Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, επιτρέψτε μου να ξεκινήσω διευκρινίζοντας πως ο τίτλος του σημερινού κειμένου δεν είναι ειρωνικός, δεν είναι σαρκαστικός και δεν θα συνοδευτεί από μια προσπάθεια να αποδείξω το πόσο λίγο φταίνε κάποιοι συνάδελφοι για την κωμικοτραγική κατάσταση χάρη στην οποία η χώρα έχει γίνει ο διασκεδαστής του πλανήτη. Στην πραγματικότητα προσπάθησα να βρω μια φράση που να μιλάει καθάρα και χωρίς κορδελάκια για το προφανές: τις καταστροφικές συνέπειες της δράσης κάποιων συνανθρώπων μας, τους οποίους έχουμε τη χαρά να απολαμβάνουμε στις τηλεοράσεις και να ακούμε στα ραδιόφωνά μας. Θα έλεγα και να διαβάζουμε, αλλά οι περισσότεροι από τους δημοσιογράφους στους οποίους αναφέρομαι δεν έχουν ασχοληθεί ιδιαίτερα με τον γραπτό λόγο. Ίσως επειδή αυτός είναι κάπως πιο δύσκολος καθώς απαιτεί γνώση γραφής και ανάγνωσης, τόσο από τον δημοσιογράφο όσο και από το κοινό του.
Νομίζω πως είναι κοινός τόπος για τους περισσότερους από εσάς (για όσους είστε ενήλικοι τουλάχιστον) πως οι ανένδοτοι αντιμνημονιακοί αγώνες, τα Ζάππεια, οι ΔΕΘ, τα κινήματα των ανθρώπων που δεν ήθελαν να πληρώσουν γιατί δεν είναι τίποτα κορόιδα, τα βροντερά ΟΧΙ, και γενικά όλος αυτός ο συρφετός τσάμπα μαγκιάς, ψεμάτων και κοινωνικοπολιτικής ανωριμότητας ενδεχομένως να έχει συνέπειες πολύ πιο καταστροφικές απ' όσες η ίδια η κρίση. Και όλοι (ακόμα και οι ανήλικοι) φαντάζομαι οτι θυμάστε καλά ποιοι ήταν −και ποιοι εξακολουθούν να είναι− οι κήρυκες αυτής της καταστροφικής στάσης.
Ναι ναι, ήταν και οι πολιτικοί... Μόνο που οι περισσότεροι από τους πολιτικούς που λαΐκισαν, κορόιδεψαν και μετά ανέλαβαν να διαχειριστούν την κρίση είναι ήδη (κι αν όχι, σύντομα θα βρεθούν) στα αζήτητα. Αντιθέτως, οι δημοσιογράφοι που διαφήμισαν τους πολιτικούς αυτούς, οι δημοσιογράφοι που κρεμάστηκαν από τα χείλη τους και καλούσαν και το κοινό να κρεμαστεί μαζί τους, ζουν και βασιλεύουν και τον κόσμο κοροϊδεύουν με την ίδια άνεση και επιτυχία που το έκαναν πάντα.
Ο Βαρουφάκης, αυτός ο τύπος με την άρρωστη μανία του να καταστρέψει μια χώρα μόνο και μόνο για να δει τι θα συμβεί, ήταν ένας παντελώς άγνωστος νάρκισσος μέχρι που κάποιοι δημοσιογράφοι αποφάσισαν να του δώσουν χώρο και χρόνο χωρίς να έχουν καμία διάθεση ή ικανότητα για αντίλογο. Ο Αρτέμης ο Σώρρας θα είχε σώσει πολύ λιγότερους συμπολίτες μας από τα χρέη αν δεν ανάλαμβανε να τον διαφημίσει πρωϊνή «ενημερωτική» εκπομπή, δήθεν «για να θέσει ερωτήματα». Ο Αλέκσης και η χαρούμενη παρέα του (και η τωρινή και η προηγούμενη) δεν θα είχαν την ίδια άνεση στο ψέμα και την ηρωϊκή παπαρολογία αν οι δημοσιογράφοι που τους καλούσαν (και τους καλούν) στις εκπομπές τους δεν λειτουργούσαν σαν (σε κάποιες περιπτώσεις και «ως») υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων. Οι ελάχιστες προσπάθειες εκσυγχρονισμού και μεταρρυθμίσεων, που απρόθυμα αποπειράθηκαν οι χαρούμενες παρέες αυτών που προηγήθηκαν του Αλέκση, μπορεί κάτι να είχαν πετύχει αν στην πρώτη γραμμή της ανυποχώρητης αντίστασης δεν ήταν εκείνοι οι δημοσιογράφοι που αντιμετωπίζουν τη διαμαρτυρία όπως η Βασίλω αντιμετωπίζει τον γάμο και τη χαρά.
