Μητσοτάκ

Κάποιοι φίλοι του τον ταξινομούν στους κορυφαίους νεοέλληνες πολιτικούς. Οι πολλοί εχθροί του τον λένε «Αποστάτη». Εσχάτως, βέβαια, ακόμα και αντίπαλοί του ομολογούν ότι τα ’λεγε ο Μητσοτάκης από καιρό, αλλά δεν του δώσαμε τη δέουσα προσοχή». Ποια ακριβώς είναι η αλήθεια;

Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του «Μπροστά από την εποχή της, Η Κυβέρνηση της Ν.Δ. 1990-1993» (Εκδόσεις Εστία), το όνομα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (Κ.Μ.) ξαναβγαίνει δυνατά στην επικαιρότητα αυτές τις μέρες. Λίγο πολύ ισχυρίζεται ότι «αν με είχαν αφήσει να κυβερνήσω» (λέγε με Αντώνη) και απρόσκοπτα εφάρμοζε τις μεταρρυθμίσεις που είχε προγραμματίσει, σήμερα η χώρα δεν θα είχε φτάσει στη χρεοκοπία και τα Μνημόνια. Έχει δίκιο;

Καταγράφουμε τη γνώμη μας χωρίς περιστροφές. Έχει δίκιο, υπό μία αίρεση, που θα περιγράψουμε. Ο Κ.Μ. (εβδομήντα χρόνια ενεργός και παρών!) είναι μοιραίο πρόσωπο για τη Νεοελληνική Ιστορία. Μαζί δε με τον Αντρέα έγιναν και μοιραίο διαχρονικό ζευγάρι κυνηγώντας την εξουσία, ένα θλιβερό δίπολο. Σ’ αυτό ο Αντρέας ήταν γενικά νικητής. Η πόλωση που ο παπανδρεϊκός λαϊκισμός επέβαλε, χτισμένη πάνω στην επικοινωνιακή κατηγορία μεγατόνων «Είσαι Εφιάλτης!», δεν άφησε ποτέ περιθώριο στον Κ.Μ. να πάρει ουσιωδώς κεφάλι στην μεταξύ τους κόντρα.

Βασική αιτία αυτής της διαχρονικής ήττας του Κ.Μ. ήταν η Αποστασία. Η ουσία της έχει κριθεί. Ανεξαρτήτως των δικαιολογιών, που έχει κατά καιρούς προβάλει ο Επίτιμος Πρόεδρος της ΝΔ, η Αποστασία έγινε με δική του πρωταγωνιστική ευθύνη. Ήταν παραχάραξη του εκλογικού αποτελέσματος, αλλοίωσε τη δημοκρατική νομιμότητα. Επέφερε διχασμό και διάλυση στη Δημόσια Σφαίρα. Έδωσε και πάτημα στους επίορκους αξιωματικούς να φέρουν την ανωμαλία της Χούντας.

Θεωρούμε ότι έκτοτε αιτία βαθύτερη αυτής της ήττας ήταν ο αφόρητος εγωισμός του Κ.Μ., που δεν τον άφησε ποτέ να ζητήσει συγγνώμη για το μέγα ατόπημα. Επειδή όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος, με μια μεταγενέστερη ειλικρινή συγγνώμη ο λαός θα τον συγχωρούσε. Έτσι, ουσιωδώς, ο εγωισμός του έκανε δώρο στον επικοινωνιακό Αντρέα, το να τον έχει ελεγχόμενα μόνιμο «πελάτη» και του χεριού του. Επί χρόνια ο Παπανδρέου αρνιόταν να συνομιλήσει με τον Κ.Μ. με το σκεπτικό «δεν έχω να πω τίποτε με τούτον τον Εφιάλτη».

Αυτό βέβαια ουδόλως ενοχλούσε το ορθολογικό εκλογικό σώμα, που δεν ενδιαφερόταν να ακούσει τους ηγέτες να συζητούν δημόσια περί το δέον γενέσθαι, διεκδικούντες την ψήφο του. Οι ψηφοφόροι, αντί να χάνουν χρόνο παρακολουθώντας ανούσιες συζητήσεις, προτιμούσαν να πάνε ο καθένας κάτω από το μπαλκόνι του αρχηγού του και να χοροπηδάει σαν πίθηκος, σε κατάσταση έκστασης και λαγνείας. Ύψιστη έκφραση δημοκρατίας, αντάξια του καθ’ ημάς σκοταδισμού που ο Αντρέας ήξερε να εκμεταλλεύεται στο έπακρο.

