Σίγουρα η ρητορική του μίσους δημιουργεί ένα ευνοϊκό πλαίσιο για την ανάπτυξη της πολιτικής βίας. Οι κατηγορίες –που όσο πιο αστήρικτες είναι, με τόσο μεγαλύτερη ένταση εκτοξεύονται– κατασκευάζουν τη θεωρητική και ιδεολογική αιτιολόγηση της βίας. Η βία και η τρομοκρατία επιχειρούν να εκφράσουν το λαϊκό αίσθημα και να εμφανιστούν σαν ο δικαστής και ο τιμωρός στο όνομα του λαού.
Όμως ο λόγος δεν οδηγεί αυτομάτως στη βία. Διαφορετικά, όσοι αποδέχονται τον λόγο του μίσους θα προχωρούσαν όλοι σε βίαιες ενέργειες. Το γεγονός ότι μόνο ένα μέρος όσων δέχονται και αναπαράγουν τον λόγο του μίσους προχωρούν σε πράξεις βίας δείχνει ότι χρειάζεται και κάτι ακόμη.
Αυτό που χρειάζεται είναι η απόφαση να ασκήσει κάποιος πολιτική βία. Η πολιτική βία είναι συνδεδεμένη με τις αντιλήψεις που καλλιεργούνται στην κοινωνία, αλλά απαιτείται και η ιδεολογική, πολιτική και προσωπική επιλογή εκείνων που την ασκούν. Χιλιάδες άκουσαν την προτροπή του Χαϊκάλη για εξόντωση του Λουκά Παπαδήμου, όμως δεν πήγαν να την κάνουν πράξη.
Η Χρυσή Αυγή είχε δύο νεκρούς θύματα τρομοκρατίας και η ηγεσία της αποκάλεσε ηθικούς αυτουργούς όσους κατηγορούσαν την οργάνωση για τις φασιστικές μεθόδους της. Οι τρομοκράτες δολοφόνοι δεν αποφάσισαν να αφαιρέσουν ανθρώπινες ζωές για όσα δικαιολογημένα έχει κατηγορηθεί η Χρυσή Αυγή, αλλά γιατί έχουν δώσει στον εαυτό τους το δικαίωμα να αποφασίζει για το ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.
Είναι λάθος να θεωρούμε ηθικούς αυτουργούς των βίαιων και εγκληματικών ενεργειών όσους από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ συκοφάντησαν και στοχοποίησαν πρόσωπα και πολιτικούς φορείς. Βέβαια, όσοι ευθύνονται για την στοχοποίηση παραμένουν πολιτικά και ηθικά υπόλογοι. Οι σημερινές τους πράξεις αποδεικνύουν ότι όλο το κατασκεύασμα της επιθετικότητας έγινε μόνο για ιδιοτελείς σκοπούς και αναδεικνύουν το μέγεθος της πολιτικής αλητείας.
Θεωρώντας τους όμως ηθικούς αυτουργούς της βίας και των εγκλημάτων στην ουσία απαλλάσσουμε τους άμεσους αυτουργούς από την ευθύνη των πράξεών τους. Τους παρουσιάζουμε σαν παρασυρμένους από το κλίμα που διαμορφώνεται και σαν εντολοδόχους εκείνων που διακίνησαν τον λόγο του μίσους.
Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Αν θεωρήσουμε ότι η επιθετική ρητορική γεννά αυτομάτως τη βία, κάνουμε μια αυθαίρετη παραδοχή, η οποία μας οδηγεί στο να αντιμετωπίσουμε τον λόγο του μίσους χωρίς καμία ανεκτικότητα, ακριβώς όπως θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και τη βία.
Εδώ όμως προκύπτει ο μεγάλος κίνδυνος να διώκονται απόψεις: Ο ακραίος διχαστικός λόγος αντί να απομονωθεί πολιτικά, θα ονομάζεται λόγος που ευνοεί τη βία και θα επιχειρείται ακόμη και να διωχθεί ποινικά. Ας θυμηθούμε ότι στην υπόθεση της μήνυσης κατά της Σώτης Τριανταφύλου το κυνήγι των απόψεων έγινε στο όνομα της αντιρατσιστικής ευαισθησίας.
Η απέχθεια για τις μεθόδους που ακολούθησαν όσοι εμπορεύτηκαν με τον πιο χυδαίο τρόπο τα προβλήματα των πολιτών και έχτισαν καριέρες μεγαλώνοντάς τα είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Η νομική και πολιτική απόκρουση της συκοφαντίας είναι επιβεβλημένη. Δεν χρειάζονται όμως υπερβολές, που στην ουσία αναπαράγουν τον τρόπο σκέψης εκείνων που έβρισκαν ηθικούς αυτουργούς ακόμη και στις αυτοκτονίες.
20°
