Η αποφυγή της άτακτης χρεοκοπίας και μιας de facto απόσχισης της Ελλάδας από την Ευρώπη ήταν σωτήριο σενάριο στον κυκεώνα της κρίσης. Ωστόσο, παρά την κρισιμότητα των στιγμών, βασικοί πολιτικοί παράγοντες που στον προηγούμενο γύρο, με αλλεπάλληλα πολιτικά πραξικοπήματα και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, επικράτησαν σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, είναι «ζαλισμένοι» από τα απρόσμενα για τα μέτρα τους «λάφυρα». Γι’ αυτό και οι περισσότεροι προσέρχονται χωρίς αίσθηση του μέτρου σε ένα θορυβώδες, γεμάτο σκόνη και φτηνό πολιτικό παζάρι της επόμενης μέρας, επιδεικνύοντας και εμπορευόμενοι τα υπαρκτά ή φανταστικά έως έωλα κέρδη τους. Παράλληλα, ανάμεσά τους, πολλοί που για πλείστους λόγους έμειναν στα αζήτητα των πολιτικών εξελίξεων αναζητούν ευκαιρίες για «ξέπλυμα» από το παρελθόν και ρόλο για το μέλλον.
Δεν είναι περίεργο ότι σε αυτό το ασταθές, ακόμη, πολιτικό σκηνικό με πληγωμένους τους θεσμούς και τις διαδικασίες σε παραδοσιακά και νεότευκτα κόμματα, οι συνθήκες ευνοούν και εφήμερες συνθέσεις και κάθε είδους ατυχείς συνευρέσεις.
Αιμομιξίες, γάμοι συμφερόντων, προξενιά, ακόμα και βιασμοί θα συντελεσθούν χωρίς αιδώ και κατά κανόνα χωρίς εμφανή κίνδυνο αποδοκιμασίας ή τιμωρίας. Άλλωστε, ακόμα και τώρα τα ρεφλέξ των πολιτών είναι μουδιασμένα για σειρά από συγκυριακούς και διαχρονικούς λόγους και η διαμαρτυρία ή και η οργή της κοινωνίας καλλιεργείται και κατευθύνεται κατά κανόνα σε ελεγχόμενες ατραπούς.
Η διαπλοκή πολιτικών συντελεστών, ΜΜΕ και ροής εξουσίας και χρήματος επιβίωσε της κρίσης και αναζητεί εναγωνίως τον μελλοντικό, κατάλληλο για τις επιδιώξεις τους, ξενιστή. Ένα «καθαρό» σώμα με υπαρκτή ή εφικτή μια ευρύτερη κοινωνική αποδοχή.
Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος πολλών μνηστήρων είναι δύο έννοιες-φορείς πολιτικής και εκλογικής προίκας την οποία εποφθαλμιούν. Πρόκειται για την Κεντροαριστερά και τον Ευρωπαϊκό Ορίζοντα της χώρας.
Ο μεγάλος θόρυβος που γίνεται τελευταία για την «Κεντροαριστερά» έχει πολλές αφετηρίες και πολλούς, και μερικές φορές παλιούς, διακαείς πόθους. Το ίδιο ισχύει με τον κεντροδεξιάς έμπνευσης «Ευρωπαϊκό» Ορίζοντα μέσω του οποίου θα επιχειρήσουν να διασωθούν κυρίως αυτοί που έχουν τη βασική ευθύνη για το ότι φθάσαμε εδώ.
Την «κεντροαριστερή» εκλογική βάση του άλλοτε κυρίαρχου στο χώρο, αλλά βαριά τραυματισμένου πλέον ΠΑΣΟΚ διεκδικούν όλοι σχεδόν οι τιμητές της αντιμνημονιακής ρητορικής. Με διάφορα προσωπεία και ανεπαρκές πολιτικό πρόταγμα, για ένα σύγχρονο φορέα συλλογικής συνείδησης, παρουσιάζονται με πρόσωπο σαν αυτό που κυριαρχεί στο πολιτικό προφίλ συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, της «Α» αριστεράς, του υπολείμματος του ΚΚΕ, ...γεωστατικών «δορυφόρων» της ανανεωτικής αριστεράς που περιστρέφονται ακατάπαυστα γύρω από τον εαυτό τους εδώ και 3-4 δεκαετίες... μέχρι και σωτήρες με λαϊκό και πατριωτικό προκάλυμμα από το γνωστό ακροδεξιό χώρο.
