Μάταια θα αναζητούσε κάποιος έστω και δείγµα «αγανακτισµένου» στην Πλατεία. Ακόµη και οι ελάχιστοι «µπαχαλάκηδες» ήταν σκιά του εαυτού τους. Σε άψογη παράταξη το ΠΑΜΕ, σε χαλαρή πορεία τύπου κυριακάτικης ραστώνης οι υπόλοιποι, η «ταξική συνείδηση» ήταν θεαµατικά απούσα από την πατροπαράδοτη τελετή. Λίγες εκατοντάδες µέτρα µακρύτερα, στο µεγάλο ξενοδοχείο της µικρής µας πόλης ρυθµίζονταν οι τελευταίες λεπτοµέρειες της ασφυκτικής συµφωνίας. Ένας κύκλος έκλεινε και ένας άλλος άνοιγε. Η κυβέρνηση της Αριστεράς προµηθευόταν επιτέλους το χρήσιµο διαβατήριο το οποίο την οδηγούσε απευθείας στην «Αυλή των θαυµάτων» της επιχειρησιακής σοσιαλδηµοκρατίας. Οι ίδιοι οι «αριστεροί» κοιτούσαν µε δέος στον καθρέφτη το αποτέλεσµα της µετάλλαξής τους. Τους άρεσε η εικόνα που αντίκριζαν. Το έφεραν από δω, το στρίµωξαν από κει, αλλά τα κατάφεραν. Ο Γιώργος Κυρίτσης, πάλαι ποτέ δηµοσιογράφος και τώρα βουλευτής, το είχε εντοπίσει εδώ και καιρό. «Στην Ελλάδα υπάρχει ένα 30% φτωχών» είχε πει σε ένα πάνελ όταν τα µικρόφωνα είχαν κλείσει. «Αυτό το 30% µας ενδιαφέρει. Το υπόλοιπο όχι» κατέληξε. ∆εν πρόκειται για κυνισµό. Πρόκειται για έναν ψυχρό και πολιτικά ακριβή υπολογισµό.
Η τελευταία τηλεοπτική εµφάνιση του πρωθυπουργού µε συνοµιλητή πολύ γνωστό άνκορµαν και ιδιοκτήτη ΜΜΕ, ήταν όλα τα λεφτά. Ο κ. Τσίπρας, εκνευρισµένος, µάλλον ανασφαλής, επιχειρούσε το πολιτικό σλάλοµ ανάµεσα στον παλιό ιδεολογικό εαυτό του και τη σηµερινή πολιτική εικόνα του. Τι µαραθώνιος και τούτος. Να ξεκινήσεις µε τη συνθηµατολογία της Κάτω Πλατείας και να καταλήξεις σε νέα οριζόντια περικοπή συντάξεων κύριων και επικουρικών χωρίς να ανοίξει µία µύτη. Ούτε για δείγµα. Θέλει µαεστρία να το πετύχεις. Θέλει και υπερβάλλοντα κυνισµό. Τα έβγαλε πέρα όµως. Με το παραπάνω. Ποτέ στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία ένας αριστερός πρωθυπουργός µε ένα αριστερό κόµµα δεν εφάρµοσαν τόσο δεξιά µέτρα και δεν υλοποίησαν τόσο ακραία καπιταλιστικά πρότυπα. Ακόµη και οι ψυχροί συνοµιλητές του, ακόµη και οι κυνικοί τραπεζίτες, οι Οίκοι, τα Funds, του έβγαζαν το καπέλο. Υποκλίνονταν. Οι καθηγητές πολιτικής επιστήµης στα µεγάλα πανεπιστηµιακά κέντρα της Ευρώπης άρχιζαν να σκέπτονται στα σοβαρά να συµπεριλάβουν στη µεταπτυχιακή ύλη το ιδιαίτερο κεφάλαιο µε το γενικό τίτλο «Greek talking and bargaining». Όταν δηλαδή ο στόχος µιας κατ’ όνοµα φιλολαϊκής κυβέρνησης δεν είναι να ικανοποιήσει τους ψηφοφόρους της αλλά να τους κάνει να νοµίζουν ότι ικανοποιούνται. Αυτό λέγεται και «η κορύφωση της απάτης» αλλά στην τρέχουσα πολιτική ορολογία χρησιµοποιείται ο όρος «πολιτικό θέαµα». Είναι δηλαδή η µετάβαση της πολιτικής από την πραγµατικότητα στην κατάσταση Survivor. Το τέλειο προϊόν. Για να πετύχεις τη συνταγή υπάρχει µία προϋπόθεση. Να µη διακατέχεσαι από κανενός είδους ενοχή. Μιλάµε για τον τέλειο, τον ιδανικό homo politicus. Την αυθεντική ερµηνεία του παγωµένου ηγεµόνα.
