Όταν η Αυγή παρομοίαζε τον Παπαδήμο με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο

«Είναι ο Παπαδήμος Παπαδόπουλος; Όχι φυσικά. Αλλά οι αναλογίες είναι ανατριχιαστικές» έγραψε μεταξύ άλλων ο Θανάσης Καρτερός στο Editorial της Αυγής στις 23 Φεβρουαρίου του 2012.

Το κείμενο που ο αναγνώστης μπορεί να το βρει στην ιστοσελίδα του iskra είναι ανατριχιαστικό.

Αρκεί να διαβάσει κανείς την τελευταία παράγραφο: «Αν ο πρωθυπουργός είναι απλώς ψεύτης, ή τόσο ούφο ώστε να πιστεύει όσα λέει, λίγο ενδιαφέρει. Λίγο ενδιέφερε και τότε αν ο Παπαδόπουλος ενεργούσε μόνο ως πράκτορας της CIA ή και ως διαταραγμένος φασίστας. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι ο Παπαδήμος εκπροσωπεί ένα καθεστώς δυστυχίας το οποίο παρουσιάζει ως υπόσχεση ευτυχίας. Και όσο περισσότερο τα λόγια του απέχουν από την πραγματικότητα, τόσο αποδεικνύουν ότι εκπροσωπεί και ένα καθεστώς ανωμαλίας. Δεν είναι βέβαια δήμιος όπως ο Παπαδόπουλος. Διότι πόσο Παπαδήμιος μπορεί να είναι ένας Παπαδήμος; Ή μπορεί;».

Όλο το κείμενο:

Παπαδήμιος…

Ο Παπαδόπουλος έλεγε κάποτε ότι αποκαταστάθηκε η τάξη, ενώ οι φυλακές και οι εξορίες ήταν γεμάτες. Ότι οι πολίτες αισθάνονται ασφαλείς, ενώ παντού βασίλευε ο φόβος. Ότι έχει δημιουργηθεί κλίμα επενδύσεων, ενώ είχαν βγει στο σφυρί τα πάντα. Ότι η εργασία έγινε χαρά, ενώ ο συνδικαλισμός περνούσε από το συνδικαλιστικό της ασφάλειας. Ότι δημιουργεί την Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών, ενώ όλοι ήξεραν ότι ζουν στην Ελλάδα των Ελλήνων φυλακισμένων.

Τώρα ο Παπαδήμος λέει ότι σημειώσαμε μεγάλη εθνική επιτυχία, ενώ το έθνος είναι βυθισμένο στην οργή και στην απόγνωση. Προβλέπει ανάκαμψη, ενώ όλα τα σκιάζει η φοβέρα της ύφεσης. Μιλάει για ιστορικές αποφάσεις, ενώ χιλιάδες παιδιά δεν έχουν να φάνε και χιλιάδες συνταξιούχοι ψάχνουν στους κάδους της ιστορίας του ένα κομμάτι ψωμί. Βλέπει αισιοδοξία και εμπιστοσύνη, ενώ ένα εκατομμύριο άνεργοι ζουν στο όριο της απελπισίας. Και διαφημίζει ένα μέλλον ανάπτυξης και ευημερίας, ενώ συνταξιούχοι και μισθωτοί στέλνονται στον Καιάδα. 

Είναι ο Παπαδήμος Παπαδόπουλος; Όχι φυσικά. Αλλά οι αναλογίες είναι ανατριχιαστικές. Κι έχουν να κάνουν με το χάος που χωρίζει τη σκληρή πραγματικότητα από τον τρόπο με τον οποίο η λογοδιάρροια της εξουσίας την παρουσιάζει. Όπως ο Παπαδόπουλος τότε (κι ο Πατακός κι ο Μακαρέζος και όλοι οι αστέρες της χούντας), έτσι κι ο Παπαδήμος τώρα (κι ο Παπανδρέου, κι ο Βενιζέλος, κι όλοι οι αστέρες των μνημονίων) καταφέρνει το απίθανο: Να περιγράφει μια Ελλάδα και μια προοπτική που καμιά σχέση δεν έχει με όσα ζούμε κι όσα μας περιμένουν. Αποδεικνύοντας έτσι πόσο βαθιά είναι η πολιτική ανωμαλία που επικρατεί αυτή τη στιγμή στη χώρα –πάντα είναι απόδειξη ανωμαλίας η απόσπαση της εξουσίας από την πραγματικότητα.

 Αν ο πρωθυπουργός είναι απλώς ψεύτης, ή τόσο ούφο ώστε να πιστεύει όσα λέει, λίγο ενδιαφέρει. Λίγο ενδιέφερε και τότε αν ο Παπαδόπουλος ενεργούσε μόνο ως πράκτορας της CIA ή και ως διαταραγμένος φασίστας. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι ο Παπαδήμος εκπροσωπεί ένα καθεστώς δυστυχίας το οποίο παρουσιάζει ως υπόσχεση ευτυχίας. Και όσο περισσότερο τα λόγια του απέχουν από την πραγματικότητα, τόσο αποδεικνύουν ότι εκπροσωπεί και ένα καθεστώς ανωμαλίας. Δεν είναι βέβαια δήμιος όπως ο Παπαδόπουλος. Διότι πόσο Παπαδήμιος μπορεί να είναι ένας Παπαδήμος; Ή μπορεί;