Η βία ως συλλογικό αναισθητικό

Ο κύκλος άνοιξε με τον αγώνα Κυπέλλου στον Βόλο όπου οι θεσμοί συντονίστηκαν, σύρθηκαν και εξ αντικειμένου είναι συνυπεύθυνοι για την έκρηξη βίας που όλοι παρακολούθησαν σε ζωντανή μετάδοση. Κράτος, αρμόδιο υπουργείο, ΕΛΑΣ και αθλητικοί θεσμοί, αν και γνώριζαν, συμφώνησαν στη διεξαγωγή ενός αγώνα που μαθηματικά θα κατέληγε στη βάρβαρη αθλιότητα.

Λίγες ημέρες μετά, στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο δύο νεαροί επίδοξοι ληστές οπλισμένοι ο ένας με εμβληματικό «Τοκάρεφ» και ο άλλος με ένα φθηνό «Ζάσταβα» επιχείρησαν να ληστέψουν χρηματαποστολή. Ο ένας νεαρός «μεταμφιεσμένος» σε φοιτητή. Μπροστά τους θα μπορούσαν να βρεθούν η κόρη ή ο γιος του καθένα από εμάς. Τελικά τους ληστές ή εκκολαπτόμενους μικροτρομακράτες που ζουν στις παρυφές του σκοτεινού κόσμου μεταξύ των ποινικών και του αντιεξουσιαστικού (τάχα) θύλακα, πρόδωσε το… μηχανάκι.

Μία μέρα μετά ένας νταής νεοέλληνας βγάζει πιστόλι έξω από το Εφετείο και εν μέση οδώ πυροβολεί τρεις φορές στον αέρα για να επιδείξει τη δυσαρέσκειά του ως προς την αναβολή εκδίκασης υπόθεσης συγγενούς του. Το συμβάν λαμβάνει χώρα στη Λουκάρεως. Χωρίς θύματα. Το όπλο ήταν παράνομο. Ο ανακριτής «ψάχνει» να διαπιστώσει αν ο  ελληνάρας νταής είχε το πιστόλι μαζί του και εντός της δικαστικής αίθουσας. Αυτό τους μάρανε.

Το ίδιο απόγευμα ο γνωστός Θάνος Τζήμερος εμπλέκεται σε υπόθεση ξυλοδαρμού της Αλεξάνδρας Μπαλού του ΠΑΜΕ στη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής διά ασήμαντον αφορμήν. Κάτι αφίσες. Ο Τζήμερος μεταφέρεται σηκωτός εκτός αιθούσης. Τα κινητά αποτυπώνουν την ακολουθία των δύο βιαίων επεισοδίων. Τα social media παίρνουν φωτιά. 

Τη Δευτέρα στη Βουλή ο Κασιδιάρης επιχειρεί να επαναλάβει την ιστορία με τη Λιάνα Κανέλη. Χειροδικεί κατά του Νίκου Δένδια εντός της Ολομέλειας. Όλος αυτοπεποίθηση δηλώνει εξερχόμενος ότι «μόλις γάμησα μία αδελφή». Ο Λαγός αγορεύει από το έδρανό του και νομιμοποιεί την αυτοδικία. Ο προεδρεύων Μπαλαούρας καλεί απεγνωσμένα τη Φρουρά. Χάος. Πανδαιμόνιο. Για πρώτη φορά στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ο Κασιδιάρης ξέρει. Το «ποίμνιο» της Χρυσής Αυγής αρέσκεται σε τέτοιες μαγκιές. Τρέφεται από αυτές. Η Βουλή αντιδρά έντονα αλλά τελικά αμήχανα. Μομφές, αποβολές, επιτροπή δεοντολογίας και όλα αυτά τα πολιτικά ξενέρωτα αλλά θεσμικά αποδεκτά κλισέ. Ο Κασιδιάρης επιβάλλει το «ρυθμό της ΧΑ» στο Κοινοβούλιο. 

