Διαβάσαμε το τουίτ του πρωθυπουργού και ακούσαμε τα λόγια του κυβερνητικού εκπροσώπου. «Καταδικάζουμε απερίφραστα την επίθεση και ευχόμαστε ταχεία ανάρρωση». Φυσικά, είναι αυτονόητη η καταδίκη μιας δολοφονικής επίθεσης. Πίσω από τα λόγια τους, όμως, θα μπορούσε κανείς ενδεχομένως να διακρίνει μια σπουδή να διαχωρίσουν τη θέση τους. Όχι από τους δράστες. Αλλά από τους εαυτούς τους λίγα χρόνια πριν.
Όταν στοχοποιείς κάποιον, όταν τον κατηγορείς προδότη, δοτό, όταν λες και ξαναλές ότι ηγείται μιας χούντας, όταν τον λες Τσολάκογλου, ξενόδουλο, προδότη και γερμανοτσολιά, όταν τον υποδεικνύεις κύριο υπαίτιο για την καταστροφή της χώρας, την ώρα της δολοφονικής επίθεσης προτιμάς όλα αυτά να ξεχαστούν.
Οι πρώην αντιμνημονιακές δυνάμεις που τώρα κυβερνούν στοχοποίησαν τον Λουκά Παπαδήμο. Καλλιέργησαν το κοινωνικό μίσος και το διχασμό, για να πετύχουν όσα πέτυχαν. Ο λόγος του πρωθυπουργού, πριν γίνει πρωθυπουργός, ήταν ακραία διχαστικός. Ή αυτοί ή εμείς. Θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν. Ήταν λόγος μίσους. Και ο λόγος του μίσους δεν ξεχνιέται, όπως θα ευχόταν ίσως ο πρωθυπουργός όταν έγραφε το τουίτ του, ή ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, όταν μιλούσε στην κάμερα. Ο λόγος του μίσους δηλητηριάζει και αφήνει ανεξίτηλα σημάδια. Τώρα στα σόσιαλ μίντια πολλοί έσπευσαν να εκφράσουν την ικανοποίησή τους για τη μοίρα του προδότη Παπαδήμου και αναπαράγουν τα τότε τουίτ των σημερινών υπουργών.
Ο λόγος του μίσους είναι λόγος καθήλωσης. Δεν σε αφήνει να προχωρήσεις. Ο λόγος του μίσους δεν ξεχνιέται, αφήνει ανεξίτηλα ίχνη και αναπαράγεται με ευκολία στο διαδίκτυο.
Ο Λουκάς Παπαδήμος ήταν τραπεζίτης και πρωθυπουργός της πρώτης μνημονιακής συναίνεσης. Ενσάρκωνε το απόλυτο κακό για τον ιερό αντιμνημονιακό αγώνα. Το Χούντα Παπαδήμου αντηχούσε στις πλατείες και στα σόσιαλ μίντια της αγανάκτησης. Ο Σύριζα, μαζί με τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή ήταν φορείς αυτού του λόγου, τον κατασκεύασαν, πάνω σε αυτόν έχτισαν τις πολιτικές τους καριέρες. Άλλοι με επαγγελματική συνείδηση και επί πληρωμή, και άλλοι χωρίς να το αντιλαμβάνονται, ανεπίγνωστα.
Η πλατεία με τους Αγανακτισμένους έμοιαζε με κίνημα, για κάποιους είχε το ρομαντικό χαρακτήρα της άμεσης δημοκρατίας και της χειραφέτησης, χρησιμοποιήθηκε όμως σαν όχημα για της κατάληψη της εξουσίας από τους σημερινούς κυβερνώντες. Οι αριστεροί συμπολίτες μας, συνειδητά ή ασυνείδητα, όσοι έκαναν το λάθος να μην κάνουν το διαχωρισμό ανάμεσα σε μια δημοκρατία και μια δικτατορία, υιοθετώντας μια ακραία ρητορική, χρησιμοποιώντας την κοινωνική βία ως πρόσχημα για τη βία, νομιμοποίησαν αντιδημοκρατικές πρακτικές. Ήταν και είναι λυπηρό που ο κόσμος της Αριστεράς απέκτησε ιδεολογική και φραστική εγγύτητα με το Μακελειό και το Χωνί. Το Χωνί, τώρα, είναι στην εξουσία.
Όλοι καταλαβαίνουμε την ιδιάζουσα σημασία που έχει η τρομοκρατική επίθεση εναντίον ενός πρωθυπουργού σε μια δημοκρατία. Ακόμα κι αυτοί που θα εύχονταν να ξεχάσουμε. Ίσως η καταδίκη τους να είναι ειλικρινής, με μερικές δόσεις ενοχής μόνο. Ίσως και ανακούφισης που η απόπειρα δεν ευοδώθηκε. Πάντως δεν θα υπήρχαν τέτοιες υπόνοιες αν ο πρωθυπουργός έκανε κάποιο διάγγελμα, αν καλούσε υπουργικό συμβούλιο, αν είχαν την πρόθεση να ξεκινήσουν μια συζήτηση ή να αναλάβουν κάποια δράση για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Ούτε τη λέξη δεν ονόμασαν.
20°