Δημοσιογράφοι ήταν αυτοί που έβγαζαν πύρινους αντιστασιακούς λόγους και χειροκροτούσαν όσους τους ακολουθούσαν στον χυδαίο (και εξαιρετικά επικερδή) αγώνα τους, δημοσιογράφοι ήταν αυτοί που έσκιζαν και σοδόμιζαν μνημόνια και πολεμούσαν το ευρώ με την άνεση του ανθρώπου που έχει τα δικά του χρήματα σε ασφαλείς αλλοδαπές αγκαλιές. Δημοσιογράφοι ήταν αυτοί που πρώτοι σήκωσαν τα σημαιάκια των πανηγυρισμών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και οι ίδιοι ήταν που έριξαν τα πρώτα σκληρά αναθέματα όταν κατάλαβαν ότι ο άνεμος αλλάζει. Δημοσιογράφοι ήταν και είναι αυτοί που έδωσαν και δίνουν φωνή σε σίριαλ κίλερ σαν τον Κουφοντίνα και δημοσιογράφοι είναι αυτοί που διαφημίζουν τις δραστηριότητες της Χρυσής της Αυγής, δήθεν για να τις καταγγείλουν. Δημοσιογράφοι είναι αυτοί που μπέρδεψαν την ενημέρωση με τη σφιγμένη γροθιά ή το ανέμισμα της σημαίας. Δημοσιογράφοι είναι αυτοί που αρνήθηκαν και ακόμα αρνούνται να κάνουν τη δουλειά που ισχυρίζονται πως κάνουν: Να εξηγούν πότε αυτό που βγαίνει από το στόμα των πολιτικών είναι λόγος που στέκει και πότε είναι εμετός, να ενδιαφέρονται περισσότερο για την αλήθεια και λιγότερο για την ικανοποίηση του κοινού τους και να γίνουν περισσότερο δημοσιογράφοι και λιγότερο ποπ τραγουδίστριες.
Δεν χρειάζεται να σας τους θυμίσω και να σας πω ποιοι είναι. Μια μικρή εμπειρία να έχει κανείς από πρωινή τηλεόραση και πρωϊνό ραδιόφωνο, τους ξέρει. Γιατί όλοι είναι ακόμα εκεί. Στις θέσεις τους. Έτοιμοι να «αντισταθούν», έτοιμοι να πουλήσουν πατριωτισμό, έτοιμοι να διαμαρτυρηθούν ή να πουν το «ναι μεν αλλά» τους σε οτιδήποτε πάει να φέρει μια αλλαγή προς το καλύτερο. Έτοιμοι να ξεσηκωθούν υπέρ οποιασδήποτε ανοησίας θέλει να συντηρήσει τον ελληνικό βούρκο και εναντίον οποιασδήποτε ιδέας μπορεί να κάνει τη ζωή λίγο καλύτερη. Αμετανόητοι. Όπως και το κοινό τους. Το κοινό τους που, τώρα που το σκέφτομαι, αξίζει ένα ακόμα μεγαλύτερο μπράβο από αυτούς. Και μπράβο του, λοιπόν.
16°