Και δεν είναι μόνο αυτοί. Υπάρχουν οι κληρονόμοι εξ αίματος, οι επίγονοι, οι σώγαμπροι, οι προξενήτρες. Ορέγονται την «Κεντροαριστερά» όλοι όσοι κυρίως «δηλώνουν»... κεντροαριστεροί και τη θέλουν είτε ολόκληρη για να κυβερνήσουν, είτε τεμαχισμένη για να διασωθούν. Το κακό είναι ότι, από τα πεπραγμένα τους, όλοι σχεδόν την «Κεντροαριστερά» της Ιστορίας την υποτιμούν και την αγνοούν...
Αυτό συμβαίνει γιατί άλλοι ήταν εθισμένοι σε μια μοναχική μειοψηφική αυτιστική-αριστερή πορεία, άλλοι υποκριτές και ψευδεπίγραφοι, άλλοι δοτοί και διορισμένοι, άλλοι ετερόφωτοι, άλλοι μπήκαν συγκυριακά στο ασανσέρ της ευκαιρίας... και άλλοι δεν γνώρισαν παρά την αίγλη της διαχείρισης εν λευκώ της εξουσίας (ίσως και έναντι ενός μεριδίου συνενοχής που θεωρούν ότι εύκολα ξεπλένεται).
Την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας λυμαίνονται και διεκδικούν με το δίκαιο του αίματος οι «απόγονοι» του Καραμανλή, πεφωτισμένοι και συμπλεκόμενοι πάνω από την ιερά σινδόνη της ένταξης στην ΕΟΚ. Και επειδή έγιναν πολλοί «γάμοι» από τότε στη μεγάλη ελληνική συντηρητική οικογένεια, χώρο στα στασίδια έχουν και νεοκαραμανλικοί, και Σαμαρικοί, άστεγοι νεοφιλελεύθεροι ή νυν υπουργοί με ποικιλία διαδρομών και προέλευσης, μη αποκλειομένων «εκπλήξεων» που από καιρού εις καιρού ακούγονται από τα ορφανά της πολιτικής που μεγάλωσαν την εποχή του virtual εκσυγχρονισμού. Και όλοι αυτοί επίσης τον ευρωπαϊκό ορίζοντα, στον οποίον ομνύουν, τον υποτιμούν και τον αγνοούν....
Κινητήρια δύναμη της πρότασής τους δεν είναι η «Ευρώπη» αλλά ένα ιδεολογικό πλαίσιο που θεωρεί έδαφος του τη γηραιά Ήπειρο και ευαγγελίζεται ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα που στον πυρήνα του θα απορυθμίσει ακόμη περισσότερο την αγορά, θα υποβαθμίσει τα προβλήματα στον τομέα του περιβάλλοντος, θα αυξήσει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών και θα διαλύσει την ΕΕ στην επόμενη κρίση που αυτό το σύστημα και πάλι θα προκαλέσει.
Χαμένοι στην μετάφραση, πολλοί επιφανείς «μνηστήρες» της Κεντροαριστεράς και της δήθεν ευρωπαϊκής προοπτικής αποτελούν μια κακοφωνία που αναφέρεται στο παρελθόν, και στο μέτρο των επιρροών και των ερεισμάτων τους διαιωνίζουν απλώς το βασικό πολιτικό πρόβλημα. Γιατί δεν συνδέουν το περιεχόμενο των εννοιών αυτών με αξιακά και ιστορικά κοινωνικά και οικονομικά χαρακτηριστικά που έχουν βάθος χρόνου και ταυτόχρονα εξελίσσονται και κυρίως γιατί δεν θέλουν με τίποτα να καταλάβουν ότι το μείζον πρόβλημα δεν είναι σε καμιά περίπτωση αυτό που αφορά την επιβίωσή τους.
Στην ελληνική κοινωνία διαμορφώνεται όμως μια συλλογικότητα που χωρίς τη βαριά κληρονομιά ονομάτων και κομμάτων διαποτίζεται από τα ισχυρά κοινωνικά και οικονομικά χαρακτηρηστικά της υπό διαρκή εξέλιξη ιστορικής Κεντροαριστεράς με ευρωπαϊκό πρόσημο. Πρόκειται για την Κεντροαριστερά που δίνει περιεχόμενο σε αυτό που εννοούμε ως «πρόοδο». Αυτή που εγγυάται όχι μόνο μια δίκαιη ανακατανομή των πόρων και των βαρών αλλά και μια σταθερή πορεία μεταρρυθμίσεων με νόημα και παραγωγική, καινοτόμα, ασφαλή, αειφόρο, ευρωπαϊκή προοπτική.
7°
