποιο άρθρο για τη νοοτροπία τυπικού αριστερού εκπροσώπου της γενιάς που γεννήθηκε στη δεκαετία του ’70, σήμερα μεταξύ 33 και 43 ετών, εξαίρετου μορφωμένου δημιουργικού νέου, να δημοσιοποιήσω ανώνυμα (τον αποκαλώ Α) την παρακάτω μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων (Η/Μ) πρόσφατη αλληλογραφία μας.

Ο Α, μετά από το ακόλουθο Η/Μ φίλου του:

Subject: Υπουργός Τουρισμού

Για να σε φορτίσω όμως λίγο παραπάνω δες τι μου έρχεται στο μυαλό όταν κάποιος μου μιλάει για την Κεφαλογιάννη. Αν δεν το γνωρίζεις ήδη, είναι ένα βίντεο του ΕΟΤ για την Ελλάδα. Λέγεται ότι ξοδεύτηκαν 75.000 ευρώ για να γυριστεί και για να κάνει η Κεφαλογιάννη δεξίωση στους συντελεστές του στο Λονδίνο. Εμφανίζεται και η ίδια σε δύο διαφορετικά πλάνα.

Στέλνει στους φίλους του και σε μένα τυφλά, το ακόλουθο Η/Μ:

Subject: RE: υπουργός... Τουρισμού

Θαυμάστε την ξετσίπωτη (και ακριβοπληρωμένη) γελοιότητα – παράδοση, πλέον, δυστυχώς, για τις διαδοχικές ηγεσίες του υπουργείου Τουρισμού μιας χώρας με τον Πολιτισμό και τον Τουρισμό να αποτελούν τη «βαριά βιομηχανία» της, και άλλα ηχηρά παρόμοια... Α

Κοιτάζω το youtube και χωρίς να θυμάμαι ποιος είναι του απαντώ ενυπόγραφα:

Subject: RE: υπουργός... Τουρισμού

Μου άρεσε. Φρέσκο πράμα. Θέλει και τέτοια ο τουρισμός σήμερα.

Θα είμαι 80 ετών σε λίγο. Εσύ πόσο είσαι;

Την επομένη παίρνω την ακόλουθη μακροσκελή απάντηση:

Subject: Re: υπουργός... Τουρισμού

Αξιότιμε κύριε Στρατήγη,

Με τιμά το γεγονός της απάντησής σας σε μια απλή (αλλά φορτισμένη) κοινοποίηση, αν και ομολογώ πως την αντιμετωπίζω διλημματικά: εάν, δηλαδή, επικροτεί το εγχείρημα ή το αντιμετωπίζει με υποδόριο σαρκασμό...

Εν πάση περιπτώσει, το γεγονός πως προσεγγίζω τα 50 δεν νομίζω πως αποτελεί επαρκή εξήγηση για την (καθυστερημένη) αντίδρασή μου. Δεν πιστεύω, δηλαδή, πως η απουσία διακριτού στίγματος στην τουριστική προβολή ενός τόπου και η αμνήμων παραγνώριση των στοιχείων που δημιούργησαν το «ήρεμο κύμα» της έως χθες επισκεψιμότητας του τόπου, βασισμένης στον πολιτισμό (ιστορικό, παραδοσιακό και σύγχρονο) και στο γεωφυσικό πλούτο της Ελλάδας, εν ονόματι των ...γάμων Κινέζων και Ρώσων μαφιόζων στην (όποια) Μύκονο, αποτελεί τη συνολική «νεωτερική» πρόταση έναντι της οποίας όλοι οι υπόλοιποι αντιδρούμε από αδράνεια και συντηρητισμό.

Επίσης δεν αισθάνομαι ένοχος που δεν εντυπωσιάζομαι από καμπάνιες που θα μπορούσαν –χωρίς καμία άλλη αλλαγή– να αλλάξουν «ταμπέλα» και να «προβάλουν» οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο.

Όπως επίσης και που δεν μπορώ να εννοήσω τι –εκτός από τη γλοιώδη κολακεία στην εργοδότη υπουργό– θα μπορούσε να εξυπηρετεί η χαρίεσα συμμετοχή της στο βίντεο.

Παρά τις ενστάσεις μου, όμως, θα ήμουν πρόθυμος να αυτομαστιγωθώ στην Πλατεία Συντάγματος, εάν, έστω, το συγκεκριμένο «δρώμενο»προσελκύσει αποδεδειγμένα τουριστικό ρεύμα στη χώρα. Αλλά επειδή είναι ευκολότερο να διακρίνει κανείς τους ελέφαντες που κρύβονται πίσω από τις φράουλες (κατά το γνωστό ανέκδοτο), παρά να αποτιμήσει βάσει μετρήσιμων στοιχείων και κανόνων τα αποτελέσματα τέτοιων (και αναλόγων) πολιτικών στην Ελλάδα, θα αναμένουμε την (κατα τα ειωθότα) έκφραση της ικανοποίησης των αυλικών που θα προετοιμάζουν (με το αζημίωτο, πάντα...) τον επόμενο «θρίαμβο»του επόμενου καίσαρα του τουρισμού... Α

Και του απαντώ γνωρίζοντας πια ποιος είναι:

Subject: Re: υπουργός... Τουρισμού

Αγαπητέ Α.

