Γιατί να είναι αδύνατον;

Κάποιοι σίγουρα έχετε ακουστά τους Ρώσους Νιχιλιστές. Για όσους τους αγνοείτε, πρόκειται για ένα ριζοσπαστικό ανατρεπτικό κίνημα του 19ου αιώνα, του οποίου οι ιδέες αρχικά βασίστηκαν στο κείμενο του εύπορου τέκτονα και αναρχικού Μιχαήλ Μπακούνιν, «Η αντίδραση στη Γερμανία», του 1842. Οι Νιχιλιστές (λατινιστί Μηδενιστές) ξεπήδησαν αρχικά από τα υπολείμματα των μυστικών οργανώσεων που οργάνωσαν την αποτυχημένη Δεκεμβριανή επανάσταση του 1825, και που τιμωρήθηκαν σκληρά γι αυτό τους το θράσος. Μετά από δεκαετίες ένοπλης δράσης κατόρθωσαν το 1881 να δολοφονήσουν τον τσάρο Αλέξανδρο Β', έναν μάλλον φιλελεύθερο και μεταρρυθμιστή μονάρχη. Ήδη από το 1869 δρούσαν σύμφωνα με το «Η κατήχηση του επαναστάτη» του διαβόητου Νετσάγιεφ, ένα μανιφέστο που νουθετεί και σημερινούς εγχώριους Μηδενιστές, όπως αυτούς που έστειλαν το γνωστό…γράμμα στον Λουκά Παπαδήμο.

Μοιράζονται πολλά κοινά οι δικοί μας αδιάφορα αποκαλούμενοι «μπαχαλάκηδες» με τους Ρώσους προγόνους τους, πέρα από την αγάπη τους για τη βία. Έχουν κοινή ανατροφή, σε περιβάλλον μεσοαστικό και επαρκώς μορφωμένο. Είναι αμφότεροι σε εμμονική σύγχυση, απαιτώντας από την πλειοψηφία να υιοθετήσει τις δικές τους ομιχλώδεις και ουτοπικές πεποιθήσεις. Απεχθάνονται κάθε υφιστάμενη ιεραρχία και οργάνωση, τα θεωρούν καταπιεστικά. Έχουν φυσικά τους δικούς τους θεούς και αγίους, κάποιες κοινές… όσιες μορφές της αέναης παγκόσμιας επανάστασης. Και μοιράζονται τέλος την βεβαιότητα πως οι κρατούντες είναι καταστροφικοί για τις χώρες τους. Μήπως όμως εδώ δικαιώνονται;

Φυσικά και όχι. Η τσαρική Ρωσία σαφώς υπολειπόταν της δυτικής Ευρώπης, είχε όμως γεννηθεί στις ουκρανικές στέπες εκ του απόλυτου μηδενός, όταν οι μακρινοί γείτονές της είχαν από αιώνες βασιστεί στην υλική και νομική υποδομή της διαμελισμένης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τηρουμένων δηλαδή των αναλογιών, οι τσάροι είχαν πραγματοποιήσει άλματα προόδου. Το ίδιο ισχύει και στην δική μας περίπτωση. Η ελίτ που αναδείχθηκε μετά το ’74 αναγνωρίζεται για μια αδιαμφισβήτητα μακρά περίοδο ευημερίας και κοινωνικής ηρεμίας, για μια περίοδο όταν το επίπεδο ζωής μας βελτιώθηκε θεαματικά, τα δε ανθρώπινα δικαιώματα έτυχαν πρωτοφανούς σεβασμού, αν και φυσικά έσφαλε σε πολλά, με τα αποτελέσματα των σφαλμάτων της να τα ζούμε στο πετσί μας από το 2010. Άρα, η αντίληψη πως το εγχώριο κατεστημένο κατέστρεψε τη χώρα θα ήταν κωμική, αν δεν την συμμεριζόταν ένα ευμέγεθες ποσοστό των συμπολιτών μας.

Κι εδώ ξαναγυρίζω στους παλιούς Νιχιλιστές. Εκείνα τα υστερικά πωρωμένα αγόρια και κορίτσια ήταν μια παρανυχίδα για το κατεστημένο, μέχρι τη στιγμή που βρέθηκαν να εκφράζουν μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας, οπότε όλα άλλαξαν και η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή. Το δυστύχημα είναι πως και στην πατρίδα μας παρατηρούμε πλέον κάτι αντίστοιχο. Δε χρειάζεται προσπάθεια για να το διαπιστώσουμε, δεν είναι αναγκαία η παρουσία μας σε ανατρεπτικές συγκεντρώσεις στα γνωστά «στέκια». Οι αντιδράσεις χρηστών των σοσιαλ μίντια-χρηστών με ονοματεπώνυμο-στην απροσδόκητη δολοφονική απόπειρα κατά του πρώην πρωθυπουργού είναι απτή απόδειξη της ευρείας αποδοχής των εξτρεμιστικών πεποιθήσεων. Μια απόδειξη που… ξαναρίχνει από τα σύννεφα πολλούς μετριοπαθείς.

