Αν μιλήσεις με ένα νέο άνθρωπο αυτή την εποχή, θα εκπλαγείς. Ιδίως αν δεν έχει δουλειά, αν είναι άνεργος πτυχιούχος, χαμηλόμισθος του ιδιωτικού τομέα, της γενιάς των 700 ευρώ. Τι λες, βρε παιδί μου, θα σου πει, σας κόβουνε 10% τα επιδόματα; Φορολογούν τον 16ο μισθό, δεν σας αφήνουν να βγαίνετε στη σύνταξη στα 45; Φοβερό, πώς θα τ’ αντέξετε, συγκινήθηκα. Οι νέοι σαρκάζουν. Δεν χρειάζεται να είναι ιδιαίτερα πολιτικοποιημένοι, δεν χρειάζεται καν να έχουν διαβάσει το «Βαμπίρ και κανίβαλοι» του Μίμη Ανδρουλάκη. Έχουν μάθει την πολιτική οικονομία με το σκληρό τρόπο, στην ίδια τους τη ζωή. Ξέρουν ότι τα δικά μας προνόμια είναι οι δικές τους απώλειες. Αυτό είναι που προσπαθούν απεγνωσμένα να κρύψουν όσοι, εχθροί της κάθε μεταρρύθμισης, προσπαθούν να μην αλλάξει τίποτα. Το χρεοκοπημένο σύστημα είναι κυρίως, και πάνω απ’ όλα, άδικο.
Πρέπει να αλλάξουμε γιατί το θέλουν οι κερδοσκόποι; Γιατί μας το επιβάλλει η ευρωπαϊκή κοινότητα; Γιατί χρεοκοπήσαμε; Δηλαδή, αν δεν χρεοκοπούσαμε θα μέναμε όπως είμαστε; Είμαστε ευχαριστημένοι από τη ζωή που έχουμε; Ανακαλύπτουν συνέχεια εχθρούς, φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι, οι ξένοι, οι Ευρωπαίοι, η παγκοσμιοποίηση, οι «βιομήχανοι» στη χώρα χωρίς βιομηχανία. Με συνεχή μετάθεση ευθυνών κάνουν συνέχεια καθυστέρηση, ο χρόνος να περνάει κι ας καταστρέφονται όλα γύρω τους. Κάθε καθυστέρηση που επιτυγχάνουν, τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Όσα θα μπορούσαμε να διορθώσουμε σιγά-σιγά με ήπιο τρόπο, τώρα, χρεοκοπημένοι, θα τα πληρώσουμε πιο ακριβά, οι αλλαγές θα γίνουν πιο βίαιες.
Οι κοινωνικές ανισότητες και η φτώχεια στους συνταξιούχους είναι μεγαλύτερες απ’ ό,τι στην υπόλοιπη κοινωνία. Ξοδεύουμε περισσότερα χρήματα από τους άλλους Ευρωπαίους παρόλο που αυτοί έχουν περισσότερους συνταξιούχους, κι όμως το σύστημά μας παράγει περισσότερες ανισότητες και φτώχεια. Είναι δυνατόν κάποιοι να βγαίνουν στη σύνταξη στα 65 και κάποιοι άλλοι στα 42; Κάποιοι να δουλεύουν 35 χρόνια και άλλοι 25; Κάποιοι να παίρνουν σύνταξη παραπάνω απ’ το μισθό τους και άλλοι μια σύνταξη πείνας; Είναι δυνατόν οι μισοί Έλληνες να φορολογούνται διπλά και για τους άλλους μισούς; Γίνεται τα ευγενή ταμεία να βάζουν την κοινωνία να πληρώνει τις εισφορές τους με τους «φόρους υπέρ τρίτων»; Είναι δυνατόν οι μισοί Έλληνες να πρέπει να διαγωνισθούν μέσω ΑΣΕΠ για να προσληφθούν στο δημόσιο και οι άλλοι μισοί, η εκλογική πελατεία των κομμάτων, να μπαίνει εκτός ΑΣΕΠ με σημειώματα;
