Τελικά ο Σκουρλέτης έχει πάντα δίκιο. Το ομολόγησε ο άνθρωπος στην Ηλιούπολη. «Ξέραμε, δεν ξέραμε (;) ότι μπορεί να χρειαστεί και τέταρτο μνημόνιο» είπε σιβυλλικά. Οι άλλοι κατάλαβαν. Λίγες ημέρες μετά στην Κεντρική Επιτροπή ο Φίλης ξαναπήρε το όπλο του. Ζήτησε με άλλους 12 εκλογές. Δεν επέμεινε, όμως. Προφανώς γιατί ο κύβος είχε ριφθεί και μάλιστα με τη σφραγίδα της ανελέητης πολιτικής άλγεβρας. Ναι. Το Σύμπαν, ολόκληρο το Σύμπαν τελικά, συνωμοτεί.
Στην καστροπολιτεία των Ιωαννιτών Ιπποτών παίχτηκε η κομβική, για την πλοκή του δράματος, πράξη. Η «Συμφωνία» με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγούσε σε δύο ασφαλή συμπεράσματα. α) Πάμε για εκλογές το φθινόπωρο του 2017, μετά τις εκλογές στη Γερμανία ή εντός του 1ου τριμήνου του 2018. β) Η επόμενη κυβέρνηση θα κληθεί να διαχειριστεί την παραχώρηση ενός 4ου μνημονίου με τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος, δηλαδή εντός του θέρους του 2018. Εξηγούμε.
Α) Κανείς δεν προσφεύγει σε εκλογές μετά από μία δραματική και νέα περικοπή συντάξεων όταν η μείωσή τους και με τα νέα μέτρα θα έχει φθάσει το 65% από το 2010 έως και το 2019. Κανείς δεν προσφεύγει στην κάλπη όταν έχει προαναγγείλει μείωση αφορολόγητου στις 5.900 ευρώ για τον άγαμο (άγαμη) το 2020. Αυτό σημαίνει πως περικόπτεται περίπου ενάμιση μισθός το έτος. Το πολιτικό κόστος είναι εξαιρετικά δυσβάστακτο για μία κυβέρνηση. Όταν μάλιστα αυτή η κυβέρνηση έχει εκλεγεί το 2015 δύο φορές με μία καθολική κυριαρχία επί της ψήφου των νέων ανθρώπων και μία σχετική αλλά κομβική επιρροή στη δεξαμενή ψηφοφόρων των συνταξιούχων, που τους «δανείστηκε» τρις από τη Δεξιά. Στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις και στο Δημοψήφισμα.
Β) Η ελληνική οικονομία δεν θα τα καταφέρει να εξέλθει στις αγορές το 2018. Αφενός διότι η τακτική του Μαξίμου αποστέωσε την Οικονομία το πρώτο τρίμηνο του 2017. Αφετέρου διότι τα αποτελέσματα του 2016 καταδεικνύουν πως η συσσώρευση πλεονάσματος ύψους 7,2 δις οφείλεται αποκλειστικά στις καταβολές φόρου και στην παύση πληρωμών του κράτους προς τον ιδιωτικό τομέα. Καθόλου ανάπτυξη, μείωση κατά 10% των επενδύσεων. Αυτή είναι η εικόνα.
Για το 2017 οι προβλέψεις είναι απόλυτα δυσοίωνες. Από την 15η Δεκεμβρίου έως την 31η Μαρτίου δεν εντοπίστηκε ούτε μία επένδυση στην ελληνική οικονομία σύμφωνα με τον επίσημο και αρμόδιο φορέα του Υπουργείου Οικονομικών.
Μία ματιά στον Δείκτη Λιανικής θα έπειθε πως η καταναλωτική πίστη εκμηδενίστηκε κατά το 1ο τρίμηνο του τρέχοντος έτους. Άλλη μία ματιά στο δείκτη τρεχουσών συναλλαγών θα επιβεβαίωνε την παθολογικά εμμονική μείωση των εξαγωγών.
Ο μόνος δείκτης που κατά το 2017 αναμένεται να καταδείξει σημαντική αύξηση θα είναι αυτός της τουριστικής βιομηχανίας εν τω συνόλω της.
