Ο Κώστας και η Μπέτυ

Οι δύο ειδήσεις ήρθαν σχεδόν ταυτόχρονα. Η πρώτη έχει να κάνει με τις προτάσεις του Υπουργείου Παιδείας για την επιστροφή του πανεπιστημιακού Ασύλου και της συμμετοχής των φοιτητών στην διοίκηση των ΑΕΙ και η δεύτερη με την υπογραφή από τον υπουργό Παιδείας του διορισμού της συζύγου του Αλέξη Τσίπρα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

Το Υπουργείο Παιδείας μπροστά στα κλιμακούμενα φαινόμενα βίας, ανομίας, καταστροφών και αυθαιρεσίας προτείνει ακόμη μεγαλύτερη ανοχή. Θεσπίζει ένα νομικό πλαίσιο που θα ευνοεί όχι την ελεύθερη διάδοση της γνώσης και των ιδεών, αλλά τη βίαιη αστυνόμευσή τους από οργανωμένες ομάδες. Η πρόταση για τη συμμετοχή των φοιτητών κάνει τις φοιτητικές παρατάξεις ισχυρό παίκτη της πανεπιστημιακής ζωής και επαναφέρει τη συναλλαγή μεταξύ συνδικαλιστών φοιτητών και καθηγητών. Θύμα αυτής της συναλλαγής θα είναι η εκπαιδευτική διαδικασία, καθώς οι αποφάσεις θα λαμβάνονται μέσα από πολιτικά παζάρια και όχι με ακαδημαϊκά κριτήρια. Αυτά που προτείνει το Υπουργείο Παιδείας για τα ΑΕΙ επιχειρείται να εμφανιστούν σαν ρυθμίσεις εκδημοκρατισμού, στην ουσία όμως πρόκειται για μια χύμα κατάσταση με εκφυλισμό των δημοκρατικών διαδικασιών, που θα οδηγήσει στην παράδοση των ΑΕΙ στη βία και σε ομάδες συμφερόντων.

Η μετάταξη της Μπέτυς Μπαζιάνα από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση στο Πολυτεχνείο είναι μια πράξη κατάχρησης της εξουσίας. Eίχε προσληφθεί για να διδάσκει πληροφορική στα δημοτικά σχολεία, αποσπάστηκε στο Πολυτεχνείο και ήρθε νόμος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να της δώσει τη δυνατότητα να μην επιστρέψει ποτέ στα σχολεία, αλλά να παραμείνει για πάντα στο ΕΜΠ. Ο βουλευτής του Ποταμιού και καθηγητής του Πολυτεχνείου Γιώργος Μαυρωτάς καταγγέλλει ότι πρόκειται για διάταξη η οποία αφορά τη σύζυγο του πρωθυπουργού, που είναι εκπαιδευτικός με διδακτορικό και μάλιστα έχει ήδη αποσπαστεί στο ΕΜΠ, ενώ διδάσκει και ως συμβασιούχος 407 στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Ο νόμος όριζε ως προϋποθέσεις για τη μετάταξη σε πανεπιστήμιο την κατοχή διδακτορικού διπλώματος, τη δημοσίευση έργου σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά και την εκπαιδευτική ή ερευνητική προϋπηρεσία για δύο χρόνια σε ΑΕΙ. Δεν μιλάμε για κάτι παράνομο, αλλά φαίνεται ότι έχουμε μια προσαρμογή της νομοθεσίας στα προσόντα της, την ώρα που υπάρχουν εκατοντάδες επιστήμονες οι οποίοι δεν μπορούν να πάρουν θέση στα ΑΕΙ αφού δεν είχαν την τύχη να εργάζονται προηγουμένως στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

