Φόνος 6άχρονης: Και ο θυμός δολοφονεί...

Η επικαιρότητα κάνει πάντα τη δουλειά της. Δεν σταματά να δείχνει τα δόντια της, κοφτερά και αδυσώπητα. Ένα τετραπληγικό κοριτσάκι που δολοφονήθηκε από τον διαταραγμένο πατέρα του. Μια οικογένεια με τον Μινώταυρο μέσα στο σπίτι της και μια ακόμα κολασμένη έκρηξη της ζωής που καθημερινά καταφέρνει να κάνει τις πιο σκοτεινές σελίδες της σκανδιναβικής  αστυνομικής λογοτεχνίας να μοιάζουν με μαθητικό ημερολόγιο.

Η μυθοπλασία, είναι αλήθεια, έχει περίεργη σχέση με την πραγματικότητα στο κομμάτι που λέγεται “εγκληματική φύση της ανθρώπινης ψυχής”. Και η καταβύθιση στα έγκατά της δεν είναι εύκολη υπόθεση ούτε για τους ειδικούς. Η εγκληματική καταβόθρα του ανθρώπινου μυαλού είναι από τα πιο σκοτεινά μυστήρια της ανθρωπότητας. Μπροστά σε αυτήν στέκεσαι με το δέος που προκαλεί ο τρόμος, όταν ακινητοποιεί κάθε κύτταρο που συναρμολογεί τη λογική εξήγηση. Αυτή είναι, όσο παράδοξο και αν φαίνεται, η φυσιολογική στάση απέναντι στο ακραίο έγκλημα.

Ένας πατέρας δολοφονεί το ίδιο του το παιδί. Το “προβληματικό” του παιδί. «Πρώτη φορά συνάντησα τόσο ψύχραιμο δολοφόνο. Είχε σκοτώσει την 6χρονη κόρη του και έπαιζε «θέατρο» από τις 9 το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα, όταν και αναγκάστηκε να ομολογήσει υπό το βάρος των ενοχοποιητικών στοιχείων. Όχι μόνο «σκηνοθέτησε» διάρρηξη στο σπίτι του και απαγωγή της κόρης του, αλλά φρόντισε να μην αφήσει και τα αποτυπώματα του, αφού όπως μας είπε άνοιξε τα συρτάρια και τα ντουλάπια για να φανεί αναστατωμένο το σπίτι του, με μία φανέλα». Είναι τα λόγια αστυνομικού που ανέκρινε τον κατηγορούμενο. Αληθή και συνταρακτικά ανεξάρτητα από το εάν η αστυνομική προσέγγιση δεν μπορεί να περιλαμβάνει συμπερασματικές κρίσεις και χαρακτηρισμούς περί “τόσο ψύχραιμου δολοφόνου”. «Επιθυμώ την τιμωρία των δραστών για την κλοπή των αντικειμένων και την απαγωγή της κόρης μου, της οποίας η ζωή πιστεύω πως βρίσκεται σε κίνδυνο», είπε, μεταξύ άλλων, ο πατέρας, προφανώς στο πλαίσιο του “ψευδοαληθινού” σκηνικού που είχε στήσει στο μυαλό του.

Το συγκινησιακό φορτίο είναι εξωφρενικό. Πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να ανοίξουν, όπως και έγινε, συζητήσεις περί θανατικής ποινής και άλλες που πράγματι πηγάζουν από την έκρηξη του θυμικού και της συγκίνησης. Έτσι λειτουργούν τα πράγματα και ιδίως στην εποχή που ο κάθε σκεπτόμενος ή μη, έχει το ιδιωτικό του ομοίωμα μέσου ενημέρωσης. Όμως, οι διαδικτυακοί καφενέδες μπορεί να “δίνουν γραμμή” για τέτοιες συζητήσεις αλλά το ίδιο το γεγονός θα πρέπει να προκαλέσει ένα είδος “δημιουργικής αμηχανίας” ξεκινώντας από μία μίνιμουμ βάση νομικού, αστυνομικού, πολιτισμικού προβληματισμού αλλά και θεωριών περί κοινωνικού κράτους. Που σημαίνει ότι όσο ακραία, αντικοινωνική και αντι-ανθρώπινη είναι η πράξη  δεν θα πρέπει να παρασύρει στη σκέψη περί κατάργησης όποιου υπόβαθρου έχουν κατακτήσει οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες.