Πρέπει να είσαι ο γιος του αγαπητού μου …...

Eυχαριστώ για την μακροσκελή, οργίλη αλλά και χαρίεσσα (με 2σ) απάντηση.

Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω την υπουργό αλλά και εδώ και 60 χρόνια από τότε που δημιουργήθηκε ο ΕΟΤ και μετά το ’60 όπου χάρη στους Καζαντζάκη, Χατζηδάκι, Ντασέν και Μελίνας (άλλη μία ΥΠΟ) καθιερώθηκε ότι Ελλάς = Ζορμπάς+συρτάκι+σουβλάκι+χαβαλές, στοχεύονται στις καμπάνιες του ΕΟΤ νέοι, σαν αυτοί που χόρευαν στο Λονδίνο.

Εσύ θέλεις πολύ σωστά περιηγητές και όχι «τουρίστες» και συγκαταλέγεσαι στους «υπολοίπους» που με οργή πλέον αντιδρούν στον εξευτελισμό του τόπου και των ηθών του, κατά την εποχή της «πασοκοαριστερής» αστακομακαρονάδας που συμπεριελάμβανε και πάρα πολλούς της «λαϊκονεοδημοκρατίας».

Αργήσατε λίγο στην προβολή μιας άλλης Ελλάδας αλλά ευτυχώς αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι, αν και μερικοί από σας, από την πολύ οργή συνταχθήκατε με κάποια από τις συντηρητικές και αντιδραστικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. (Υπάρχουν και προοδευτικοί αστοί που αυτοί άρχισαν, αν όχι όλες αλλά τις περισσότερες επαναστάσεις πριν καταλήξουν στους όχλους και μετά στους απάνθρωπους ηγήτορές τους).

Γιατί όπως συνήθως συμβαίνει από αρχαιοτάτων χρόνων, το «μέτρον» δεν επικράτησε ποτέ στους κατοίκους αυτού του τόπου. Γι’ αυτό και τους το επαναλάμβαναν, με το γνωστό ρητό, οι κατά καιρούς «σοφοί» του.

Τέλος, πολλοί από αυτούς τους χαβαλίζοντες νεαρούς τουρίστες που στοχεύει το κατακρινόμενο διαφημιστικό έρχονται όχι σε σημείο που θα χρειαστείς να αυτομαστιγωθείς στο Σύνταγμα σαν τον, για άλλους λόγους, αλήστου μνήμης Βουλγαράκη (άλλον επίσης ΥΠΟ) και επανέρχονται αργότερα ωριμότεροι στην Ελλάδα σαν «περιηγητές», λόγω ακριβώς των νεανικών αναμνήσεων από τις παραλίες και τους κορυβαντισμούς.

Αυτά τα ολίγα λόγω της σαββατιάτικης ραστώνης και της ηλιόλουστης Αττικής και θα τα πούμε διά ζώσης και όχι ηλεκτρονικά όταν και εάν συναντηθούμε στην …………….

Σ. Στρατήγης

Όλη η γενιά της «αστακομακαρονάδας», όλοι αυτοί που έζησαν τα απατηλά χρόνια της ψεύτικης ευμάρειας, που είδαν τα πολιτικά τους ινδάλματα εξευτελισμένα και διεφθαρμένα με πολλά απ’ αυτά να έχουν εγκληματήσει μέχρι πρόσφατα ατιμωρητί, απροκάλυπτα, που βλέπουν τώρα, που όπως λέγεται, «το σπυρί έσπασε» (χάρη στην κρίση και την τρόικα) την κατάντια του τόπου ηθικά και κοινωνικά και τη φτώχεια και ανεργία να τους μαστίζουν, έχουν πλέον πολιτική «τρικυμίαν εν κρανίω». Στηρίζουν λόγω της οργής τους αλλά περιέργως και λόγω της αγάπης τους προς τον τόπο, ανιστόρητοι οι περισσότεροι, τους χειρότερους δήθεν «σωτήρες» του: τα ακραία αριστερά και δεξιά κόμματα που πάντα στην ιστορία τέτοιες καταστάσεις τα εξέτρεφαν. Το είδαμε το φαινόμενο στις εκλογές του ’12 και το ζούμε σήμερα σ’ αυτό που λέγεται «Βουλή των Ελλήνων». Μακάρι να παρέλθει και γι’ αυτούς και για μας, που λόγω ηλικίας, το ζήσαμε παλαιότερα εδώ και περίπου κατά τύχην επιζήσαμε, αλλά κυρίως γι’ αυτούς που έρχονται και δεν τα έχουν ζήσει.