Όσοι θέλουν να αποκρύψουν ότι το σύστημα παράγει κερδισμένους και χαμένους, μεταμφιέζονται σε «προοδευτικούς», μιλάνε εξ ονόματος του λαού. Απλώς όλοι οι υπόλοιποι δεν ήταν πολύ επαναστάτες, δεν καταλάβαμε το συμφέρον μας. Όλοι μπορούσαμε να μπούμε στο δημόσιο χωρίς εξετάσεις, όλοι μπορούσαμε να πάρουμε πρόωρη σύνταξη, όλοι μπορούσαμε να βγούμε με εθελούσια έξοδο από τις ΔΕΚΟ στα 48, όλοι μπορούσαμε να παίρνουμε 15 και 16 μισθούς, αφορολόγητα επιδόματα, επιδοτήσεις διά βίου για τα προϊόντα μας, αργομισθίες σε ανύπαρκτες επιτροπές, οργανισμούς και δημόσιους φορείς, όλοι μπορούσαμε να παίρνουμε σύνταξη σε μια θητεία όπως οι βουλευτές, να αποφασίζουμε μόνοι μας τις αυξήσεις μας όπως οι δικαστές. Απλώς δεν το σκεφτήκαμε, δεν είμαστε πολύ προοδευτικοί για να το διεκδικήσουμε, όπως έκαναν αυτοί…
Το γεμάτο ανισότητες ξοφλημένο αυτό σύστημα δεν είναι άδικο μόνο απέναντι στις επερχόμενες γενιές, που τους παραδίδει ένα κατεστραμμένο κράτος, χρεοκοπημένα ταμεία, οικονομία σε ύφεση. Δεν είναι άδικο μόνο γιατί χρεοκόπησε και τώρα τα βάρη της χρεοκοπίας πρέπει να τα πληρώσει όλη η κοινωνία, ευνοημένη και μη. Είναι άδικο γιατί πάντα ήταν άδικο, οι «εξασφαλισμένοι», τα προνομιούχα στρώματα, πάντα μετάθεταν τα βάρη των δικών τους προνομίων στα ασθενέστερα στρώματα. 87% αυξήθηκαν οι λειτουργικές δαπάνες του δημοσίου στην ανεπανάληπτη 6ετία Καραμανλή. Χωρίς επενδύσεις, χωρίς έργα, χωρίς κοινωνικές δαπάνες. Τα έξοδα, η σπατάλη της γραφειοκρατίας, μόνο εκτινάχτηκαν, τα έσοδα κατέρρευσαν. Η χρεοκοπία του δημόσιου τομέα συνέθλιψε την οικονομία, τα κέρδη κάποιων τα πληρώνει ολόκληρη η κοινωνία. Με νέους φόρους, έμμεσους φόρους, αύξηση του ΦΠΑ, αύξηση τελών της ΕΡΤ, νέα τέλη κυκλοφορίας, κι άλλα έκτακτα τέλη κυκλοφορίας, κι άλλα διόδια, έκτακτες εισφορές, πιο έκτακτες εισφορές, αυξήσεις συνεχώς στις ασφαλιστικές εισφορές, μια συνεχής αφαίμαξη που κρατάει χρόνια για να μην αλλάξει τίποτα, να διατηρηθούν όσο γίνεται περισσότερο χρόνο τα προνόμια. Πληρώνουμε το μισό μισθό σε φόρους και ασφάλεια, αλλά οι παροχές που μας παρέχονται είναι ανύπαρκτες. Δουλεύουμε όλοι για να συντηρήσουμε ένα δημόσιο τομέα που πνίγει κάθε ανάπτυξη και παρόλα αυτά χρεοκοπεί.
Το σύστημα ήταν πάντα άδικο, γι’ αυτό όσοι το υπερασπίζονται, αποφεύγουν να μιλάνε για δίκαιο και κοινωνική δικαιοσύνη. Προτιμάνε να μιλάνε για «κεκτημένα». Λες και τα κεκτημένα είναι πάντοτε προοδευτικά. Οι μεταμφιεσμένοι σε «φίλους του λαού», οι υπερασπιστές της κομματοκρατίας και των πελατειακών σχέσεων, υπερασπίζονται ένα σύστημα που χρεοκόπησε οριστικά. Χρεοκόπησε όχι μόνο οικονομικά, αλλά κυρίως ηθικά.
18°
