Kάπου υπάρχει ένας μπούσουλας για να γράφεις αυτά τα κομμάτια. Βαριέμαι να ψάξω να τον βρω. Νομίζω ότι ξεκινάς με ένα κοριτσάκι. Μαύρο κατά προτίμηση. Λες ότι πηγαίνει στην έκτη Δημοτικού κάπου στους Αμπελόκηπους – η γειτονιά δεν πρέπει να είναι γκέτο. Την 25η Μαρτίου, όταν σέρνει το χορό του Ζαλόγγου ντυμένο Σουλιώτισσα, δακρύζει. Μετά θα πεις ότι το κοριτσάκι παίζει με ένα αγοράκι από την Ανατολική Ευρώπη. Δώσε και ονόματα, δεν σε ελέγχει κανείς. Φώναξε το κοριτσάκι Σίλβια και το αγόρι Ιγκόρ – μια χαρά είναι. Τι ενώνει αυτά τα παιδιά; Η κοινή γλώσσα, η παιδεία, ο Χατζηγιάννης και η αγάπη για τα Goody’s. Πατρίδα δεν είναι όλα αυτά; Και όσο τα παιδιά μασουλάνε cheeseburger, εσύ σερβίρεις στους μεγάλους μία ωραία συγκινητική ιστορία που καταγγέλλει την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για την ιθαγένεια. Αν μάλιστα πεις κάτι για τα δακρυσμένα μάτια του κοριτσιού, μέχρι που οργανώνεις και συγκέντρωση στα Προπύλαια. Δεν φταις, αλλά είναι βλακώδες.
Παίρνεις θέση στην κερκίδα που παρακολουθεί τα στοιχειώδη περί νομίμων και ανθρωπίνων δικαιωμάτων να γίνονται μεζές στα θηρία μίας εμφυλιοπολεμικής αρένας. Δεν νομίζω ότι είναι η ιδέα μου, θα το προσέξατε και εσείς: η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που καταργεί το νόμο Ραγκούση, δεν προκάλεσε τις αναμενόμενες αντιδράσεις. Σε άλλη εποχή ο ΣΥΡΙΖΑ θα διοργάνωνε συμβολική εγγραφή μεταναστών ως κομματικά μέλη. Με γλέντια σε στέκια μεταναστών, συλλογικές κουζίνες και αφίσες που να θυμίζουν ότι όλοι είμαστε μετανάστες. Δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά, μια προσχηματική ανακοίνωση έβγαλε και αποσύρθηκε. Η ΔΗΜΑΡ, εντάξει, φάνηκε σχετικά συνεπής: είπε αυτό που δείχνει πολιτικά ορθό και λίγο πιο κόκκινο από το ροζ. Αντιθέτως το ΠΑΣΟΚ δεν έβαλε καμιά μεγάλη φωνή, τα προσχήματα τήρησε. Βγήκε μόνο ο ΓΑΠ να μιλήσει για τους μετανάστες – ίσως και λόγω εμπειρίας. Λίγους μετανάστες έχει δημιουργήσει ο ΓΑΠ; Τέλος πάντων, μη ξεφεύγουμε.
Η ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας γνωμοδότησε, κατά πλειοψηφία, ότι ο νόμος Ραγκούση για την ιθαγένεια ελέγχεται ως προς τη συνταγματικότητά του. Ας αφήσουμε στην άκρη ότι το Συμβούλιο σπεύδει ουσιαστικά να υλοποιήσει προεκλογική δέσμευση της Νέας Δημοκρατίας. Ας παραβλέψουμε τις χαρούλες της Χρυσής Αυγής και τα χαμόγελα από εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που μουγκρίζει όταν ακούει πολλά για μετανάστες. Η τήρηση του Συντάγματος δεν έχει να κάνει με την ατζέντα Σαμαρά και τα ρατσιστικά της Χρυσής Αυγής. Μόνο που το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με το Σύνταγμα, αλλά με τη λογική. Το πλαίσιο Ραγκούση έθετε συγκεκριμένα, αντικειμενικά και ίδια για όλους κριτήρια με τα οποία τα παιδιά των αλλοδαπών αποκτούν την ελληνική ιθαγένεια. Τα χρόνια παραμονής και, κυρίως, της φοίτησης σε ελληνικό σχολείο αντιστοιχούν με το διάστημα που απαιτείται για την ενσωμάτωση σε μία κοινωνία.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας έρχεται και μας λέει ότι ο αλλοδαπός θα πρέπει να αποδείξει το γνήσιο δεσμό που διατηρεί με την κοινωνία. Και εδώ αρχίζουν τα περίεργα. Δεν θα σας πω ότι καλύτερο δεσμό διατηρεί με την κοινωνία ένας Πακιστανός κηπουρός παρά ένας κάγκουρας που ανεβάζει το τζιπ στο πεζοδρόμιο και γεμίζει τον αέρα με Παντελίδη. Θα ήθελα, όμως, να μου πει ο νομοθέτης πώς και ποιος θα κρίνει το δεσμό με την κοινωνία. Διότι ζητούμε από όργανα της Πολιτείας να αξιολογήσουν αισθήματα. Για την ακρίβεια, δεν ξέρουμε τι ακριβώς θα ζητήσουμε από τα όργανα της Πολιτείας και τους υποψήφιους συμπατριώτες μας. Μπορεί ο δεσμός με την κοινωνία να βεβαιώνεται από μία σειρά ασκήσεων: μούτζωσε, γύρισε σούβλα, φτιάξε φραπέ και χόρεψε ένα τσάμικο. Τότε συμφωνούμε. Οι υποψήφιοι Έλληνες θα δίνουν εξετάσεις, όπως οι υποψήφιοι οδηγοί. Περνάς στα αυθεντικά μπινελίκια και κόβεσαι στις μούντζες. Όμως δεν θα είναι αυτό. Θα είναι κάτι άλλο. Που θα κρίνει το αίσθημα, όπως παλαιότερα αξιολογούσαν το φρόνημα. Και όταν αρχίζεις ζητώντας από τον αλλοδαπό να σου αποδείξει τι δεσμούς έχει με τον τόπο που ζει, τότε μπορεί να καταλήξεις με Έλληνες που θα ελέγχονται για τον πατριωτισμό τους.
11°
