Ώρες-ώρες, ειλικρινά, σας ζηλεύω

Ώρες-ώρες, ειλικρινά, σας ζηλεύω.

Είδα χτες τον Πάνο Χαρίτο στην ΕΡΤ να κλείνει το μάτι στον αντιευρωπαϊσμό και τη μισοδημοκρατία (άλλο είδος αυτό, σε εκλεκτική συγγένεια με την αμεσοδημοκρατία) λέγοντας ούτε λίγο ούτε πολύ πως όταν έχεις Μνημόνιο δεν έχει καμιά σημασία ποιος κυβερνά, και τον Σταύρο Θεοδωράκη να μην του αλλάζει τα φώτα, αλλά να λέει χλιαρότητες, γενικότητες, τίποτε για το πάπλωμα. Και μπράβο του, γιατί μπορεί!

Σήμερα θαύμασα τη Φώφη να μας λέει για τις έγνοιες που την ταλανίζουν. Η γυναίκα έχει σε απόλυτη προτεραιότητα την κομματική της επιβίωση και επειδή είναι και χουβαρντού θα σώσει και το παρεάκι. Και μπράβο της, γιατί μπορεί!

Και η μέρα κλείνει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που αντί να έχει την κυβέρνηση σε στενό μαρκάρισμα αναδεικνύοντας τα μείζονα τα οποία μας καίνε κιόλας, προτίμησε να πάει βόλτα στο παπαδαριό. Εμένα πάντως δε με φρίκαραν τα περί συνταγματικής αναθεώρησης, αλλά το «Στον πολιτικό λόγο της ΝΔ η έννοια της αλληλεγγύης θα βρει κεντρική θέση και προσβλέπω σε μια εξαιρετικά στενή και εποικοδομητική σχέση με την Εκκλησία της Ελλάδος». Μπράβο του, γιατί μπορεί!

Το κοινωνικό κράτος είναι δουλειά της πολιτείας, όχι της εκκλησίας. Επί ΣΥΡΙΖΑ, η κοινωνική πολιτική παραχωρήθηκε σχεδόν εξολοκλήρου στην εκκλησία – αυτό ισχυροποιεί τη δύναμή της. Θα περίμενα από τον εν αναμονή πρωθυπουργό να πει ότι εξαίρει την Εκκλησία για το φιλανθρωπικό της έργο, αλλά επειδή αυτό είναι δουλειά του κράτους, δε θα επιτρέψει να μετατραπεί το κοινωνικό κράτος σε φιλανθρωπία, αλλά θα κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για να ασκηθεί επιτέλους σοβαρά και υπεύθυνα η κοινωνική πολιτική και η Εκκλησία, ας βοηθά όποιους θέλει.

Δεν το έκανε όμως, τουναντίον είπε ότι προσβλέπει στη συνεργασία της Εκκλησίας και το έβαλε στην ίδια πρόταση με την αλληλεγγύη και μετά την αναφορά στο κοινωνικό της έργο. Όχι, δεν πρέπει ένας πρωθυπουργός να καταδέχεται να παραχωρείται το κοινωνικό κράτος στους παπάδες, γιατί εκείνοι βοηθούν τους πιστούς, όχι τους πολίτες. Και αυτές οι δύο έννοιες έχουν τεράστια διαφορά.

Αν είμαστε στο κατώφλι της ανθρωπιστικής κρίσης, να μας το πει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αν είναι σε θέση να ξέρει ότι όταν εκλεγεί πρωθυπουργός η Πολιτεία δε θα μπορεί να παρέχει ούτε επίδομα αναπηρίας, να μας το πει. Δεν πρέπει να ξέρουμε;

Φτάνει πια με τα Kinder-έκπληξη μετά τις εκλογές.

Παλεύω μέσα μου ώστε να συνεχίσω να έχω απαιτήσεις από τα κόμματα και να μην παραδοθώ στο δίλημμα «κολυμπάμε στα σκατά, τίνος μυρίζουν λιγότερο;»Παλεύω μέσα μου ώστε να συνεχίσω να έχω απαιτήσεις από τα κόμματα και να μην παραδοθώ στο δίλημμα «κολυμπάμε στα σκατά, τίνος μυρίζουν λιγότερο;» γιατί ξέρω ότι αυτό δίνει επιχειρήματα στους ντελάληδες της μισοδημοκρατίας κι εγώ είμαι της δημοκρατίας σκέτο. Αλλά βοηθήστε, βρε πουλάκια μου κι εσείς λιγάκι! Μη μας αφήνετε με μόνη ελπίδα το διαβατήριο!

Πέντε κουβέντες, σοβαρά και μετρημένα, μπορείτε να πείτε; Πού στο διάολο θα πάμε και πότε θα επιστρέψουμε από εκεί μπορούμε να μάθουμε;

Σεβαστείτε το στρες και τον αγώνα μας επιτέλους! Με νύχια και με δόντια παλεύουμε να κρατηθούμε ζωντανοί, πέντε κουβέντες ξηγημένες δεν αξίζουμε;

Αλλά είπα – σας ζηλεύω. 

Φαίνεται ότι έχω κάνει τραγικό λάθος και κρίση υπάρχει μόνο στο σπίτι μου.