Τα έχουμε ξαναδεί στην ελληνική κοινωνία. Υπόθεση Φραντζή 1987, υπόθεση Παπαχρόνη παλαιότερα, αρχές του ‘80. Υπόθεση παιδοκτόνου Δουρή στην Ερμιόνη το 1993. Υπόθεση σατανιστών Παλλήνης το 1992. Απαγωγή και δολοφονία Μαρσελίνο, το 1990. Δολοφονίες και τεμαχισμός τριών ιερόδουλων από τον Αντ. Δαγκλή, το 1995. Υπόθεση Σεχίδη, το 1996: Δολοφονίες και τεμαχισμός πέντε συγγενών του με κομμάτια τους πεταμένα σε χωματερή της Καβάλας αλλά και φυλαγμένα στο ψυγείο του. Υπόθεση βιασμού μιας κοπέλας στην Ξάνθη το 2012 που ο δράστης, μετά τον βιασμό, την περιέλουσε με βενζίνη και την έκαψε ζωντανή. Δολοφονία ενός βρέφους τριών μηνών από την 31 ετών μητέρα του στο Αλεποχώρι Αχαϊας το 2016. Το πτώμα του παιδιού βρέθηκε στην κατάψυξη στο ψυγείο του σπιτιού. Και διάφορα άλλα που απαιτούν ειδικές προσεγγίσεις με ειδικά “εργαλεία” ανάλυσης.

Ναι, να έχουμε άποψη, όσο γρήγορη θέλουμε Αλλά θα πρέπει να έχουμε μιλήσει πρώτα και για κάποια άλλα πράγματα. Π.χ.Τι είδους ζωή έχουν οικογένειες με παιδιά με ειδικές ανάγκες στην Ελλάδα αν δεν είναι οικονομικά εύρωστες ώστε να αγοράζουν ιδιωτικές υπηρεσίες αρωγής; Απεναντίας, τελευταία, διεκόπησαν και κάποιες ελάχιστες κρατικές παροχές προς αυτά τα παιδιά. Ποια κοινωνική δομή είναι αυτή που πείθει έναν άνθρωπο, με διαταραχές όπως ο συγκεκριμένος (προβλήματα κατάθλιψης και αλκοολισμού) να προσφύγει σε αυτήν; Σε ποιο βαθμό μια κοινωνία, όπως η ελληνική που ακόμα δεν φαίνεται να έχει αποφασίσει αν ανήκει στη Δύση ή στην Ανατολή, είναι εκπαιδευμένη να αντιμετωπίζει “φυσιολογικά” και όχι ως “στίγμα” την αναπηρία; Αυτά, ως ένα ελάχιστο δείγμα όλων όσα θα πρέπει να έχουμε κουβεντιάσει πριν μεταμορφωθούμε σε διαπρύσιους κήρυκες μιας εκτός δυτικού πολιτισμού ποινής.

Αυτό που διαπερνά σαν κόκκινη κλωστή όλες αυτές τις υποθέσεις, και την τωρινή, είναι ο γενικόλογος χαρακτηρισμός “διαταραγμένη προσωπικότητα”. Ναι, ισχύει, λένε οι ειδικοί αλλά “κάθε διαταραχή δεν είναι ίδια”. Και αυτό ισχύει. Και είναι απολύτως δικαιολογημένες όλες οι αντιδράσεις. Ανθρώπινα πράγματα είναι αυτά. Και να θες να εκτελεστεί με συνοπτικές διαδικασίες ο πατέρας - δολοφόνος. Και να μην έχεις πρόβλημα να είσαι εσύ αυτός που θα πατήσει τη σκανδάλη. Απολύτως φυσιολογικά, αρκεί να μη γίνονται νόμοι. Να μην καταργείται η έννοια του “πλήρους συλλογισμού” στη διαδικασία της κρίσης. Η “ψυχική γλώσσα” έχει τους δικούς της κώδικες, στέλνει τα δικά της μηνύματα. Αλλά, κατά βάθος, οφείλει τη δημιουργία και τον συγχρονισμό της σε αυτήν ακριβώς τη φρικτή βία που κατά καιρούς συγκλονίζει. Η δουλειά του νόμου είναι άλλη και κυρίως να σκέφτεται χωρίς να υπολογίζει τις ορέξεις της κοινωνίας. Κάτι που (πρέπει να) ισχύει και στην πολιτική. Γιατί, νόμος, είναι και αυτό, αν κυριεύουν οι συλλογικές θυμικές συμπεριφορές, στο τέλος αντιγράφουν αυτό που θέλουν να καταγγείλουν: Σκοτώνουν τα παιδιά τους…