Σε όλες τις μεταξύ τους μάχες, λοιπόν, κάπως έτσι γινόταν. Το 1985, ο «Ψηλός» υπόσχεται χαμογελαστός φτηνά αυτοκίνητα στους Έλληνες. Αλλά ο Αντρέας τον αποστομώνει με το απόλυτο «Καλύτερα παπάκι, παρά τον Μητσοτάκη!»… Χρειάστηκε τρεις εκλογικές δοκιμασίες το 1990 ο Κ.Μ. για να πάρει αυτοδυναμία και να κυβερνήσει, νικώντας τον καταβεβλημένο από υγεία και σκάνδαλα Αντρέα. Έχοντας μάλιστα διαπράξει και τη μεγάλη γκάφα να επιδιώξει την (πολύ δύσκολα αποδείξιμη) ποινική ευθύνη του διάτρητου πολιτικά Αντρέα, αντί να εστιάσει στην αυταπόδεικτη πολιτική του ευθύνη, για όλο εκείνο το απέραντο καρακατσουλιό. Αυτό που ονομάστηκε «Βρόμικο 89» δεν ήταν τίποτε άλλο από την έκτακτη επείγουσα συμμαχία μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, για να απομονώσουν την Ακροδεξιά, το αυριανοτομπρικό ΠΑΣΟΚ. Κάτι που κατάφερε ο Αντρέας να ισορροπήσει πάλι, τόσο ηθικά όσο και επικοινωνιακά, δείχνοντάς το ως σκευωρία και αθλιότητα των αντιπάλων του…

Διεισδύοντας τολμηρά στις πολιτικές δέλτους της Μεταπολίτευσης, διαπιστώνεις ότι η κακή επικοινωνιακή αύρα του άκοντος Κ.Μ. σώρευσε δευτερογενώς πολλά δεινά στη χώρα. Το ανόητο μίσος εναντίον του μπορεί να είναι συνδεδεμένο με την πρωτοφανή άρνηση σε κάθε τι φιλελεύθερο, που επικρατεί εδώ και δεκαετίες στον τόπο μας. Ο ρατσισμός απέναντι στον ίδιο και σε όλα τα μέλη της οικογένειάς του, πολιτευόμενα και μη, είναι παροιμιώδης.

Έτσι, ο Επίτιμος, άθελά του «έκαψε» όλες τις μεγάλες αλήθειες που συστηματικά ξεστόμιζε, με την έννοια ότι στη συνείδηση του ηγεμονεύοντος παπανδρεϊσμένου οχλοπολτού λειτουργούσαν αρνητικά. Κάτι σαν «για να το λέει αυτός, κακό θα είναι». Μιλούσε, πριν γίνει πρωθυπουργός, για τα βερεσέδια του ΠΑΣΟΚ, για την λογική της ήσσονος προσπάθειας (που τώρα πια το έθνος καταλαβαίνει ότι αυτή ήταν το κλειδί της παρακμής και της χρεοκοπίας). Είπε για το Μακεδονικό ότι αξίζει ένας συμβιβασμός, που σε δέκα χρόνια θα ξεχάσουμε... Μίλησε για εκσυγχρονισμό πριν τον Σημίτη… Προειδοποιούσε για χρεοκοπίες και ΔΝΤ από το 1994 και εντεύθεν αδιαλείπτως... Αλλά, ό,τι καλό είπε και ακόμα λέει το «έκαψε» κανονικά… Θα μπορούσε να του αφιερωθεί δια βίου το τραγούδι «ό,τι αγαπάω, εγώ, πεθαίνει».

Τώρα για τον τόπο είναι αργά. Πλέον έχει αξία μόνο για τη δική του υστεροφημία. Ας ζητήσει έστω και τώρα συγγνώμη για την Αποστασία. Μόνο για να ανακτήσει μέρος του αδικοχαμένου του κύρους και μια θέση σε ένα πιο περιποιημένο ράφι της Ιστορίας, που ίσως του αξίζει. Για τα στερνά που τιμούν τα πρώτα.