Αναζητώντας ηχολήπτη

Ο Καμίνης παρέλαβε τον κακλαμανικό Δήμο της Αθήνας υπερχεωμένο, άκρως κομματικοποιημένο και σχεδόν μη λειτουργικό. Δύο χρόνια και κάτι τώρα κάνει ό,τι μπορεί για να μαζέψει την κατάσταση, αν μαζεύεται. Προτεραιότητες του Δήμου είναι φυσικά το πράσινο, οι παιδικοί σταθμοί, τα σχολεία, η καθαριότητα, τα νεκροταφεία, οι πλάκες των πεζοδρομίων κ.λπ. Δευτερεύων τομέας είναι προφανώς η ενημέρωση και ψυχαγωγία.

Εδώ προεξάρχει ο ιστορικός δημοτικός ραδιοσταθμός «9,84» (ιστορικός γιατί ήταν ο πρώτος που είχε σπάσει το μονοπώλιο της ΕΡΤ, με τσαμπουκά του αείμνηστου Έβερτ προς την τοτινή κυβέρνηση Παπανδρέου). Αντί ο Καμίνης να κλείσει το σταθμό, όπως θα μπορούσε, αποφάσισε να τον κρατήσει και να τον εξυγιάνει. Με τον Καμπύλη επικεφαλής, ο σταθμός πέτυχε τεράστια μείωση των εξόδων του, ιδίως απαλλασσόμενος από τα παχυλά συμβόλαια δημοσιογράφων και άλλων συνεργατών (τα στοιχεία είναι ανεβασμένα στο ίντερνετ, προσιτά σε όλους), βελτίωση της ποιότητας (με πολλές εκπομπές πνεύματος-προβληματισμού, με έμφαση στο βιβλίο, με ψυχαγωγία αισθητικών αξιώσεων κ.λπ.) και αύξηση της ακροαματικότητάς του (κι εδώ, επίσης, τα στοιχεία είναι στο ίντερνετ).

Δημιουργήθηκε έτσι ένας καινούργιος σταθμός με ανθρώπους που δουλεύουν το ψωμί που τρώνε, κι ας είναι οι αμοιβές τους κλάσμα κλάσματος του ό,τι έδινε η παλιά διοίκηση στους προηγούμενους. Ή, αντίθετα, ακριβώς γι’ αυτό: αυτό που το λένε «φιλοτιμία», το λένε «συνείδηση των καταστάσεων», το λένε «όχι καβαλημένο καλάμι», το λένε «επιβεβαίωση της αμοιβής με αληθινή δουλειά», το λένε «μη επανάπαυση», και, για πολλούς, «μη μονιμότητα», «συνεχής αξιολόγηση» και «μέτρηση παραγωγικότητας». Κι όλα αυτά, εδραζόμενα στη σαφή γνώση της πραγματικότητας: ότι ο σταθμός ανά πάσα στιγμή μπορεί να κλείσει, πολύ απλά γιατί άλλοι δημοτικοί τομείς έχουν προτεραιότητα, ενώ λεφτά δεν περισσεύουν.

Μιλάμε επομένως για γιγάντια προσπάθεια εξυγίανσης, στο τέλος της οποίας ο σταθμός δε θα είναι καθόλου ή θα είναι ακόμα λιγότερο ζημιογόνος για τον Δήμο. Μιλάμε για σχεδιασμό που θα μπορούσε να αποτελεί πρότυπο για κάθε δημόσια υπηρεσία. Αλλά δεν φτάνει η μείωση των εξόδων, απαιτείται και αύξηση των εσόδων. Για ένα ραδιοφωνικό σταθμό, αυτό σημαίνει αύξηση διαφημίσεων. Αναμενόμενο για τον «9,84», από τη στιγμή που η ποιότητα και η ακροαματικότητά του ανεβαίνουν.

Αλλά αυτό ενοχλεί πολλούς. Εννοώ, η ανεξάρτητη, ιδιότυπη, ελεύθερη φωνή τού «9,84» ενοχλεί πολλούς. Γιατί ένα μεγάλο μέρος των παραγωγών στο σταθμό συμβαίνει να έχουν δικά τους μυαλά. Να μην είναι εθνικιστές, λαϊκιστές, αντιευρωπαίοι, ψευτοεπαναστάτες, αυτονόητα αντιμνημονιακοί ή φιλοκυβερνητικοί. Να ψάχνουν τα πράγματα, να μη λένε «ο λαός έχει πάντα δίκιο». Να μην υποστηρίζουν κάθε απεργία που ξεσπάει. Να σκέφτονται με το μυαλό τους και όχι με κομματικές ντιρεκτίβες. Να παρακολουθούν, να προβληματίζονται και να τεκμηριώνουν ό,τι λένε. Ιδίως όμως, ας το ξαναπώ, να ξέρουν ότι πρέπει να δουλεύουν για να αμείβονται, ότι προϋπόθεση για τη δουλειά τους είναι να υπάρχει ο σταθμός – κι όχι αντίστροφα.