Και η γενικευμένη αυτή στάση δεν είναι φυσικά ουρανοκατέβατη. Κωνσταντοπούλου, Παπαδάκης, Ακριβοπουλου συμψηφίζουν με κατανόηση την τυφλή τρομοκρατία με τα εθνικά συμφωνημένα Μνημόνια εν όσω τύποι σα τον Πολακη συντηρούν το διχαστικό κλίμα Τσίπρα, το αλησμόνητο «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Εφόσον ο Παπαδήμος θεωρείται ηγέτης μιας δικτατορίας νενέκων γερμανοτσολιάδων, τότε γιατί άραγε να μην θεωρείται και στόχος του τυρρανισμενου Λαού, γιατί αυτός και οι συνεργάτες του να μην παραδίδονται στην κρίση οχλοκρατούμενων λαϊκών δικαστηρίων; Και μη πιστεύετε πως αυτές οι σκέψεις είναι μονοπώλιο της Αριστεράς, αντίθετα τις συμμερίζεται και η άκρα Δεξιά, η οποία ονειρεύεται γιγάντια Γουδιά και αντιαμερικανικές συμμαχίες με τον Πούτιν. Άρα είναι τελικά παράλογο το να σκεφτεί κανείς πως η σημερινή Ελλάδα είναι στα πρόθυρα της οριστικής διάλυσης εις τα εξ ων συνετέθη;

Αδύνατον θα δηλώσετε πολλοί, με τη σιγουριά όσων ασυναίσθητα ασπάζονται την παρωχημένη δήλωση Φουκουγιάμα περί τέλους της ιστορίας. Αδύνατον, επειδή η χώρα μας ανήκει στα πολιτισμένα πλούσια κράτη του Βορά. Η αθροιστική εμπειρία μετά το Δεκέμβρη του 2008 σας κάνει να πιστεύετε πως όντως ανήκουμε στην εν λόγω οικογένεια; Αδύνατον άλλοι θα πείτε επειδή είμαστε μια κοινωνία συνεκτική, με κοινή θρησκεία, γλώσσα και παραδόσεις. Προφανώς το αποτέλεσμα του πρόσφατου δημοψηφίσματος δε σας διαφώτισε, προφανώς δεν έχετε αντιληφθεί πως πλέον συγκρούονται λυσσασμένα δυο ισχυρές μειοψηφίες, μια φιλελεύθερη δυτικόφιλη και μία επιθυμούσα έναν ανατολικότροπο απομονωτισμό. Αδύνατον μερικοί θα καταλήξετε, δεδομένου πως η Ελλάδα έχει σοβαρά στηρίγματα στο εξωτερικό, και αυτά είναι που εγγυώνται την ασφάλεια και την συνοχή της. Χμμμ. Είστε σίγουροι;

Μετά το Ναβαρίνο η Ελλάδα τέθηκε υπό την προστασία μεγάλων δυνάμεων, και ειδικά των θαλάσσιων. Αυτές μας παραχώρησαν μεγάλα τμήματα της σημερινής επικρατείας, αυτές μας προστάτευσαν μετά την ηλιθιότητα του 1897, αυτές μας εξόπλισαν το ’12, αυτές ήταν οι σύμμαχοί μας το ’40, αυτές μας βοήθησαν να αποφύγουμε ένα κομμουνιστικό καθεστώς, αυτές μας συνέδραμαν στην εισδοχή μας στην τότε ΕΟΚ. Ενίοτε μας κρέμασαν, όπως το ’22 και το ’74, όμως και στις δυο περιπτώσεις τα θέλαμε κι εμείς.

Και φτάνω λοιπόν στην τρέχουσα ρευστή μεταβατική περίοδο, στην τόσο απρόβλεπτη ώστε ακόμη και το υποτιθέμενο ακλόνητο στάτους κβο της εποχής μετά τον Β’ ΠΠ να τίθεται εν αμφιβόλω. Ειδικά μετά τον θάνατο Γρηγορόπουλου, είναι σαφές πως οι Έλληνες βιώνουμε ασυνήθιστη αστάθεια, και μάλιστα εν μέσω ανάλογου περιβάλλοντος στη γειτονιά μας. Παραδόξως όμως οι παραδοσιακοί πάτρωνες μας δεν φαίνονται να συγκινούνται από τους εκκολαπτόμενους κινδύνους, μα αντίθετα ανέχονται μια αδιέξοδη δημοσιονομική και μεταναστευτική πολιτική εντελώς υπονομευτικές για την εύθραυστη κοινωνική συνοχή. Οι «παραδοσιακοί» εταίροι δίνουν την εντύπωση πως έχουν παραιτηθεί από την υπόθεσή Ελλάδα, πως ήδη έχουν κάνει αλλιώς τα κουμάντα τους, πως ακόμη και τα θεσμοθετημένα σύνορα της Βαλκανικής έχουν πάψει να τους απασχολούν. Αν ο παραπάνω συλλογισμός ισχύει, τότε γιατί το αδύνατον να μην καταστεί δυνατό;