“Αισθάνεστε δικαιωμένος;” ρώτησε ο δημοσιογράφος τον Ακη Τσοχατζόπουλο μετά την αποφυλάκισή του επιβεβαιώνοντας ότι η ποιότητα του πολιτικού συστήματος αντανακλά το επίπεδο της συλλογικής κουλτούρας, όπως, συχνά, αποτυπώνεται στις απορίες και στα σχόλια των “διαμεσολαβητών” και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, ίσως, κάποιες φορές, και της πραγματικότητας.
Η μία επιλογή είναι να γελάσεις συνδυάζοντας την ερώτηση με τα κόκκινα γυαλιά-καρδούλες της Βίκυς Σταμάτη και με τις απειλές του πρώην υπουργού ότι θα ξεμπροστιάσει Σημίτη-Παπανδρέου. Η άλλη επιλογή, πιο δύσκολη, είναι να σκεφτείς πως ο Ακης Τσοχατζόπουλος παρά λίγο δεν έγινε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σε μια χώρα στην οποία βρέθηκαν πολλοί που χειροκρότησαν τα σοσιαλιστικά του ζεϊμπέκικα.
Οι φιλελελεύθεροι-μεταρρυθμιστές βρίσκουν την ευκαιρία να πουν, να ποιοι είναι οι επαγγελματίες φίλοι του λαού και τι μπορεί να κρύβει η δημαγωγία. Ταυτίζουν τον Ακη με τον λαϊκισμό και καθαρίζουν γιατί βρίσκουν επιχειρήματα για τη θεωρία κατά την οποία δεν υπάρχει Αριστερά-Δεξιά παρά μόνο η σύγκρουση ανάμεσα στον εκσυγχρονισμό-ορθολογισμό και τον λαϊκισμό-ανορθολογισμό. Τι γίνεται όμως όταν ο λαϊκιστής υπουργός έχει έναν εκσυγχρονιστή πρωθυπουργό πάνω από το κεφάλι του;
Οι δεξιοί κάνουν πως δεν τους αφορά, αφού πρόκειται για πράσινο σκάνδαλο, ξένο προς τα γαλάζια ήθη και έθιμα. Για τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχουν να επικαλούνται το δημόσιο συμφέρον και πάντως θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απολογείται αφού έχει στις τάξεις του τον Α. Κοτσακά, πρώην συνεργάτη του πρώην υπουργού. Και βέβαια δεν νοιάζονται για τη συνέχεια του κράτους των εξοπλισμών ούτε για τη συμμετοχή της δικής τους παράταξης στην καλλιέργεια μιας εθνικής μυθολογίας που ενθαρρύνει τις αδιαφανείς αγορές όπλων.
Οι κεντροαριστεροί-σοσιαλδημοκράτες είναι αμήχανοι και προτιμούν να δείχνουν τους πρώην τσοχατζοπουλικούς που κατέληξαν στον ΣΥΡΙΖΑ ως άλλοθι και ως τεκμήριο της δικής τους καθαρότητας. Το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε πολύ ακριβά το σπίτι της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, τις off shore εταιρείες και τις μίζες για τα εξοπλιστικά. Υποτίθεται ότι πληγώθηκαν, έκλαψαν, αυτομαστιγώθηκαν και τιμωρήθηκαν, όμως η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ειπώθηκε κάτι σοβαρό για τα ΚΥΣΕΑ της εποχής, ούτε κανείς παραδέχτηκε ότι ναι, όλοι ήξεραν, όχι τα πάντα αλλά τα προφανή, όμως η σιωπή και η ανοχή ήταν το αναγκαίο εργαλείο για τη διατήρηση της εξουσίας.
Οι αριστεροί δεν λένε τίποτα αφού έτσι κι αλλιώς κέρδισαν τις εκλογές αξιοποιώντας την οργή για το “παλιό”, ενώ έχουν τον κυνισμό να παίρνουν από το ΠΑΣΟΚ στελέχη με τεχνογνωσία στην πελατειακή ψηφοθηρία και να αντιγράφουν κώδικες ελέγχου του κράτους για κερδίσουν χρόνο “στα πράγματα”.
Αυτό που καθόλου δεν κουβεντιάζεται είναι τι υπάρχει πίσω από τις υπέρογκες αμυντικές δαπάνες, η οικονομική διάσταση του πατριωτισμού, πόσο κοστίζει η στιβαρή απάντηση στις τουρκικές προκλήσεις και τι business στήνονται στο όνομα της εθνικής αξιοπρέπειας και της Ελλάδας που ανήκει στους Ελληνες. Ακόμη και στα χρόνια της χρεοκοπίας δόθηκαν σκληρές μάχες εναντίον των περικοπών στα ιερά εξοπλιστικά, ενώ το κλισέ ότι “η οικονομική αδυναμία δεν φέρνει υποχωρήσει στα εθνικά θέματα” έχει διακομματική αποδοχή και εκφέρεται, διαχρονικά, με συγκρατημένο λυγμό.
Οχι, μια χώρα υπό τον έλεγχο των θεσμικών πιστωτών της δεν είναι ούτε κυρίαρχη ούτε αξιοπρεπής. Και η δημογραφική δυναμική σε συνδυασμό με τα μνημόνια αποκλείει οποιαδήποτε πιθανότητα αποτελεσματικής άμυνας απέναντι στον δύστροπο γείτονα, αν αποφάσιζε να κατασπαράξει ένα κομμάτι μας. Το μόνο που μας σώζει είναι η συμμετοχή στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ μαζί με τις περιφερειακές συμμαχίες και το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τη σταθερότητα και τους υδρογονάνθρακές στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Ομως όλα αυτά ούτε αρέσουν ούτε διευκολύνουν το χορό δισεκατομμυρίων γύρω από τα αεροπλάνα και τα βαπόρια της εθνικής μας ασφάλειας.
Ο Ακης Τσοχατζόπουλος δεν έχει μετανιώσει και δεν υποφέρει από τύψεις. Αισθάνεται θύμα σκευωρίας και αποδιοπομπαίος τράγος της παράταξής του που τον θυσίασε για να ξεπλύνει αμαρτίες δεκαετιών. Τελικά, δεν γλίτωσε ούτε ο ίδιος ούτε το κόμμα του. Αυτοί στο χώμα της εκλογικής συντριβής και αυτός στη φυλακή.
“Αισθάνεστε δικαιωμένος;”. Αυτό σκέφτηκε, αυτό ρώτησε ο δημοσιογράφος της χώρας που παρά λίγο να έχει για πρωθυπουργό τον Ακη Τσοχατζόπουλο, του οποίου ο εσωκομματικός αντίπαλος και έπειτα πολιτικός προϊστάμενος αποφάνθηκε πως “η διαφθορά είναι κοινωνικό φαινόμενο¨.
Η αγέλη διψούσε για αίμα και ο Τσοχατζόπουλος ήταν το τέλειο θήραμα: Ενοχος, αλαζόνας, ανόητος, αμετανόητος. Επρεπε να καταδικαστεί και να φυλακιστεί; Οπωσδήποτε. Αρκεί αυτό για την αυτοκάθαρση και την κάθαρση του πολιτικού συστήματος; Οχι βέβαια. Ξεμπερδέψαμε με το “παλιό”; Αντε καλέ.
19°