Αυτός που ενοχλήθηκε περισσότερο φαίνεται πως είναι η ΕΣΗΕΑ (Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών), το επαγγελματικό σωματείο των δημοσιογράφων. Και η οποία ΕΣΗΕΑ, αν και με στελέχη που –υποτίθεται– ξέρουν από ιδιωτικό τομέα, δεν καταλαβαίνει γρυ σε τι κόσμο ζούμε, τι θα πει κρίση. Απαιτεί από τον «9,84» μονιμότητες, ψηλές αμοιβές για όλους, μη απολύσεις, συλλογικές συμβάσεις και ό,τι άλλο της έρθει στο νου. Και κηρύσσει απεργίες και στάσεις εργασίας, άλλοτε μόνο στον «9,84» και άλλοτε σε όλα τα δημόσια-δημοτικά μέσα ενημέρωσης, ενώ ξέρουν πολύ καλά ότι προσλήψεις στο δημόσιο πλέον δεν γίνονται.

Ο σκοπός ολοφάνερος: να αγανακτήσουν οι ακροατές, να μειωθεί η ακροαματικότητα, να μειωθούν τα έσοδα – και τελικά να κλείσει ο σταθμός. Γιατί αυτή τη στιγμή που γράφω, κανείς δεν ξέρει πότε θα σταματήσουν οι στάσεις ή οι απεργίες. Δηλαδή, με το πρόσχημα να κατοχυρωθεί το ένα και το άλλο και το παράλλο, να καταλήξουμε στο να ξαναχρεωθεί κι άλλο και τελικά να σβήσει ο σταθμός. Αυτοί οι ίδιοι οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ δεν ενοχλούνται, φυσικά. Έχουν κατοχυρωμένα για τον εαυτό τους όλα όσα έγραφα πριν. Γιατί όλοι οι (μεγαλο)δημοσιογράφοι με μισθολόγιο έχουν εξαιρεθεί από κάθε μέτρο που έπιασε άλλες κατηγορίες εργαζομένων ή «εργαζομένων». Δεν ξέρουν τι θα πει μπλοκάκι, τι θα πει να πληρώνεις μόνος σου τον ΟΑΕΕ /ΤΕΒΕ, αν τα καταφέρνεις φυσικά. Κάτι σαν υπάλληλοι της Βουλής, αν σας θυμίζει τίποτα.

Από την περασμένη άνοιξη, έχω και γω μια μικρή συμμετοχή στην προσπάθεια τού «9,84», χάρη στην εμπιστοσύνη του Καμπύλη και των συναδέλφων μου στο προϋπάρχον «Φελέκι» του Σαββατοκύριακου. Παίρνω μηνιαία τόσα λίγα χρήματα, που είναι πιθανότατα λιγότερα από τη μέση συνδικαλιστική εισφορά στην ΕΣΗΕΑ. Τόσα λίγα, που οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ ή οι προ Καμίνη/Καμπύλη συνεργάτες του «9,84» ούτε θα γύριζαν να τα κοιτάξουν. Κι όμως, για μένα είναι πολλά. Πάρα πολλά. Και πολύτιμα. Και εννοώ να τα δουλεύω, αφού ο δήμος μού τα δίνει – δηλαδή οι φορολογούμενοι δημότες. Διαφορετικά, κάθε φορά που υποχρεώνομαι να μη δουλέψω, θα έπρεπε να μου αφαιρούνται – ηθικό δίλημμα για το οποίο έχω ξαναγράψει. Κι αν υπάρχει το δικαίωμα στην απεργία, υπάρχει το δικαίωμα στην εργασία. Στα 57 μου, θεωρώ το δεύτερο πολλά καντάρια βαρύτερο. Για λόγους αρχής, όχι μονάχα λόγω προσωπικής φτώχειας.

Κι ακόμα, δεν θυμάμαι να έγινε καμιά συνέλευση στο σταθμό, με το ερώτημα «Να γίνει ή όχι στάση εργασίας / να γίνει ή όχι απεργία». Συνέλευση που να μετέχουν όλοι όσοι δημοσιογραφούν στον 9,84, μέλη και μη μέλη της ΕΣΗΕΑ. Όλες αυτές οι ατέρμονες στάσεις εργασίας και απεργίες κηρύσσονται με «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Αλλά εμένα μ’ ενοχλεί να αποφασίζουν άλλοι για μένα, δίχως να με ρωτάνε. Γι’ αυτό το λόγο, στην επόμενη στάση εργασίας που θα κηρύξει στο σταθμό μας η ΕΣΗΕΑ χωρίς να με/μας ρωτήσει, εγώ προσωπικά δηλώνω από τώρα ότι θέλω να δουλέψω. Υπάρχει ηχολήπτης που να σκέφτεται όπως εγώ, να κάνουμε εκπομπή μαζί;

Δημήτρης Φύσσας

«μπλοκάκιας» και μη μέλος της ΕΣΗΕΑ