Πολιτικά απαράδεκτος ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας

Προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα

Το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης του τρίτου προγράμματος-μνημονίου έγινε με ιδιαίτερα αυστηρούς όρους για την ελληνική πλευρά και με μεγάλη καθυστέρηση, η οποία επηρέασε αρνητικά τις οικονομικές εξελίξεις το τέταρτο τρίμηνο του 2016 και το πρώτο τρίμηνο του 2017.

Παρ’ όλα αυτά το κλείσιμο της αξιολόγησης είναι θετική εξέλιξη γιατί κινδυνεύαμε να μη μπορέσει το ελληνικό Δημόσιο να εκπληρώσει τις τοκοχρεολυτικές του υποχρεώσεις τον Ιούλιο του 2017 και να επιστρέψουμε σε μια κρίση ανάλογη με εκείνη του 2015.

Στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα υπάρχει ένα αίσθημα ανακούφισης με το σκεπτικό ότι αποφύγαμε τα χειρότερα και επιστρέφουμε σε κάποιου είδους ομαλότητα.

Τεράστια απόσταση

Αξιολογώντας τη συμπεριφορά και τις επιλογές του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα, θεωρώ ότι παραμένει πολιτικά απαράδεκτος παρά τη στροφή 180 μοιρών που έχει πραγματοποιήσει η κυβέρνηση στην οικονομική της πολιτική − τουλάχιστον στα χαρτιά.

Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο στο στιλ του κ. Τσίπρα είναι η τεράστια απόσταση μεταξύ κυβερνητικών δηλώσεων και κυβερνητικής πολιτικής. Δεν είναι βέβαια ο ηγέτης ο οποίος εισήγαγε την προκλητική ασυνέπεια στον ελληνικό δημόσιο βίο, αλλά θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός και κυρίως πιο συνεπής για μια σειρά λόγους.

Πρώτον, το έλλειμμα πολιτικής αξιοπιστίας ρίχνει συνεχώς την ποιότητα της Δημοκρατίας μας εφόσον πολλοί πολίτες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι είναι θύματα ενός διαρκούς πολιτικού εμπαιγμού. Δεύτερον, σε συνθήκες μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης οι απαιτήσεις όσων δοκιμάζονται σε καθημερινή βάση είναι μεγαλύτερες από το πολιτικό σύστημα. Τρίτον, ο κ. Τσίπρας ήρθε στην εξουσία σαν ένας νέος πολιτικός που υποτίθεται ότι είχε και το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα. Η συνεχής κοροϊδία, λοιπόν, από αυτόν έχει πιο πικρή γεύση για πολλούς συμπολίτες μας.

Πολιτική μπλόφα

Την ώρα που βγάζει έναν ακόμα λογαριασμό στον ελληνικό λαό, ο κ. Τσίπρας επιμένει στις πολιτικές μπλόφες. Προσπαθεί να πείσει ότι τα πρόσθετα μέτρα ύψους 2% του ΑΕΠ, που αφορούν τις συντάξεις και το αφορολόγητο, όριο είναι δημοσιονομικά ουδέτερα. Επιμένει ότι η κυβέρνησή του διαπραγματεύτηκε σκληρά ενώ το δύσκολο για την ελληνική κοινωνία και την οικονομία αποτέλεσμα των συνεννοήσεων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση απλώς κέρδισε πολιτικό χρόνο ανεβάζοντας κι άλλο το οικονομικό και κοινωνικό κόστος της διαχείρισης της κρίσης. Οι σκληροί διαπραγματευτές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπέγραψαν περισσότερα και από αυτά που τους ζητήθηκαν αρχικά.

Στην αντίληψή τους οι υπογραφές που βάζουν παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία παρά τη μεγάλη δημοσκοπική τους πτώση χωρίς να δεσμεύουν, σε όλες τις περιπτώσεις, την πολιτική τους. Έτσι, υπογράφουν για «πάγωμα» ή και μείωση των δημοσίων δαπανών αλλά μπορεί να τις αυξάνουν, υπογράφουν για πάταξη της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου αλλά ισοπεδώνουν φορολογικά εκατομμύρια μη προνομιούχους συμπολίτες μας, δέχονται μαζικές ιδιωτικοποιήσεις αλλά τις προωθούν επιλεκτικά ανάλογα και με τις παρασκηνιακές συνεννοήσεις.

Η κυβέρνηση επιβάλλει ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα στον ελληνικό λαό το οποίο έχει ήδη επεκταθεί πέρα από το χρονικό όριο του τρίτου προγράμματος-μνημονίου χωρίς να πιστεύει σε αυτό. Δεν έχει αυτό που ονομάζουν στις Βρυξέλλες «ιδιοκτησία του προγράμματος» και κατά συνέπεια δεν μπορεί να πείσει τον ελληνικό λαό για την αναγκαιότητα των θυσιών στις οποίες υποβάλλεται ούτε να δημιουργήσει κλίμα εμπιστοσύνης το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει στην αναπτυξιακή «απογείωση» της οικονομίας.

Όλα γίνονται με έναν υποκριτικό και μίζερο τρόπο με στόχο να εξαργυρώσουν η κυβερνητική ηγεσία, οι βουλευτές και τα στελέχη των δυο κυβερνητικών κομμάτων το πολιτικό λαχείο που τους έφερε στην εξουσία, όποιο κι αν είναι το κόστος για τους πολίτες που είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και για την οικονομία.