Συμπέρασμα. Τα αποτελέσματα του 2017 δεν θα επιτρέψουν στην ελληνική οικονομία να διακινδυνεύσει έξοδο στις αγορές για δανειοδότηση και μάλιστα φθηνή. Αντιθέτως θα καταστεί σαφές πως θα προκριθεί εκ των πραγμάτων η προσφυγή στη φτηνή δανειοδότηση από τις ίδιες πηγές από τις οποίες δανείζεται η χώρα από το 2010. Ήτοι 4ο μνημόνιο.
Η πρόσκαιρη ευφορία που θα προκαλέσει το εισόδημα από τον τουρισμό καθορίζει και τα όρια εντός των οποίων θα διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές. Ήτοι από τον Νοέμβριο του 2017 έως τον Μάρτιο του 2018. Το σημερινό Μαξίμου αντιλαμβάνεται πως δεν είναι σε θέση να προσφύγει στις κάλπες ενώ θα αρχίσει το παζάρι για το 4ο Μνημόνιο (Μάιος - Ιούνιος του 2018).
Ο Σκουρλέτης ήταν και είναι άνθρωπος της ηγεσίας. Καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Προφανώς λοιπόν και αποδέχεται το ρόλο του «λαγού» για το καλό του κόμματος… και της ηγεσίας. Η αποστροφή του για τη ΔΕΗ, τους «στημένους» διαγωνισμούς, το «πλιάτσικο» της περιουσίας της επιχείρησης και το «πάρτι» με τα άνομα «συμφέροντα» δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία ενδελεχής χαρτογράφηση του τρόπου που θα κινηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά και μετεκλογικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το Μαξίμου δεν θα μπορούσαν να αντέξουν στην πώληση (έστω προοπτικά) του 40% της μεγαλύτερης κρατικής επιχείρησης της χώρας. Θα έβαζε απέναντί της τη ΓΕΝΟΠ και τις εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους οι οποίοι άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο εξαρτώνται από το «Τέρας» της ελληνικής οικονομίας. Ακόμη και αν όλα πήγαιναν καλά ως προς το σχεδιασμό της πώλησης του 40%, στην πράξη δεν θα κατέληγε καμία διαδικασία. Οι δανειστές από τον Σεπτέμβριο το 2017 θα απαιτούσαν πρόοδο. Το Μαξίμου θα έπαιζε τις καθυστερήσεις. Σύνολο χρονικού τράτου περίπου ένα εξάμηνο. Κανείς δεν πάει σε εκλογές με αντίπαλο την Κοζάνη, την Πτολεμαΐδα, τη Μεγαλόπολη και το Καστράκι. Α ναι... Και τη Χαλκοκονδύλη.
Τούτων λεχθέντων μύρια έπονται. Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να αποδεχθεί τη συμφωνία της Μάλτας δεν ήταν εύκολη. Θα έπρεπε να ανατρέψει τους σχεδιασμούς για τη διεξαγωγή των εκλογών το 2019. Θα αποδεχόταν πως δεν διαθέτει χρόνο να επεξεργαστεί τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών και πιθανώς, πολύ πιθανώς, να προσεγγίσει ένα νέο σύμμαχο. Τον Σουλτς, επί παραδείγματι, που τόσο λατρεύει ο αντιπρόεδρός του, ο κ. Δραγασάκης. Δεν θα διέθετε την άνεση να επιχειρήσει μία πολιτική συνεύρεση με τον Μακρόν αφού οι φίλιες δυνάμεις της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας θα είχαν ακυρωθεί από τις γαλλικές κάλπες. Δεν θα διαφαινόταν αρκετός χώρος για την περαιτέρω διαμόρφωση του πλαισίου συνεννόησης με τους Αμερικανούς και τον «τόσο συμπαθή» Ντόναλντ Τραμπ στα μάτια του Μαξίμου και του «καμ(μ)ένου» μηχανισμού του Παραμαξίμου. Όλα τα σχέδια και τόσες ώρες κατανάλωσης τακτικιστικής φαιάς ουσίας θα πήγαιναν χαράμι. Αλλά, βλέπετε, η καμπάνα χτύπησε τρις και ο αντίλαλός της ξεκούφανε τους αναλυτές. Το double score στις δημοσκοπήσεις δεν μπορεί, δεν θα μπορούσε να αγνοηθεί.