Υφίσταται δυστυχώς ένας κοινός παρανομαστής σε όλα τα παραπάνω γεγονότα. Μία διαφανής αλυσίδα η οποία ενώνει τους κρίκους των βίαιων επεισοδίων σε τόσο διαφορετικές κοινωνικές δραστηριότητες. Από το γήπεδο έως τα δικαστήρια, από τους πανεπιστημιακούς χώρους έως την Περιφέρεια Αττικής και από τους λούμπεν χούλιγκαν στην Ολομέλεια της Βουλής. Πρόκειται για την ανοχή της κοινωνίας απέναντι στη βία υπό τη μορφή «κοινωνικού πληρεξουσίου». Κάντε εσείς αυτό που θα επιθυμούσαμε  να κάνουμε εμείς αλλά που δεν μπορούμε ή απλώς δεν θέλουμε να το κάνουμε. Με λίγα λόγια, ο ντεμέκ «λεβεντο-αγανακτισμένος» εξουσιοδοτεί τους κατ’ επάγγελμα νταήδες και τα κατά συνείδηση κουτσαβάκια στη χρήση βίας ως κοινωνικά αποδεκτής πράξης. Εκ του ασφαλούς, βεβαίως. Τα «τάγματα» αποτελούνται από χούλιγκαν, μπαχαλάκηδες, χρυσαυγίτες ή απλώς βλάκες ελληνάρες, αποτυχημένους πολιτικούς εις άγραν πελατείας, νεαρούς ποινικούς, ανόητους ψεκασμένους. Όλοι οι παραπάνω αναλαμβάνουν την εργολαβία (πιθανώς χωρίς όλοι να το αντιλαμβάνονται λόγω βλακείας και μόνον) της σταδιακής σποράς του φόβου και της βίας ως καθημερινότητας. Όταν η συνήθεια γίνεται ανοχή και αυτή καταλήγει στην ενσωμάτωση της πράξης στην καθημερινή ζωή. Κάπως έτσι προετοιμάζονται οι αντιπαραθέσεις που καταλήγουν σε σφαγή. 

Η τακτική της σταδιακής νομιμοποίησης της βίας στο συλλογικό υποσυνείδητο είναι μία πανάρχαια τέχνη. Δυστυχώς η σύγχρονη Αριστερά αυτοπαγιδεύτηκε συνθηκολογώντας ευρηματικά με τη νομιμοποίηση της «επαναστατικής βίας» ως αποκύημα της μαρξιστικής ρήσης «Η βία είναι η μήτρα της Ιστορίας». Μία γενικόλογη κουβέντα από εκείνες που λέγονται και γράφονται ελαφριά τη καρδία για να περιγράψουν αόριστα τη σοφία άλλων αποφθεγμάτων τύπου Ηράκλειτου περί πολέμου κ.λπ. Πρόκειται για ελαφρότητες που αποδίδονται επιπόλαια και σοβαροφανώς. Κουβέντες καφενείου.

Στη Δημοκρατία δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν περιθώρια ανοχής τέτοιων ανοησιών. Η Δημοκρατία δεν είναι παραμύθι για παιδιά. Ούτε στίβος αντιπαράθεσης μεταξύ χαμένων στην έρημο αριστερών και ψυχοπαθών φασιστοειδών κάθε κοπής. Ούτε πλατεία (ή Πλατεία) εκκολαπτηρίου νομιμοφανών αλλά καταφανώς αντικοινωνικών στοιχείων. 

Αν η Πολιτική συμπράττει σε ενέργειες όπως την προσυπογραφή τελέσεως αγώνα σαν αυτό στον Βόλο εν γνώσει των αποτελεσμάτων. Αν η Πολιτική ανέχεται τη νομιμοποίηση του θεσμικού υποκόσμου ως ενάρετης οικονομικής και επιχειρηματικής ενασχόλησης. Αν το πολιτικό σύστημα καλύπτει και καλύπτεται πίσω από τη θεσμοποίηση της Μαφίας ως συνέταιρου και συνοδηγού στη διαχείριση της κοινωνίας. Ε τότε, με μαθηματική ακρίβεια, αυτή η Πολιτική οδηγεί την κοινωνία σε σφαγείο. 

Χωρίς να το καταλάβουμε, με τον αυτόματο πιλότο, μέσα σε οκτώ χρόνια οικονομικής αποσύνθεσης η Ελλάδα κατέληξε στην εκ των πραγμάτων υιοθέτηση ενός οικονομικού μοντέλου νεοφεουδαρχικού τύπου. Κράτος, επιχειρηματικότητα και θεσμοί λειτουργούν γύρω από μία φούχτα προσώπων και συστημάτων με κοινό παρανομαστή μία μείζονα αθλητική δραστηριότητα (ποδόσφαιρο - μπάσκετ), συμμετοχή σε όμιλο μέσων ενημέρωσης, πρόσβαση στον τομέα Ενέργειας ή Μεταφορών, ενεργό δραστηριότητα στο real estate. Μετρήστε, ζυγίστε και θα καταλάβετε. Τα πρόσωπα αυτά δεν ξεπερνούν τα δέκα. Αποτελούν την αφρόκρεμα του ελληνικού επιχειρείν. Είναι όλοι μεταπράτες. Αποτελούν σύμβολο επιτυχίας και χαίρουν της απόλυτης κοινωνικής αποδοχής. Αυτή η αποδοχή νομιμοποιεί την πολιτική, κοινωνική και επιχειρηματική συμπεριφορά τους. Γύρω από αυτούς κινείται το σύγχρονο πολιτεύεσθαι. Κάντε τους πιθανούς συνδυασμούς και θα καταλήξετε στο γεωοικονομικό χάρτη της σύγχρονης Ελλάδας. Δεν είναι πλέον «νταβατζήδες» κατά Καραμανλή. Είναι ο θεσμικός υπόκοσμος που ελέγχει.