Η οικονομική και κοινωνική κρίση, τα μνημόνια και όλα τα συναφή παρακολουθήματά τους έχουν μονοπωλήσει τα τελευταία 8 χρόνια την πολιτική συζήτηση και το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Ήλθαν όμως οι τελευταίες εξελίξεις στην Τουρκία να μας υπενθυμίσουν ότι υπάρχουν και άλλα ζητήματα, ίσως πολύ σοβαρότερα από αυτά με τα οποία αρμόδιοι και αναρμόδιοι ασχολούμαστε από το 2009.
Βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα σε κρίσιμη κατάσταση, με την οικονομία διαλυμένη και την κοινωνία σε πλήρη σύγχυση και απόγνωση, παγιδευμένη σε ασύστολα ψεύδη, δημαγωγίες και συνθηματολογίες. Όλα αυτά με ένα αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα που όχι μόνον αδυνατεί να δώσει λύσεις αλλά συνεχώς προσθέτει νέα προβλήματα στα ήδη υπάρχοντα.
Σε αυτές τις συνθήκες, τις δυσμενέστερες από το 1974 μετά την κατάρρευση της χούντας, είμαστε αντιμέτωποι με την ακραία επιθετικότητα της Τουρκίας και τον απρόβλεπτο, ασυγκράτητο και γι' αυτό εξαιρετικά επικίνδυνο Ταγίπ Ερντογάν. Έναν Ερντογάν ακόμη πιο απρόβλεπτο και επικίνδυνο μετά την οριακή επικράτησή του στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής. Έναν Ερντογάν η ρητορική του οποίου εναντίον της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης γενικότερα είναι πρωτοφανής στη σύγχρονη εποχή. Έναν Ερντογάν που κρατάει και απειλεί όλη την Ευρώπη με το προσφυγικό. Και έναν Ερντογάν που θέτει σε αμφισβήτηση τη Συνθήκη της Λωζάνης και απειλεί την Ελλάδα, εγείροντας πρωτοφανείς διεκδικήσεις στο Αιγαίο.
Οι συνεχείς παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και των θαλάσσιων συνόρων αποτελούν την ορατή μόνο πλευρά του παγόβουνου. Γιατί πίσω από τις προκλήσεις αυτές βρίσκεται το ευρύτερο σχέδιο και η φιλοδοξία της Τουρκίας να αποτελέσει την τοπική υπερδύναμη της περιοχής και την ηγέτιδα χώρα του μουσουλμανικού κόσμου, δορυφοροποιώντας τις εμπλεκόμενες γειτονικές χώρες. Και αυτά δεν είναι σημερινά εφευρήματα του Ερντογάν και του νεο-οθωμανικού επεκτατισμού. Γιατί το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων της Τουρκίας συντάσσεται με αυτές τις αντιλήψεις. Χαρακτηριστικό επ' αυτού είναι το γεγονός ότι οι Κεμαλιστές αντίπαλοί του καταγγέλλουν τον Ερντογάν για ενδοτισμό έναντι της Ελλάδας και πλειοδοτούν σε διεκδικήσεις ελληνικών νησιών και νησίδων, που και επισήμως εντάσσουν σε «γκρίζες ζώνες».
Σύμφωνα με την έως σήμερα πάγια τακτική της, η Τουρκία δεν πρόκειται να κηρύξει πόλεμο εναντίον της Ελλάδας. Αλλά θα συνεχίσει και θα εντείνει τις προκλήσεις ώστε να αναγκάσει την Ελλάδα να αντιδράσει όταν ξεπεραστεί κάθε όριο ανοχής, και έτσι να την εμφανίσει ως επιτιθέμενη.
Έχουμε με την Τουρκία εκτεταμένα σύνορα στη Θράκη, εκεί δε βρίσκεται και η μουσουλμανική μειονότητα. Έχουμε νησιά που απέχουν ελάχιστα μίλια από την Τουρκία και μπορούν να τα χτυπήσουν ακόμη και από τις ακτές της. Και οι γεωγραφικές συνθήκες δεν δίνουν ανάλογα στρατιωτικά πλεονεκτήματα στην Ελλάδα. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας ότι ο αντικειμενικός στόχος κάθε σύγχρονου πολέμου είναι να καταλάβεις εδάφη του αντιπάλου και κατόπιν να τον σύρεις σε διαπραγμάτευση, όπου θα επιβάλεις από θέση ισχύος τους όρους σου, γίνεται σαφές το μέγεθος του κινδύνου που συνιστά σήμερα για την Ελλάδα η τουρκική απειλή.
Βρίσκονται σήμερα η Ευρώπη και ειδικότερα η Ελλάδα αντιμέτωπες με έναν αδίστακτο, εξαγριωμένο και εξαχρειωμένο Ερντογάν, που κανείς δεν γνωρίζει έως πού θα φτάσει και ποια θα είναι τα αμέσως επόμενα βήματά του. Αλλά το μεγάλο πλεονέκτημα της χώρας μας, μέσα σε αυτές τις πρωτοφανώς άγριες συνθήκες, είναι οι διεθνείς της συσχετισμοί και η θέση της στον πυρήνα της Ευρώπης. Ακριβώς δε αυτό είναι το πεδίο που η Ελλάδα πλεονεκτεί συντριπτικά έναντι της Τουρκίας.
Με τους πόλεμους στην Ανατολή και τον ανακόλουθο και απρόβλεπτο Ερντογάν στη μέση, η Ελλάδα είναι για την Αμερική ένας πολύτιμος σύμμαχος. Με τον ανακόλουθο και απρόβλεπτο Ερντογάν να απειλεί ότι θα εξαπολύσει εκατομμύρια προσφύγων προς τη Δύση, η Ελλάδα είναι για την Ευρώπη ένα αναντικατάστατο προπύργιο για τη διαχείριση κρίσεων αυτού του είδους.
Αυτά ακριβώς είναι τα δεδομένα που πρέπει να αξιοποιηθούν από την Ελλάδα και που με τους κατάλληλους χειρισμούς μπορεί να αποτελέσουν την καλύτερη ασπίδα έναντι του τουρκικού επεκτατισμού. Γιατί εδώ, στο διεθνοπολιτικό πλαίσιο, βρίσκεται η υπεροπλία της Ελλάδας έναντι του Ερντογάν.
Αποδεικνύουν οι αυτονόητες αυτές αλήθειες το μέγεθος της ανευθυνότητας και της ανοησίας όσων −για εσωτερική κατανάλωση− ιδιοτελώς υποδαυλίζουν τον αντιευρωπαϊσμό, που υπάρχει σε μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού λόγω της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων. Γιατί ασυγχώρητα παραβλέπουν κάτι απλό: Οι χώρες αργά ή γρήγορα συνέρχονται από οικονομικές καταστροφές και συνεχίζουν ομαλά την πορεία τους. Αλλά από εθνικές καταστροφές καμία χώρα δεν έχει συνέλθει. Αψευδής μάρτυς αυτού η Κύπρος.
3°