Την επόµενη ηµέρα η πόλη έµαθε από τους σύγχρονους τελάληδες τα νέα. «Habemus Memorandum» διαλαλούσαν τα digital channels της σύγχρονης ενηµέρωσης. Μόνο που δεν αποκαλείται «νέο µνηµόνιο» αλλά «έντιµη συµφωνία» µετά από «σκληρή διαπραγµάτευση» όπου για πρώτη φορά υπάρχουν και «αντίµετρα». Οι λέξεις χρησιµοποιούνται µε εικονικά νοήµατα, όχι αυτά που η γλώσσα έχει προβλέψει. Ο ηγεµόνας οµιλεί µε virtual περιεχόµενο των όρων. Άλλωστε το ακροατήριό του είναι συγκεκριµένο. Η συλλογική του µνήµη έχει αποστεωθεί. Κινείται στα όρια µεταξύ Κάτω και Πάνω Πλατείας, αυτής της σύγχρονης αρένας ψευδούς συνείδησης. Κατά την ηγετική οµάδα αυτός ο «κοινωνικός χυλός» προσφέρει ικανοποιητική δόση συλλογικού αναισθητικού. Το αναισθητικό προβλέπεται να καλύψει αποτελεσµατικά το 30% της κοινωνίας κατά δικούς τους αριστερούς υπολογισµούς. Στη Γαλλία ο «χυλός» καλύπτει έως και 35-40% µετά από µία περίεργη ιστορικά αλλά απολύτως λογική πολιτικά παρά φύσει σύµπραξη ενός ακροδεξιού και ενός αριστερού λόγου. Στη Βρετανία το ποσοστό έσπασε το κοντέρ. Στην Ουγγαρία τα έχει ισοπεδώσει όλα. Στην Αυστρία κέρδισε το 50% περίπου. Ο σύγχρονος πολιτικός ιός, η µεταµοντέρνα digital πανώλη. Όταν η πολιτική ασκείται µε όρους εικονικής πραγµατικότητας, µε fake επιχειρήµατα, η ∆ηµοκρατία ισοπεδώνεται.
Η χρηµαταγορά αντέδρασε θετικά στα νέα. Η είδηση κυκλοφόρησε τα χαράµατα. «Λευκός καπνός» ανακοίνωσε ο αριστερός επικεφαλής της διαπραγµατευτικής οµάδας. Μέση περικοπή συντάξεων στα 9%, αλλά µε πλαφόν το 18%. Το αφορολόγητο στα 5.681 ευρώ, άρα θα φορολογούνται και οι συντάξεις των 480 ευρώ. Ο κόσµος στις καφετέριες δεν αντέδρασε, λες και δεν έτρεχε τίποτε. Κάτι σαν εκείνη την υγρή ακινησία που προοιωνίζεται τροπική νεροποντή και τη βαριά ατµόσφαιρα την κόβεις µε το µαχαίρι κοντανασαίνοντας. Τώρα αρχίζει ο επόµενος σχεδιασµός, το σύστηµα για να στέκεται όρθιο θέλει και ορθοπεταλιές. Εκλογές, λοιπόν, αλλά πότε; Οι επιτελείς της ηγετικής οµάδας υπολογίζουν τα στατιστικά δεδοµένα, βάζουν σε κουτάκια ηµεροµηνίες, ζυγίζουν τις απώλειες, µετρούν πιθανά κέρδη. Επιτέλους έχουν δουλειά, να στήσουν το σκηνικό µίας νέας εκλογικής αναµέτρησης, µία ολόκληρη περιπέτεια δηλαδή. Οι σύγχρονοι «∆ραγουµάνοι», οι δηµοσκόποι, κάνουν πάρτι ενθαρρυµένοι από την απρόσµενη επιτυχία των γάλλων συναδέλφων. Τέλη του 2017 ή αρχές του 2018; That is the question. Στην άλλη άκρη της Ευρώπης η ακροδεξιά σήκωσε κεφάλι, αποτελεί µέρος πια του συστήµατος, βγάζει γλώσσα, απαιτεί, απειλεί. Εδώ, στη γειτονιά, κάποιοι οραµατίζονται νέο πολεµικό υπερθέαµα στα ∆υτικά Βαλκάνια, άλλος «χυλός» αυτός, αποτελεσµατικός, γονιδιακής προέλευσης. Έµειναν από κανιβαλικά καύσιµα και θέλουν ξανά να τροχίσουν τα τσεκούρια εκεί οι άνθρωποι, Αλβανοί, Σλάβοι που έχουν µάθει µόνο να µισιούνται. Απέναντι το χάος στην ισλαµική του εκδοχή. Η «ζώνη της βαρβαρότητας». Οι χρηµαταγορές αντέδρασαν θετικά στα νέα. Μπορούµε να κοιµόµαστε ήσυχοι.