Και οι προτάσεις του Υπουργείου Παιδείας για τα ΑΕΙ και ο εν λόγω διορισμός δείχνουν το πώς θέλουν στην κυβέρνηση τα πανεπιστήμια. Πουθενά στον κόσμο δεν δέρνονται καθηγητές και δεν χτίζονται πρυτάνεις στα γραφεία τους. Πουθενά στον κόσμο δεν διαλύονται συνεδριάσεις πανεπιστημιακών οργάνων με τη βία και τις απειλές, δεν διακόπτονται εκδηλώσεις και συνέδρια στον χώρο των πανεπιστημίων επειδή σε κάποιους δεν αρέσει το περιεχόμενό τους. Πουθενά στον κόσμο οι καθηγητές δεν φοβούνται. Επίσης σε όλα τα πανεπιστήμια του πλανήτη η επιλογή του προσωπικού γίνεται με  αξιοκρατικό τρόπο. Κάθε ίδρυμα αναζητά τους καλύτερους για κάθε θέση για να μπορεί κι εκείνο να προφέρει ανώτερη γνώση στους φοιτητές του.

Στην Ελλάδα προωθείται ένα πλαίσιο χαλαρότητας και ευκολίας για μπορούν εύκολα να χτίζονται οι καριέρες ορισμένων. «Η καριέρα είναι χολέρα» είχε γράψει ο διάσημος σύμβουλος του πρωθυπουργού, όμως εννοούσε τις καριέρες εκείνες που κατακτώνται με κόπο και προσπάθεια. Η καριέρα είναι καλή μόνο όταν απονέμεται λόγω πολιτικών, οικογενειακών και συντεχνιακών διασυνδέσεων.

Η υποβάθμιση των πανεπιστημίων έχει ένα σκληρό ταξικό περιεχόμενο. Τα παιδιά των πλουσίων θα σπουδάζουν στα καλά πανεπιστήμια του εξωτερικού, ενώ τα παιδιά των φτωχότερων θα αρκούνται στα δημόσια πανεπιστήμια, όπου θα κυριαρχούν  η βία και οι συναλλαγές. Τα παιδιά των πλουσίων θα παίρνουν περιζήτητα από την αγορά εργασίας πτυχία και τα παιδιά των φτωχότερων θα έχουν πληθωριστικά πτυχία με όλο και μικρότερη αξία.

Το κακό όμως δεν σταματάει εδώ. Παντού τα πανεπιστήμια είναι φορείς καινοτομίας και η καινοτομία είναι προϋπόθεση της οικονομικής ανάπτυξης, ιδιαίτερα στην εποχή των ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων και του παγκόσμιου ανταγωνισμού που ζούμε. Τα υποβαθμισμένα πανεπιστήμια θα βρίσκονται ακόμη πιο μακριά από την παραγωγή και αυτό θα έχει αρνητικές συνέπειες στις ζωές όλων των Ελλήνων, ακόμη και των εργατών και των αγροτών που δεν πέρασαν ποτέ από το πανεπιστήμιο.

Η κυβέρνηση δεν μπορεί να καταργήσει τα μνημόνια και να σταματήσει τη λιτότητα, αλλά θέλει να κάνει κάτι για να προσφέρει αριστερή πολιτική στους οπαδούς της. Το όραμα του Κώστα Γαυρόγλου είναι ένα πανεπιστήμιο που θα αναστήσει τις αντιπαραγωγικές συνήθειες της μεταπολίτευσης. Το σύστημα δούλευε τότε γιατί τα πτυχία εξασφάλιζαν θέση στους μαζικούς διορισμούς στο δημόσιο και εργασία στους ελεύθερους επαγγελματίες. Αυτό το σύστημα χρεοκόπησε και τώρα θα πρέπει να βρεθούν νέες δουλειές.

Το όραμα του Κώστα φτιάχνει το πλαίσιο για την καριέρα της Μπέτυς. Η κυβέρνηση με την πολιτική της στα πανεπιστήμια καταστρέφει -όπως παντού- ό,τι μπορεί να δώσει δουλειά και εισοδήματα στους πολίτες, αλλά εξασφαλίζει τα προνόμια της εξουσίας για εαυτούς και συγγενείς.